On the way to Rio and Holanda

Hoi allemaal,
Tja de 13 maanden zijn voor ons voorbij gevlogen en is het tijd geworden om onze allerlaatste blog te schrijven voor onze site. Het is wel raar dat we weer terug komen naar NL en om alle mooie herinneringen en belevenissen nu achter ons te laten. Na onze fantastische reis naar Antarctica hebben we onze reis voortgezet in Argentinië en om daarna Brazilië in te gaan. Ons einddoel was Rio de Janeiro.

Na Ushuaia te hebben verlaten zijn we gevlogen naar Buenos Aires, voor de insiders BA. We hadden en hostel geboekt midden in het centrum, dus dat was erg leuk. Het nadeel was echter wel dat er veel jongere in het hostel zaten die tot diep in de nacht harde muziek draaide en geen rekening hielden met de 30+ers. De eerste dag moesten we erg wennen aan de hoeveelheid mensen. Patagonië is toch wel heel wat rustiger dan deze wereldstad. In BA hebben we lekker gewinkeld en met name veel boekwinkels van binnen gezien. We wilden graag een Lonely Planet van Brazilië hebben. We hebben honderden Lonely Planets gezien van de gekste landen in de wereld maar geen 1 voor Brazilië. Natuurlijk zijn we ook op het culturele pad gegaan en hebben we genoten van wat BA allemaal heeft. Het is echt een hele mooie stad met veel geschiedenis en met veel Spaans koloniale gebouwen. Voor ons echt genieten! We zijn ook naar Cementerio de la Recoleta geweest. Deze begraafplaats is een museum op zich. Er zijn 'straten' met allemaal graven. Ipv van onder de grond worden ze geplaatst in graftombes. De tombes zijn echt groot en mooi. In sommige tombes zagen we de kisten nog gewoon liggen. Op deze begraafplaats liggen de elite van Argentinië, oud presidenten, militaire helden en ook Eva Peron (Evita). Na een aantal dagen in BA te zijn geweest hebben we de nachtbus naar Puerto Iguazu genomen. Ons plan was eerst om hier te gaan kamperen, maar de campings lagen veel te ver uit de stad. Toen maar gekozen voor een kamer. Het is allemaal vrij prijzig en we horen dat Brazilië nog duurder is. We betalen voor een zeer simpele kamer ruim 50 euro per nacht. Pluspunten zijn airco en ontbijt! Wij dus de volgende morgen om half negen naar het ontbijt. Echter omdat het ontbijt maar tot 9.00 uur is ongeveer alles op. Om 7 uur wordt er eten neer gezet en is het op dan is het op! De dagen daarop volgende vielen wij dan ook om 7 uur aan!

Maar wat was het warm in Puerto Iguazu! De thermometer kwam niet onder de 35 graden overdag. Dit was met momenten dan ook wel even afzien. De hitte heeft ons echter niet weerhouden om naar de Iguazu Falls te gaan. We zijn 1 dag naar de Argentijnse kant geweest en 1 dag naar de Braziliaanse kant. Dit is echt een aanrader en we hebben beiden nog nooit zo iets gezien! De eerste dag was onze bestemming de Iguazu Falls aan de Argentijnse zijde. Met de bus zijn we naar het nationaal park Iguazu gegaan en stonden om 8.30 uur bij de entree van het park. Er zijn daar meerdere zeer mooie wandelroutes die je kunt lopen. Wij hadden ons goed voorbereid en alvast een route uit gestippeld. Even wat aantallen: het water valt op bepaalde plekken 80 meter omlaag, in totaal gaat er 1500 kuub water omlaag per minuut (genoeg water om 36 Olympische zwembaden per minuut te vullen) en er zijn ongeveer 275 watervallen. We begonnen met de wandeling ‘Paseo Inferior'. Deze tocht was 1400 meter lang en bracht ons langs onderkanten van de watervallen. Er zijn zoveel watervallen hier! Erg mooi om te zien. Naast alle watervallen genoten we ook van de dieren. Er vlogen heel veel grote roofvogels in de lucht maar ook in de bomen om ons heen zagen we meerdere bijzondere vogels. De kleuren van de vogels zijn echt heel bijzonder. Ook hebben we meerdere Coati gezien. Een dier was het voormaat heeft van een stinkdier en heel graag eten van mensen afhandig maakt. Grappig om deze dieren aan het werk te zien op de plekken waar mensen een hapje eten. Hierna volgde de tweede tocht ‘Paseo Superior'. Deze tocht was 1300 meter lang en loopt langs de bovenkant van de watervallen. Het pad waar je over wandelt is precies aan de bovenkant van de waterval gemaakt. Hierdoor heb je een mooi uitzicht. Hierna zijn we aan de wandeltocht ‘Sendero Macuco' begonnen. Dit is een drie kilometer lange wandeltocht (3 km heen en 3 km terug) die naar een waterval gaat waar je ook in kunt zwemmen. De tocht was lekker om te lopen maar nu de temperatuur de 35 graden over gaat begint het lopen wel een stuk zwaarder te worden. Natuurlijk zijn we op het eind nog even het water in gedoken om een beetje af te koelen. Ook het staan onder de waterval was erg leuk. Onderweg zijn we een paar mooi gekleurde vogels tegen gekomen maar het hoogtepunt was een groep apen die in de bomen aan het spelen waren. Erg leuk! Hierna was het tijd voor het hoogtepunt van het park, namelijk ‘Garganta del Diablo'(Devil's Throat). Om hier te komen moesten we dus eerst 20 minuten met een klein treintje om vervolgens nog 1100 meter te lopen over naar een platvorm midden op de rivier. We zagen onderweg nog grote meervallen en kleine schilpadden in het water. Het platvorm dat midden op de rivier is gemaakt op een punt waar het water omlaag stort. Het water is oorverdovend, we stonden middenin een enorme spray van water, wat een water viel er op dat punt omlaag. Echt een schitterende plek! Na goed nat te zijn geworden zijn we naar de uitgang van het park gegaan. Op de weg terug werden we nog even blij verrast door een Toekan die aan kwam vliegen. Wat een mooi beest! Alles bij elkaar hebben we die dag bijna 13 km gewandeld en dat voelde we wel in onze benen. De dag erna zijn we naar de Braziliaanse kant van de Iguazu Falls gegaan. Om daar te komen moesten we eerst uit Argentinië worden gestempeld en daarna ook weer Brazilië in worden gestempeld. Weer een mooie extra aanvulling op ons toch al mooie paspoort. In dit park is er maar één wandelroute van 1,5 km die je mag lopen zonder dat je bij hoeft te betalen. Voor alle andere paden moest er extra worden betaald. Wij hebben alleen het ‘standaard' pad gelopen. Het uitzicht op de rivier was vanaf deze kant weer helemaal anders. Want je kunt vanaf hier zien hoeveel watervallen er zijn. Echt onvoorstelbaar veel! De tocht bracht ons langs steeds andere uitzichtpunten. Wat echt geen moment gaat vervelen! Het hoogtepunt was voor ons een wandelroute over het water heen waarvandaan je een schitterend zicht hebt op de Garganta del Diablo. Dit keer vanaf de onderkant bekeken. We zijn dan ook weer goed nat geregend! Gelukkig is het zo warm dat je snel weer droog wordt. Hierna zijn we naar de uitgang gewandeld en hebben we de bus weer gepakt terug naar Argentinië.

Helaas begon toen de ellende voor mij (Maaike), ik werd ziek (buikgriep). We moesten helaas wel weer verder, hadden namelijk al bustickets richting Brazilië (Sao Paulo) gekocht. De dag van vertrek zou om 13.00 uur de bus vertrekken. Toen we om 13.00 uur vertrokken gingen we helaas niet op pad maar naar het busstation van de busmaatschappij net buiten het dorp. Hier kregen we te horen dat onze bus vertraging had. We moesten hier op houten bankjes plaats nemen en we konden gaan wachten tot de bus kwam. Het was hier zeker 35 graden en echt niet de beste omgeving om ziek te zijn! Ik ben op de bankjes gaan slapen en Mark is gaan computeren. Rond 5 uur kwam eindelijk de bus. De aankomst van de bus betekende helaas niet dat de bus gelijk vertrok. Iedereen kwam uit de bus en 2 uur later vertrokken we pas. Wat een dag!

In Sao Paulo konden we wel merken dat we in het duurste land van Zuid-Amerika zaten. We moesten voor een taxi rit van 30 minuten ruim 15 euro betalen. Ach het is altijd nog goedkoper dan in Nederland. In de Lonely Planet wordt erg gewaarschuwd voor Sao Paulo. Er schijnen veel mensen beroofd te worden. Mark was in het hostel met een Japans meisje in gesprek geraakt die de dag ervoor was overvallen. Ze hadden haar een blauw oog geslagen en al haar bezittingen afgenomen. Nou dat is wel even schrikken. Dan merk je toch echt wel dat al dat waarschuwingen uit de Lonely Planet wel ergens op gebaseerd zijn. Wij hebben een stadswandeling uit de Lonely Planet gelopen. Wat ons opviel is dat er echt heel veel mensen op straat leven. Naast de mooie gebouwen zijn er ook veel gebouwen met veel graffiti, wat maakt dat het allemaal wat vervallen eruit ziet. Beiden voelden we ons niet echt op ons gemak. Mark had het gevoel dat hij continu over zijn schouder heen moest kijken. We hebben meerdere mooi gebouwen bekeken en zijn in de kathedraal van Sao Paulo geweest. Uiteindelijk na ruim twee uur wandelen vonden we het genoeg en zijn we weer terug gegaan naar het hostel. Sao Paulo is niet echt een aanrader.

Sommige lezer zullen nu wel denken of zich afvragen was het niet Carnaval toen Mark en Maaike in Brazilië waren? Het antwoord is ja! Echter hebben we ervoor gekozen om niet hiervoor eerder naar Rio de Janeiro te gaan. Beiden zijn we geen carnavalvierdes, we hoorde dat carnaval vieren in Rio bijna even veel kost als een reisje naar Antarctica. Wij hebben dat feestje dan ook aan ons voorbij laten gaan.

Na Sao Paulo hoopte we dat Brazilië ons iets anders zou brengen dan een gevoel van onveiligheid! Nou dat heeft dit ons zeker gebracht! Met onze backpacks weer op onze rug zijn we naar het busstation van Sao Paulo gegaan om de bus naar Paraty te nemen. Het is echt ondertussen onvoorstelbaar hoe vol onze tassen zijn. Vooral de tas van Mark puilt ongeveer uit zijn voegen. Weinig kleren maar heel veel spullen die we in de loop van de tijd hebben verzameld. Het busstation van Sao Paulo is echt onvoorstelbaar groot. Dit is natuurlijk ook wel een beetje logisch voor een stad waar ruim 11 miljoen mensen wonen! Gelukkig is het allemaal heel goed opgesteld waardoor we de plek waar onze bus zou vertrekken snel hadden gevonden. Het was erg mooi om de grote stad te verlaten en op een gegeven moment de groene omgeving in te rijden. Ook ging een groot gedeelte van de tocht langs het strand. Wat zijn hier veel mooie stranden!

Even een beetje geschiedenis. Paraty is een klein dorpje. De Portugezen kwamen hier voor het eerst in de 16^e eeuw. Toen er goud ontdekt werd in de Minas Gerais aan het eind van de 17^e eeuw werd dit dorp een verplichte tussenstop tussen Rio de Janeiro en de mijnen. Omdat er zoveel goud hier rond ging werd Paraty een drukke en belangrijke haven. Door de rijkdom zijn er vele kerken en mooie huizen gebouwd. Deze goede periode duurde niet heel lang. Rond 1720 werd er een weg gemaakt tussen Rio en de mijnen en werd de route via de weg 15 dagen korter als die via Paraty en de zee. Het gevolg was dat de stad in verval raakte. Nu is er nog steeds te zien dat het dorp ooit een rijke stad is geweest. In het oude centrum staan allemaal oude witte huisje en vele oude witte kerkjes. Het wordt dan ook niet voor niets een van de mooiste historische plaatsje van Brazilië genoemd. Wij vonden de plaats heerlijk om te bezoeken!

We hebben hier ook wederom weer genoten van het onderwater leven. We hadden een boottocht geboekt die ons naar een aantal eilandjes zou brengen om daar te zwemmen en te snorkelen. Rond Paraty liggen ongeveer 300 eilandjes. Toen we onderweg waren naar de 1^e plek om te zwemmen zagen we dolfijnen. Het was een groep van zeker wel 30 dolfijnen. We probeerde met de boot er zo dicht mogelijk bij te komen. Wat een gaaf gezicht! We zijn in totaal naar 4 plekjes gevaren. Het onderwaterleven was weer erg mooi. We hebben veel verschillende vissen, zeeslakken, pijlstaartroggen en zeesterren gezien. De klap op de vuurpijl was wel dat Mark 2 zeeschildpadden heeft gezien. De eerste was samen met een bestuurder van de boot die hem een rondleiding onderwater gaf en de tweede heeft hij alleen gezien. Mazzelaar! Ook hebben we vissen onderwater gevoerd. We kregen een stuk brood en als je deze onderwater hield kwamen hier honderden vissen op af. Gaaf!

Onze volgende en een na laatste bestemming werd Ilha Grande. Een groot eiland voor de kust vlakbij Rio. Het eiland is erg mooi overal heuvels en heerlijk veel groen. We liepen gelijk naar de camping waar we wilden verblijven maar helaas was de camping gesloten! Ik ben toen op een bankje met de bagage gaan zitten terwijl Mark op zoek is gegaan naar een plekje voor ons om te slapen. Het was even zoeken maar hij vond een camping met een poort, veiligheidscamera bij de poort en daarachter een kleine camping. Het was super schoon, je mocht gebruik maken van de keuken en ze hadden gratis drinkwater. Wat was echter een warme klus om de tent in de volle zon op te zetten. Het was daarna dan ook tijd om af te koelen op een terrasje aan het strand. In Ilha Grande hebben we onze tijd met name door gebracht aan het strand, op het terras en met Açaí eten. Açaí is bevroren verpulverde bosvruchten met daarop muesli. Erg lekker, maar ook heerlijk verkoelend.

Het werd tijd om naar onze laatste bestemming van onze wereldreis van 13 maanden te gaan. Rio de Janeiro. 13 maanden geleden leek het nog zo ver weg en nu gingen we gewoon er al naar toen. We hadden ervoor gekozen om met de Speed express te gaan. Deze zou je met de boot naar het vaste land brengen en dan met een directe bus naar je hostel in Rio brengen. Echter was de Speed express niet echt heel snel, maar bracht ons wel naar ons hostel in Rio. We hadden van te voren een kamer in een hostel geboekt. We wisten al dat we 65 euro per nacht moesten betalen. Wat krijg je in Rio voor 65 euro per nacht: een zolderkamer met een schuindak waar ze 3 bedden hadden geplaatst, een airco die werkt van 21.00 uur tot 9.00 uur en een wc/douche 2 verdiepingen naar beneden. Een plus punt was wel dat er wifi op de kamer was en dat de ontbijtjes goed verzorgd zijn. Maar ons hoor je (bijna) niet klagen. We zitten in een fantastisch mooie stad en gaan lekker genieten wat deze stad ons gaat brengen. We hebben een stadswandeling door het oude centrum van Rio de Janeiro gemaakt. We hebben mooie kerken en gebouwen bezocht. We zijn een ochtend naar Pao de Acucar geweest. Pao de Acucar is een bergpiek die in de zee vlak voor Rio ligt. Vanaf de 396 meter hoge top hadden we een schitterend uitzicht over Rio! Op de top van de berg waren een paar korte wandelpaden. Toen we hier liepen zagen we Kapucijn aapjes. Deze kleine aapjes zijn ongeveer 30 cm lang. Ook zagen we nog een hele grote salamander. Dit beest was zeker 1,5 kilo! Hierna was het tijd om omlaag te gaan. Tijdens het terug wandelen naar het hostel kwamen we langs een winkelcentrum waar we lekker hebben rond gewandeld. Heerlijk om in koud winkelcentrum te wandelen. Toen we zagen dat er ook een bioscoop was hebben we gelijk kaartjes gekocht. Alles hier was in het Portugees dus we hadden niet echt een idee naar wat voor film we gingen. Wel wisten we dat het Engels gesproken was. Het bleek dat we naar de ‘The woman in black' gingen. Een erg spannende film. Beiden zaten we op het puntje van onze stoel en schrokken we regelmatig.

Natuurlijk moesten we ook een bezoek gaan brengen aan de bekende stranden van Rio. We zijn naar
Copacabana en Ipanema strand geweest. Ik had me voorbereid op mooie stranden met allemaal mooie mannen in iets te kleine zwembroeken. Echter viel dit wat tegen. De Speedo's zijn uit! De stranden zijn erg breed en groot. Ze liggen vol met mensen, het lijkt net Scheveningen. Wij vonden het dan ook prima dat we alleen over de boulevard hebben gelopen. Lekker mensen kijken! Bij Ipanema strand zou je per paal allemaal groepen moeten kunnen zien liggen. Bij paal 7 de mensen die gezien willen worden, bij paal 8 de homo's, bij paal 9 de straatkinderen, enz. Wij zagen een enorme massa mensen, maar konden er geen onderscheid in aanbrengen.

Op onze laatste dag in Rio de Janeiro zijn we naar het beroemde Christusbeeld geweest. Om daar te komen moeten we met een treintje omhoog. Omdat alle tourgroepen de kaartjes voor de ochtend hadden opgekocht moeten wij 2,5 uur wachten voordat we mee omhoog mochten. Het wachten was het meer dan waard. Wat een beeld en wat een uitzicht over Rio! Het was een mooie afsluiting van onze fantastische reis!

Ja, lieve mensen het is nu echt zover. De reis zit er voor ons nu echt bijna op! Morgen vliegen we richting jullie. Hier hebben we heel veel zin in, maar gaan ons heerlijke leventje ook wel missen! We hebben zoveel mooie en bijzondere dingen gezien, onze grenzen verlegd en levenservaring op gedaan. Dit neemt niemand ons meer af! We willen jullie op deze manier ook bedanken voor het volgen van al onze belevenissen en voor alle reacties die jullie hebben gestuurd. Dit hebben wij erg gewaardeerd!

Tot snel!

Mark en Maaike

Antarctica, A journey to the end of the world

Hoi allemaal,

Hier zijn we al weer! Ja wat sneller dan de andere keren maar we hebben nu wel weer wat mee gemaakt. Onze reis naar Antarctica is waarheid geworden. Het was een droom in een droom! Antarctica is echt een andere wereld en zeker een aanrader! Om op Antarctica te komen moesten we eerst 2 dag varen, we hadden 5,5 dag om Antarctica te verkennen en daarna moesten we 2,5 dag varen om weer in Ushuaia aan te komen.

Achtentwintig januari om 16.00 uur 2012 starten onze reis naar Antarctica. Met twee volle rugtassen zijn we richting de reisorganisatie gelopen. Mijn tas hadden we gevuld met wijn, cola, koekjes en chips en in Mark zijn tas zaten de kleren. Onze verwachting was dat deze spullen wel wat duurder aan boord zouden zijn en we blijven natuurlijk Nederlanders! Bij de boot stonden al allemaal mensen te wachten voordat ze aan boord konden gaan. Wij waren verbaasd om zoveel jonge mensen te zien. Zeker 1/3 van de 84 passagiers aan boord is van onze leeftijd. Op onze bagage werd onze kamer nummer geschreven zodat ze bij de goede kamer werden afgeleverd. We hoefde dus niet zelf de spullen aan boord te tillen! Aan boord moesten we ons melden bij de receptie om vervolgens ons kamernummer te horen. Hierna werden we door iemand van de crew naar onze kamer begeleid. We slapen helemaal onder in de boot. Onze kamer heeft geen raam en we moesten 2 trappen omlaag om in deze klasse te komen. Over de kamer waren we meer dan tevreden. We hebben in onze kamer een stapelbed, kast, bureau, kachel en een wastafel. De badkamer delen we met een andere kamer. Helemaal prima! De kwaliteit van de boot en de grootte van de kamers is duidelijk ingedeeld per laag. De kamers helemaal onderaan in de boot (onze laag) zijn het goedkoopst en het kleinst. De kamers bovenin de boot zijn ongeveer vier keer zo groot als onze kamer en hebben veel ramen. Deze kosten echt 4x zoveel! Ook is er in de boot een ruimte waar presentaties worden gegeven, een restaurant en een grote gemeenschappelijke ruimte. Na ons plekje te hebben gevonden zijn we naar boven gelopen om samen met alle andere gasten een glas champagne te drinken. Ook stonden er vele lekkere hapjes voor ons klaar (zalm, vele soorten kaas, toastjes, enz.). De boot vertrok om 18.20 uur van de kade en nu konden we Ushuaia uitzwaaien en op weg richting Antarctica gaan. 's Avonds hebben we genoten van onze eerste 3-gangen maaltijd aan boord. Een erg goed diner voor deze twee backpackers! Na het diner kregen we een uitleg over alle regels aanboord. Voor ons is het allemaal een luxe. Onze kamer zal gedurende de reis elke dag schoon worden gemaakt! Ook kregen we te horen dat we vandaag nog een veiligheidsdril gingen oefenen. Dus zo stonden we nog geen 20 minuten later met ons reddingsvest aan in de gemeenschappelijke ruimte. Grappig om iedereen met een vest aan de zien maar ook erg goed dat ze dit oefenen. Er zal maar echt iets gebeuren! Om bij Antarctica te komen varen we via de Beagle Channel uit om vervolgens de Drake Passage te passeren om dan bij Antarctica uit te komen. De Beagle Channel is vrij rustig, maar de Drake Passage wordt omschreven als de ruigste zee ter wereld! De Drake Passage loopt van het zuidelijkste punt van Zuid-Amerika tot het meest Noordelijke puntje van Antarctica. De totale afstand is 645 km en per seconde stroomt er 130 miljoen kubieke meter water door de Drake Passage heen. Het staat er om bekend dat het hier enorm kan spoken. We hebben verhalen gehoord van mensen die 72 uur op bed lagen en 20 meter hoge golven. Echter wordt de Drake Passage ook in heel bijzondere gevallen de Drake Lake genoemd. Wanneer hiervan sprake is dan is de zee bijna een spiegel. Jullie geloven het niet wij hadden het geluk dat wij de Drake Lake mochten mee maken. De zee was geen spiegel, maar golven van 1 meter hoog zijn redelijk goed te hanteren. Ik heb het zonder zeeziekte pillen gedaan en Mark heeft deze alleen uit voorzorg geslikt. Het slapen is wel even wennen. Je gaat continu op en neer en je hebt het gevoel dat je uit je bed valt.
Elke ochtend voor het ontbijt (buffet) maakte Mark en ik een wandeling buiten over de boot. Erg mooi en leuk om de omgeving te zien te veranderen. Ook merkte we gedurende reis dat het steeds kouder werd en de ijsschotsen kwamen steeds dichterbij. Tijdens het varen vlogen veel vogels rond de boot, de mooiste en grootste waren de albatrossen en petrels. Erg mooi om deze grote vogels te zien. Om de dagen tijdens het maken van de Drake Passage wat sneller te laten verlopen kregen we meerdere lezingen per dag. We hebben een lezing gehad over het ontstaan van Antarctica. We kregen een grote uitleg over hoe de breuklijnen lopen van de verschillende tektonische platen en wat de gevolgen hiervan zijn voor Antarctica. Bijzonder dat de wereld ooit 1 grote continent is geweest. Op Antarctica zijn dezelfde fossielen gevonden van dinosaurussen als op alle andere continenten op de wereld. De tweede presentatie ging over de vogels die op Antarctica leven. Erg leuk dat we de vogels die buiten vliegen ook daadwerkelijk konden benoemen. De laatste lezing van onze eerste dag aan boord ging over alle records van Antarctica. Op Antarctica is de laagste temperatuur ter wereld ooit gemeten (-89,6 graden Celsius), de hardste wind ooit gemeten (+300 km/u), de dikste ijsmassa ter wereld (gemiddeld 2300 meter, maximale dikte is 4776 meter) en het droogste continent (gemiddeld 150 mm per jaar, in het hart van Antarctica valt minder dan 20 mm per jaar). We waren ook verbaasd om te horen dat de totale oppervlakte van Antarctica in de winter verdubbeld vanwege het vele ijs dat er bij komt. Elke avond werd er een film gedraaid. De eerste avond was het ‘the March of the pinguïns'. Dit was een erg indrukwekkende film die de pinguïns volgde tijdens hun voortplantingsritueel. Het is onvoorstelbaar dat zij temperaturen van -80 graden trotseren om tegelijkertijd hun ei ook nog eens warm op hun pootjes laten liggen. De mannetjes broeden de eieren uit en dit doen ze op een plek waar geen eten is. Hierdoor hebben ze 4 maanden geen eten en verliezen ze ongeveer de helft van hun lichaamsgewicht. Erg lief om uiteindelijk de kleine beestjes te zien waggelen. We konden na deze film natuurlijk niet wachten om ze in het echt te mogen zien.

Op de derde dag zijn we de ‘Antarctic Convergence' gepasseerd. Dit is een oceaanstroom die om Antarctica heen gaat. Na een lezing over pinguins kregen we de melding dat de overtocht zo snel en soepel was verlopen dat we 's middags al zouden aan komen bij de South Shetland Islands en we hadden ook nog genoeg tijd over om hier een landing te maken. Deze landing is een extra landing omdat de boot normaal niet zo snel bij Antarctica is. Daarnaast is tijdens een normale reis ongeveer 80 % van de passagiers ziek, nu waren het er maar een paar. We kregen eerst een Zodiac briefing. We kregen een uitleg van wat wel en niet mag, hoe je in en uit een Zodiac moet stappen en waar we heen gaan. De Zodiac's zijn de speedboten die ons daadwerkelijk aan het vaste land gaan brengen. We mogen overigens niets meenemen van Antarctica, echt niets. Jammer! De reden die ze hiervoor gaven was wel weer logisch. Aangezien er geen takken zijn worden de veren van vogels door andere dieren gebruikt voor hun nest. Pinguins maken hun nest van kleine stenen, enzovoorts. Oftewel alles hier heeft wel een functie. Na de lunch zagen we vanaf de brug de eerste walvissen! We zagen een Minke walvis. Deze hadden we deze reis niet eerder gezien dus weer een dier om aan de lijst toe te voegen! Echt super om al het ijs te zien en dan af en toe een walvis. Genieten. Toen kregen we de melding om ons klaar te gaan maken voor de landing. Op advies hadden we 3 paar sokken, een broek onder onze skibroek, 3 T-shirts en onze warme jas aan. Voordat we de boot in mochten moesten we eerst onze laarzen ontsmetten door in een badje van ontsmettingsmiddel te gaan staan. De reden hiervoor is dat als wij van pinguïn kolonie naar pinguïn kolonie gaan wij de ziektes van de ene naar de andere kolonie kunnen verspreiden. Door de laarzen goed te ontsmetten kan dat voorkomen worden. In elke Zodiac gaan ongeveer 12 mensen. Na ongeveer 5 minuten varen mochten we onze voeten neerzetten op Robert Point. We werden verwelkomd door een Chinstrap pinguïn die recht op onze boot afliep. Op 15 meter van onze landingsplek lagen meerdere Southern elephant seals van het zonnetje te genieten. De mannetjes Southern elephant seals kunnen 3700 kilo zwaar worden. We weten niet hoe zwaar de exemplaren waren die wij zagen maar ze waren in ieder geval erg groot! We kregen de uitleg wat de planning was en de boodschap dat we niet te dicht bij de dieren mochten komen. Ook moesten we uitkijken waar we onze voeten neerzetten. Er groeit namelijk mos op het eiland wat erg bijzonder is, dus dat moeten we natuurlijk niet vertrappen. Vanaf minuut 1 hebben wij genoten van alle pinguïns (Gentoo en Chinstrap pinguïns) en de seals (Antarctic fur seal en Southern elephant seal). Echt ongelofelijk om nu hier te zijn! Soms kwamen de pinguïns op nog geen 3 meter van ons vandaan langs. Ze hebben een 'highway' waar ze over lopen. Alle pinguïn neemt datzelfde pad, dus we moesten opletten dat we niet te lang op de 'highway' bleven staan! Aangezien we dan voor een file op de snelweg aan het zorgen waren of dat de pinguins door ons moesten omlopen. Er waren ook erg veel vogels. Mark en ik hebben genoten van alles door even lekker op de grond te gaan zitten en rond te kijken. Een andere passagier heeft zonder dat we dit wisten foto's van ons gemaakt, die erg gaaf zijn geworden. Wij zitten met onze ruggen naar de camera toe en een pinguïn zit dan naar ons te kijken. Erg leuk! De gevaarlijkste zeeleeuwen op dit moment zijn trouwens de Antarctic fur seal. Degene die op deze eilanden zitten zijn mannetjes die nog aan het puberen zijn en dus in de paartijd geen vrouwtje hebben. Hierdoor zijn ze wat gefrustreerd en hebben ze geen zin in mensen (of andere dieren) om zich heen. Na ruim 2 uur moesten we weer terug naar de Zodiac's. Op de terugweg zagen we nog veel huid op de grond liggen van de seals die aan het vervellen zijn. De huid/haren voeren erg stug en hard. Ik dacht dat het zachter was. Terug op de boot stonden er hapjes klaar en deelde we de mooiste foto's met elkaar. Wel leuk om te zien dat iedereen direct zijn foto's gaat uitzoeken en de laptops komen op tafel. Iedereen maakt ook zoveel foto's dat het lekker is om het gelijk uitgezocht te hebben.

Op dag 4 hebben we ons snel aangekleed om te starten met ons ochtendritueel, een wandeling over het dek. Omdat de boot de hele nacht aan het varen is vonden we het erg leuk om in de ochtend even de omgeving (vanaf het dek) te verkennen. We komen nu in het echte Antarctisch gebied en zien nu ook vele ijsbergen. Ze zijn echt mega groot en hebben mooie vormen. De ochtendlanding was op Brown Bluff. Brown Bluff is het meest noordelijke punt van de Antarctic Peninsula. Varen op de Antarctic Peninsula kan vervelend zijn omdat er hoge golven kunnen zijn. Wij hebben hier gelukkig niks van gemerkt. De zee was weer erg kalm. Brown Bluff is een 745 meter hoge berg met rood/bruinachtige vulkanische rotsen. Toen we op het eiland aankwamen werden we direct verwelkomd door vele pinguïns ook zat er bij de kust op een rots een meeuw met een jong. Er zijn hier Gentoo (600 paar) en Adélie (20.000 paar) pinguïns. De Adélie pinguïns hebben hele mooie blauwe ogen. Het leuke van dit eiland was dat de pinguïns erg nieuwsgierig waren. Als we op de grond gingen zitten kwamen ze naar je toe. Dit deden alleen de 2 a 3 maand oude jongen in hoop dat wij eten hadden. Ze hapte in je vingers, aan je jas en aan je laarzen. O wat was dit genieten. Op een gegeven moment lag Mark met zijn benen voor zich uit. Een baby pinguïn klom op zijn benen en ging heerlijk op hem liggen. Hij lag zo lekker dat hij zijn vleugels om Mark's benen sloeg. Hij heeft meer dan anderhalf uur op zijn benen gelegen. Mark gaf aan dat het lekker warm was. Het grappige was dat andere pinguïns Mark's benen ook interessant vonden, echter mochten deze niet erbij. De baby pinguïn verjoeg ze als ze te dichtbij kwamen. Hij stond soms ook even op om ze weg te jagen, maar kwam dan snel weer terug om lekker bij Mark te kruipen. Mark's benen worden erg beroemd over de hele wereld, want iedereen maakte foto's! Tja, toen kwam het afscheid want de laatste Zodiac ging terug naar de boot. Mark moest heel langzaam zijn benen uit elkaar halen, om ervoor te zorgen dat hij van zijn benen ging. Hij had er niet veel zin in en bleef met zijn kop op zijn been liggen. Mark straalde van oor tot oor en genoot zo van zijn samen zijn met een wilde baby pinguïn. Het zijn echt kleine donzen bolletjes, die echt super zacht zijn. Helaas moesten we hem achter laten en terug naar de boot. Tijdens het varen zagen we regelmatig groepen pinguins staan op ijsschotsen die voorbij dreven. Onze volgende bestemming was Gourdin Island. We kwamen hier eerder aan dan gepland, dus een half uur na de lunch moesten we ons al weer klaar maken voor de volgende lading. Gourdin Island is het meest Noordwestelijke punt van Antarctic Peninsula. We zouden een natte landing hebben, nou de landing viel mee. We moesten in 30 centimeter hoog water uitstappen. Dat was wel te overzien. Helaas was de rit er heen was wel erg nat. Toen we aankwamen hadden we allebei een natte broek. De temperatuur buiten is min 1 graden Celsius oftewel brrrr! Nu maar in beweging blijven. Op dit eiland verbleven duizenden pinguïns, Adelie, Gentoo en Chinstrap. Echt super gaaf om tussen zoveel pinguïns te lopen. Ook waren er mooie vogels te zien. Onder andere hebben we snowy sheathbill gezien. Dit zijn hele mooie witte vogels maar hebben een super lelijke kop (de kop lijkt op die van een aasgiereter). Het bijzondere van deze vogel is overigens dat het de enige niet zeevogel is die op Antarctica voorkomt! Op de terug weg zagen we Fur seals en een Weddell seal. Terug op de boot hebben we eerst een lekker kop thee gedronken. We hebben alle foto's van elkaar verzameld zodat we een mooie collectie van Mark met zijn baby pinguïn hebben! Elke avond is er een briefing en tijd voor vragen. Onze vraag was waarom het verschil in gedrag tussen de baby pinguïn rassen zo groot is. De Gentoo komt bij je op schoot zitten terwijl de Adélie echt op zijn nest blijft en hier ook echt niet vanaf kwam. Ze vertelde ons dat het verschil tussen de pinguins en baby pinguins rassen erg groot was. De Gentoo is helemaal relaxt, de Adélie is erg snel in paniek (en dus angstig) tenslotte wil de Chinstrap alleen maar ruzie maken. Die verschillen herkende we helemaal!

Op dag 5 was Mark al om 2.30 wakker. Ik denk dat dit kwam door alle indrukken. Mark had hierdoor de tijd om ons dagboek bij te werken. We beleven hier echt zoveel dat de verhalen die we schrijven met de dag langer lijken te worden. In Azië konden we regelmatig een dag samenvatten in 20 regels. Nu schrijven we voor Antarctica elke dag meer dan 1 A4. Het ochtend programma bestond uit een zodiac toer door Foyn Harbor. Foyn Harbor ligt aan de West kust van de Antarctic Peninsula. Foyn Harbor is vernoemd naar walvisjagers nadat hun schip was gestrand in 1921/1922. Tijdens onze tocht konden we overblijfselen zien van een schip die in brand was gevlogen jaren geleden. Onderweg hebben we ook veel dieren gezien. Onder andere de Antartic Shag's, Antartic tern's, een Fur seal, een Weddell seal en een Crabeater seal. Jeetje wat een verwennerij. Wat de trip ook zo mooi maakte was de ijsbergen. Ze zijn zo mooi blauw. Terug op de boot was er lekkere warme chocolademelk. Beiden hadden we niet zo een trek. Daarnaast gingen we nu precies door de Gerlache Strait heen. Dit is de plek om op zoek te gaan naar walvissen. Dit stuk water is een stuk smaller dus hier is het makkelijker om walvissen te spotten. Mark is dus op dek gaan staan in de wind en ik ben op de brug geweest. We hebben hier allebei zeker 2 uur gestaan op zoek naar walvissen. We hadden het geluk dat we 7 Humpback whale's hebben gezien en 1 Minke Whale. Om 3 uur zou onze volgende landing zijn. Echter werden we om kwart voor 3 verrast door 2 humpback whale's die langs de boot zwommen. Het was echt super gaaf. Ze gaven echt een showtje voor ons. Ze kwamen regelmatig boven, spoten water, trompetterde en danste voor ons. Meer dan een half uur hebben ze steeds rondom de boot gezwommen. We hebben er naast enorm van genoten ook erg mooie foto's van gemaakt. Het was erg genieten! De landing werd natuurlijk uitgesteld. Nadat ze ons gedag hadden gezegd zijn we ons klaar gaan maken voor onze landing. Onze landing was op Curverville Island. Op Curverville Island wonen 5000 paar Gentoo pinguins die daar komen om te broeden. Overal zagen we ‘snelwegen' van de pinguins die tegen de berg op liepen. De pinguins waggelende van beneden naar boven en anders om, om hun kindjes te voeren of om een nest te bouwen. Het is erg grappig om te zien dat ze steentjes jatten van andere nesten om hun eigen nest groter te maken.

Elke ochtend werden we gewekt met een muziek en een welkoms groet die elke dag begint met 'good morning Antarcticaans'. Op dag 6 hebben we een kort ochtend wandelingetje gemaakt omdat het erg koud was in de wind. Tijdens het ontbijt begon het steeds harder te sneeuwen. Om kwart over 8 kregen we de boodschap dat de eerste landing op Dorian Bay verlaat werd vanwege het slechte weer (sneeuw, wind en slecht zicht). Uiteindelijk kregen we om half 10 de melding dat het weer slechter was geworden en dat de landing niet door ging. Erg jammer en balen. Voor de landing in de plaats was er een lezing over seals. Deze was interessant. Nu kunnen we ook echt het verschil tussen verschillende rassen zien. Het weer werd wel steeds slechter en de boot ging erg schommelen. Gelukkig werden we beiden niet ziek, maar andere mensen wel en het was daardoor erg druk bij de dokter. We hoorden dat heel veel mensen een injectie hadden gehad om zeeziekte tegen te gaan. Gelukkig knapte het weer na de lunch op en kon onze landing in Neko Harbour door gaan. Om alle mensen aan land te krijgen moeten er ongeveer 9 Zodiac's varen. Wij proberen elke dag in de eerste of tweede boot te zitten. We willen natuurlijk zoveel mogelijk tijd aan land hebben. Neko Harbour ligt in een kleine baai aan de westkust van Graham Land wat ligt op het Antarctisch continent. Neko Harbour is een erg mooie en magische plek. De baai wordt gevuld door een grote gletsjer. Als er stukken afbreken zijn er hoge golven die op land komen. Wederom waren hier weer veel Gentoo pinguins die hier met een kindjes waren. Net als gisteren waren de kindjes klein en kwamen ze niet naar je toe. We moesten heel rustig en voorzichtig door de kolonie heen lopen. Om bij ons uitzichtpunt te komen moesten we namelijk precies door de kolonie heen lopen! Het leeftijdsverschil tussen de kindjes waren erg groot. De kans was dat veel kindjes het niet gaan overleven omdat ze niet groot genoeg zullen zijn voordat het winter wordt. We waren voor ons gevoel nu echt in Antarctica. Het sneeuwde, overal was sneeuw en we hadden veel dieren om ons heen. Om een mooi uitzicht te krijgen over de baai konden we een sneeuw berg beklimmen en dan genieten van het uitzicht. En ja het was onbeschrijfelijk mooi en indrukwekkend. Op een gegeven moment zag ik twee humpback whales langs zwemmen, wat wil je nog meer? Om naar beneden te komen moesten we eerst een stukje lopen en daarna mochten we naar beneden glijden. Beneden moest ik eerst alle sneeuw uit mijn kleren kloppen. Natuurlijk hebben we ook sneeuwballen gegooid. Omdat de sneeuw zo goed plakte waren het mega sneeuwballen! Toen we bij de zodiac's waren kwam er een Weddell seal aan land. Erg mooi gezicht. We werden naar de zodiac geroepen omdat er Minke whales waren gespot. Een andere boot was ons voor en die hebben ze van heel dichtbij gezien. Wij hebben ze alleen van afstand kunnen zien. Minke whales zwemmen erg snel, dus het is moeilijk om ze bij te houden. Toch hebben we hem een keer mooi boven zien komen! De walvis lijkt een beetje op een dolfijn maar dan 3 maten groter. We zijn naar een hele mooie blauwe, grote ijsberg gevaren. Deze was erg indrukwekkend. Toen werd het tijd om terug naar de boot te gaan. Na ons om gekleed te hebben zagen we dat we gingen barbecueën! Wat een geweldige dag!

Op dag 7 zijn we begonnen met alleen fruit en yoghurt te pakken, omdat we zoveel te eten krijgen. 's Morgens een uitgebreid ontbijtbuffet, 's middags 3 gangen en 's avonds 3 gangen. O ja en niet te vergeten de snacks 's middags, koekje en broodjes. Om half 9 kwam iemand van Port Lockroy ‘Base A' om te vertellen over hun basis. Deze Engelse basis wordt 4 maanden per jaar bemand door 5 mensen. Ze hebben daar een postkantoor, winkeltje, museum en ze hebben een pinguïnkolonie. De eerste 4 boten gingen naar Port Lockroy en de andere boten gingen naar Jougla Point. Port Lockroy staat op een heel klein eiland en werd in 1944 gebouwd door de Engelse om Duitse schepen te onderscheppen. Echter kwamen de Duitsers nooit. In 1948 namen onderzoekers de plek over en bleven hier tot 1962. In 1996 werd de plek gerestoreerd door het Antarctic Heritage Trust en om gebouwd tot wat het nu is. In het museum is te zien hoe de pioniers leefde. Grappig was dat er een kookboek lag met een recept om pinguïnborst te maken. In de slaapvertrekken waren verschillende vrouwen (oa Marilyn Monroe) op de muren geschilderd. Dit was het enige vermaak wat de mannen tijdens de donkere winter maanden hadden. Buiten liepen veel pinguins met hun jonge. De kleintjes waren erg nieuwsgierig en grappig. Er komen ongeveer 17.000 toeristen op dit eiland per jaar. Om bij het huis te komen moet je midden door de kolonie heen. De kleine pinguins zijn hierdoor erg gewend aan mensen en blijven ze lekker op het looppad staan terwijl er allemaal mensen voorzichtig omheen aan het lopen staan. Daarna zijn we naar Jougla Point gevaren. Op Jougla Point lag een skelet van een walvis. Verder konden we Blue Shag en Gentoo pinguïns met hun jongen zien. Vooral de Blue Shag jongen waren gaaf, het grappige is ook dat ze samen met de pinguins nesten en dus allemaal tussen elkaar zitten. We zijn met de laatste Zodiac terug naar de boot gegaan. 's Middags stond er een zodiac cruise gepland naar Orne Harbour. Orne Harbour ligt beschut tussen gletsjers. Het was erg mooi en wederom onbeschrijfelijk. We hebben Weddell seals gezien. Op een gegeven moment zag ik op een ijsberg een seal liggen. Toen we dichterbij kwamen bleek het een Leopard seal te zijn! Echt heel gaaf. Ze eten oa pinguins en lijken op een reptiel. Na een mooi tochtje zijn we terug naar de boot gegaan om lekker te relaxen. Na het eten zouden we door de Bransfield Strait varen. Dit wordt ook wel de mini Drake genoemd. We hebben dit zeker gevoeld, want de boot ging goed op en neer.

Na een wake-up call van Indiana Jones op dag 8 zijn we naar buiten gegaan omdat we Deception Island gingen binnen varen. Mark had gehoord dat de kapitein wel had getwijfeld om deze binnen te varen omdat er te veel wind stond. Deception Island is een actieve vulkaan eiland dat in 1820 is ontdekt. In 1944 werd de eerste wetenschappelijke basis hier gebouwd. De vulkaan heeft een hoefijzer vorm. De baai aan de binnenkant van de vulkaan is maar aan één kant geopend naar de buitenkant. De ingang is 50 meter breed. Er mag dan ook niet teveel wind staan anders wordt er niet in gevaren. Gelukkig voor ons vaarden we wel binnen en konden we op de boeg staan om deze krappe doorgang van dichtbij te mogen aanschouwen. Om 9 uur was het tijd voor onze landing op Telefone bay, alleen was het erg slecht weer. Het waaide erg hard, het regende en hagelde. Maar we zijn niet van suiker dus we gingen aan land. Het is erg bijzonder om een geheel zwarte omgeving te zien. Onder de zwarte laag stenen lag een gletsjer. De gletsjers op het eiland die bovenop het zwarte grind lagen waren ook grijs van kleur door alle stenen die tussen het ijs zitten. We zijn eerst naar de secundaire krater rand gelopen, deze krater is in 1969 ontstaan tijdens een uitbarsting van de vulkaan. Omdat het zo hard waaide moesten we uitkijken dat we niet te dicht bij de rand gingen staan, anders werden we in de krater gewaaid. We zijn ongeveer een uur hier gebleven. Ik was al erg doorweekt toen we weer in de zodiac's gingen om naar de volgende plek te gaan. Op deze plek komt er dankzij de activiteit van de vulkaan warm water omhoog. Hierdoor was het water door de vulkaan lekker warm. Ik was van plan om het water in te gaan, maar ik had het zo koud dat ik niet de moed had om mijn kleren uit te doen. Mark lag als eerste in het water. Het bleek dat het water zeer koud was maar als je bij de waterkant bleef en dichtbij de grond was, dan was het heerlijk. Het had een soort sauna gevoel volgens Mark. Mark groef zich helemaal in waardoor hij het lekker warm had. Ook bedekte hij zich met de grond. Soms was het volgens hem te warm en moest hij een koelere plek opzoeken. Kan je het voorstellen zwemmen in Antarctica? In eerste instantie wilde mensen helemaal niet het water in. Echter toen Mark het goede voorbeeld had gegeven volgde er meerdere mensen. In totaal zijn er zeker 50 mensen het water in gegaan. Ik ben na wat foto's te hebben gemaakt terug gegaan naar de boot op een lekkere warme douche te nemen. Misschien nu wel een beetje spijt dat ik niet ben gegaan, maar ik had het op dat moment te koud. Mark ging er als eerste in en kwam er als laatste uit (uur later). Mark vertelde dat hij een duin bouwde zodat de golfjes niet over hem heen kwamen. De golven zijn namelijk erg koud! Toen hij zich even wilde afspoelen of beter gezegd een dompelbad wilde pikte een Chinees zijn plekje met duin in! Gelukkig was er meer dan ruimte genoeg dus heeft ie gewoon weer op een andere plek een nieuwe ligplek gemaakt. Toen kwam het ergste, je om kleden en terug naar de boot. Mark kwam helemaal verkleumd aan. Die koude wind tegen hem aan heeft hem helemaal doen bevriezen. Hij voelde zich net een ijsklontje. Het was jammer dat er op het moment dat hij wilde douchen geen warm water meer was. Iedereen stond nu ongeveer onder de douche waardoor al het warme water op was. Ruim 2 uur later kon hij pas douchen. Ik had het erg met hem te doen. We hebben maar een warme chocolade melk (Mark met rum) gedronken. Onze natte kleren, echt alles was nat, hebben we te drogen gehangen. Hopen dat het droog zou zijn voor onze laatste landing. Om kwart over 3 kwamen we aan bij onze laatste landingsplek. Dit was half moon eiland. We kregen de melding om, om kwart voor 4 klaar te staan. Nou daar stonden we dan als eerste. We kregen al snel de melding dat deze landing niet door kon gaan vanwege de wind die steeds harder ging waaien. Echt jammer, maar ja we hebben zoveel mooie landingen gemaakt! Als verrassing kwamen er wel 4 of 5 humpback whales langs. We hebben daar op de brug van genoten. We zijn daarna snel onze kleren weer uit gaan doen, die toch nog wel wat nat waren. In de laatste briefing kregen we de melding dat de weg terug wat pittiger zou gaan worden. We hebben maar meteen een pilletje genomen. Van 9 tot 10 zou de zee erg ruw gaan worden. Mark is nog even naar buiten gegaan toen de boot flink op en neer ging. Na 10 minuten kwam er een omroep dat iedereen naar binnen moest omdat het te gevaarlijk was. Mark had dit buiten niet gehoord, maar werd door iemand van het personeel binnen gehaald. Hij had het gevoel dat hij in een achtbaan zat. Hij stond namelijk boven de brug voorop de boot en zag dus elke golf en het dal erna aankomen. Nou de boot ging flink op en neer.

Vanaf dag 9 tot en met dag 10 hebben we ervaren hoe verraderlijk de Drake passage kan zijn. We zijn flink door elkaar geschut. In de ochtend werden we gewekt met een heel toepasselijk nummer ‘the highway to hell'. We hebben het dan ook heel rustig aan gedaan. Ik had er iets minder last van dan Mark. Ik heb alle maaltijden mee gemaakt, maar Mark heeft voornamelijk op de kamer gegeten. Wanneer hij lag voelde hij zich prima, als hij ging staan werd hij beroerd. Mark voelde zich het prettigst in bed en ik juist in de lounge. We hebben elkaar dus 2 dagen niet veel gezien. De zeeziekte pillen veroorzaakte ook dat we moe werden. We hebben dus ook veel geslapen. De dokter aanboord had het erg druk met alle zieke mensen en mensen die door het slechte weer gewond raakte. Op een gegeven moment ging het zo te keer dat we golven tot 10 meter hoog hadden. De tafels en kopjes vlogen door de lucht. Ik ben gevallen met mijn bord eten toen de boot om zwiepte. Gelukkig geen schade. Op dag 10 kwamen rond 5 uur aan in de Beagle Channel en het water werd direct rustiger. Nu waren de golven eindelijk voor Mark en vele andere acceptabel en kwam hij ook naar boven toe. Om 5.30 uur kregen we onze laatste briefing en afsluitende een video. We kregen allemaal een dvd met hierop heel veel informatie, alle lezingen die waren gegeven en heel veel foto's die de crew tijdens de trip had gemaakt. Erg leuk om terug te zien. Op de kamer lag een certificaat van onze Antarctica landing en de dvd! Het is raar om nu naar buiten te kijken en weer een ‘normale' wereld te zien. Het landschap is nu weer normaal. We zien overal bomen en ook de temperatuur is nu weer normaal. We kunnen nu weer zonder onze dikke winterjas buiten rondlopen. Na onze vaarwel maaltijd zijn we voor de laatste keer naar onze kamer gegaan om te gaan slapen. Om 8 uur op dag 11 kwamen we aan in Ushuaia en was onze reis naar Antarctica voorbij!

We hebben zoals jullie gelezen hebben genoten van elke minuut. Het is een onbeschrijfelijke reis voor ons geweest, de kers op onze toch al grote taart. Mocht je naar de maan willen maar het geld niet hebt dan is Antarctica een goede 2^de! Wij komen hier zeker nog een keer terug!!

Groetjes Mark en Maaike

Van de woestijn in Chili naar de gletsjers in Patagonië

Hoi allemaal,
Hierbij weer even een update van al onze belevenissen en ervaringen. In het vorige verhaal zijn we geëindigd dat we met kerst waren aangekomen in Chili.

Onze eerste bestemming in Chili was San Pedro de Atacama, dit is een woestijndorpje in de middle of nowhere. We waren beiden een beetje bang dat met kerst alles dicht zou zijn maar alle hotels en de meeste toeristenzaakjes/tourorganisaties waren gewoon open. We hebben eerst een paar hostels bekeken maar schrokken wat van de prijzen. Een kamer met eigen badkamer kost hier zomaar 50 euro. Dat past natuurlijk niet in ons budget. We zijn uiteindelijk gegaan voor een soort familie hostel waar we een kleine kamer hebben met gedeelde badkamer voor net geen 30 euro. We hebben hier wel wifi dus dat is natuurlijk wel een enorme plus! In San Pedro de Atacama was niet heel veel te beleven. Een van de activiteiten is sterren kijken. De bewolking in dit gedeelte van Chili is zo minimaal dat dit een van de beste plekken ter wereld is om sterren te kijken. Dit is dan ook de reden dat hier veel sterren kijk installaties staan. Onze tour zou om 12 uur 's nachts starten, maar toen we om 8 uur kwamen checken of de tour doorging bleek het vandaag een van de weinige bewolkte dagen van het jaar te zijn, dus de tour was afgelast. De andere tours zaten allemaal vol, dus helaas hebben we dit aan ons voorbij moeten laten gaan. Na een paar dagen lekker rustig aan te hebben gedaan werd het weer tijd voor actie. Onze volgende bestemming werd La Serena. La Serena is een kleine stad aan de kust van Chili. Het heeft veel oude gebouwen en mooie kerken. We zijn na het bezoeken van verschillende kerken naar een museum gegaan waar ze een beeld van Paaseiland hebben staan. Nou die wilden we wel zien, scheelde ons een reisje naar Paaseiland! Op de kamer hebben we alvast, als voorbereiding op onze zoektocht naar goedkope tickets naar Antarctica, een aantal reisbureaus aangeschreven voor aanbiedingen.

Santiago werd de stad waar wij het nieuwe jaar zouden in gaan! We hadden in de Lonely Planet gelezen dat de taxichauffeurs hier vriendelijk waren, nou dit bleek niet zo te zijn. Voor een ritje met de meter van 4 km moesten we 11 euro betalen (hiermee zijn we al enorm afgezet) en zijn we ook nog in een wisseltruc getrapt. Mark betaalde met 10.000 biljet, echter hielt de chauffeur geen tel later een biljet van 1.000 omhoog en wees naar de teller. Dat was niet genoeg. Hij gaf het duizendje terug en we gaven hem een ander biljet van 10.000. Het ging zo snel dat we niet zeker wisten of we echt het verkeerde biljet hadden gegeven. Op de kamer hebben we geld zitten tellen en we waren inderdaad opgelicht! Erg vervelend en een nare ervaring. De kamer in het hotel die we via internet hadden geboekt viel ook wat tegen. Het was echt een hokje met een douche en een wc. Als je op de wc zit kijk je zo naar het bed, er is namelijk geen deur. Even wennen en in ieder geval weer heerlijk knus! Gelukkig was de stad Santiago erg mooi. De Cathedral van Santiago was erg indrukwekkend en mooi. Mensen waren aan het bidden en aan het biechten. Bijzonder om te zien dat hier het Katholieke geloof nog zo sterk is. Oudejaarsavond hebben we gevierd met de hotel eigenaar en zijn familie en de twee andere gasten in het hotel. Eerst hebben we om 8 uur 's avonds gaan skypen met Nederland omdat het daar toen Nieuwjaar was. Leuk om even het thuisfront via Skype gelukkig Nieuwjaar te wensen. Wij moesten toen nog 4 uur wachten. Ons feestje begon pas om 11.00 uur. Toen kwamen de aardappels, salades en vlees op tafel. Hier hebben we gezellig met zijn allen van gegeten. Voor ons was het wel heel laat, voor het gezin hier een stuk normaler! Om twaalf uur hebben we het nieuwe jaar ingeluid onder het genot van een glas champagne. Een bijgeloof in Chili is als je om 12 uur 's nachts met je reiskoffer om je huizenblok rent dat dit zorgt voor een goed reisjaar. Wij vonden het erg grappig om een vrouw met haar trolley langs te zien rennen. Op nieuwjaarsdag hebben we een stadswandeling gemaakt. Het was een tour van 4 km. Het bracht ons langs vele oude gebouwen en meerdere mooie parken. Alles bij elkaar vonden we het een erg mooie stad.

Omdat Chili is een ontzettend lang land (ongeveer 4300 km (dit is ongeveer net zo ver als van Amsterdam naar Lissabon en weer terug!) hebben we besloten om een stuk van onze route te gaan vliegen. Zo bespaarde we 60 uur lang in een bus zitten. Vanuit Santiago zijn we Punta Arenas gevlogen. Tijdens de vlucht kregen we onze eerst blik op Patagonië. Een erg mooi gebied met veel bergen, sneeuw en gletsjers. Rond 16 uur kwamen we aan Punta Arenas. We waren snel uit het vliegtuig. Helaas kwam mijn tas niet, Mark's tas was er wel vrij snel. Gelukkig waren er meerdere zonder tas. Wij mee lopen naar de balie. Na wat gezoek kwamen ze na 10 minuten aan met mijn tas. Jeetje dat was wel een opluchting. Het zou toch wel erg vervelend zijn geweest als die weg was! In Punta Arenas zijn we direct opzoek gegaan naar een bus die ons naar Ushuaia kon brengen. Het weer is hier al een stuk kouder en daarnaast regende het ook nog. We kunnen duidelijk merken dat we nu bijna in het uiterste zuiden van Zuid-Amerika zitten. Na wat gezoek konden we de volgende dag met de bus naar Ushuaia. De reis zal ons 12 uur in beslag nemen. Tijdens de reis hebben we genoten van het schitterende landschap hier. We moesten onder andere met een pond de ‘Strait van Magellan' over. Tijdens het varen sprongen er pinguïns uit het water! Zij waren lekker met ons mee aan het zwemmen. Wat een mooi gezicht. De hele boot stond voor het raam. De natuur is hier ruiger. Veel bergen en grote vlaktes/bossen. En we zien hierdoor ook weer veel dieren in het wild. Hele mooie vogels, een soort kleine struisvogels en lama's. Uiteindelijk kwamen we rond half 10 ‘s avonds aan in Ushuaia. We wisten al waar we heen wilden. Dus maar snel op pad voordat anderen ons voor waren. Helaas vele anderen waren ons voor gegaan en het hostel zat helemaal vol. Nu was het zoeken naar een bedje. We hebben zeker een uur door de stad gelopen opzoek naar een bedje. Alles zat vol. We kwamen ook steeds dezelfde mensen tegen die ook opzoek waren naar een kamer. Uiteindelijk hadden we een kamer voor 75 euro gevonden met een gedeelde badkamer. Echt belachelijk, maar we hadden een kamer en hoefde in ieder geval niet buiten te slapen of in een lobby slapen (we hoorde van andere mensen dat zij dit wel hebben gedaan)! We hadden verwacht dat het druk zou zijn omdat het nu hoog seizoen hier is, maar zo druk hadden we het zeker niet verwacht! Mocht je een hotel willen beginnen dan moet je hier zijn! Ondanks dat de kamer erg duur was zijn er geen verduisteringsgordijnen opgehangen. Op deze plek van de wereld echt een must. Want toen we gingen slapen, om 23.30 uur, was het net aan het schemeren. Om 6.00 uur werden we wakker en was het al helemaal weer licht. Het schijnt dat de zon in deze tijd van het jaar maar vijf uur per dag onder gaat. We zijn direct opzoek gegaan naar een goedkopere kamer. We hebben onze bagage in het hotel achter gelaten en zijn toen gaan wandelen langs allemaal hostels. Wat bleek ook nu zat alles gewoon vol (dorms/privé kamers)! We zijn toen naar het toeristenbureau gelopen. Dit bleek een goede zet te zijn. Ze hadden hier een boek liggen met hierin alles hotels, de prijzen en de faciliteiten. Wij hebben er een paar uitgekozen en toen is die vrouw de hotels gaan bellen. Na nummer 5 hadden we eindelijk succes. Ze hadden in het Drake Hostel nog een kamer. We zijn erheen gelopen en inderdaad we hadden een kamer we hebben onze bagage opgehaald en hebben ons geïnstalleerd. Toen kwam de volgende klus: alle budget reisorganisaties bezoeken die reizen aanbieden naar Antarctica. Het zijn er hier een stuk of 6. Zal het ons gaan lukken? Wat bleek iedereen biedt dezelfde reis aan en ook nog eens voor dezelfde prijs. Deze prijs was ook nog eens dezelfde prijs als dat ze ons al hadden gemaild. Dat was een tegenvaller. We hadden gehoord dat je hier lokaal veel lagere prijzen zou kunnen krijgen. Helaas! Terug op de kamer bedachten we ons dat we van 1 organisatie via de mail nog een paar kleine extraatjes kregen (hotelovernachting in de stad en gratis kleding) als we bij hun zouden boeken. Wij er naar toe en wat bleek ze gaven ons ook nog eens een leuke aanbieding. We konden de 11 daagse reis (vertrek 28 januari) naar Antarctica kopen inclusief kleding en hotelovernachting of we kregen de reis zonder hotelovernachting en kleding voor 600 US dollar korting. Wij hebben gekozen voor de laatste aanbieding en gelijk geboekt. We hebben overigens wel de meest simpele hut geboekt aan boord. Geen raam, 2 bedden boven elkaar en een gedeelde badkamer. Wij hebben er echter geen moeite mee en kiezen liever voor de besparing. De duurste hut aan boord is ruim 11.000 US dollar per persoon en dan heb je een mooie hut maar uiteindelijk doe je hetzelfde. Wij hebben dat er niet voor over. Maar we gaan dus naar Antarctica, maar moesten dan nog wel 21 dagen wachten. We zijn eerst een paar dagen Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld, gaan verkennen. Het is nu zomer in Ushuaia, maar het is overdag maximaal 15 graden en 8 graden 's nachts. In de winter is het hier heel koud, alleen maar sneeuw en nog eens heel kort licht. Doe ons dan maar de Nederlandse winter! Mark was tijdens ons verblijf in Ushuaia jarig. Hij heeft een Lonely Planet van Antarctica gekregen en als taartje twee pinguïns van schuimpjes. Op zijn verjaardag zijn we met de bus naar de Martial Glacier geweest. Deze gletsjer ligt op ongeveer 7 kilometer buiten de stad en bovenop een berg. Bij de berg zijn we met een kabelbaan het eerste stuk omhoog gegaan. Hierna hebben we een hele stevige wandeling gemaakt die ons tot aan de voet van de gletsjer bracht (bijna 1000 meter boven de zee). Wat een enorme klim was dat! De gletsjer vonden we beiden niet heel bijzonder maar het uitzicht was wel erg mooi. Al met al was het de beklimming meer dan waard. De volgende dag zijn we naar het Nationaal Park Tierra del Fuego gegaan. We hebben daar een wandeling gemaakt van 8 km lang. Toen we de bus uitkwamen waaiden het erg hard. Vandaag hadden we ons iets beter voorbereid op het koude weer, maar ondanks dat was het nog steeds koud. Helaas hebben we niet heel veel wildlife gezien maar wel genoten van het uitzicht en de mooie natuur. Onze laatste dag in Ushuaia zat er op en hebben we de bus gepakt naar El Calafate. Deze busrit duurt van 5 uur 's ochtends tot half 1 's nachts! We moesten 4 keer een grens passeren. Eerst van Argentinië naar Chili en daarna weer terug van Chili naar Argentinië! Jeetje wat neemt dat veel tijd in beslag. Al die formuliertjes die je moet invullen, maar ons paspoort wordt wel steeds mooier! Het blijft een bijzonder landschap om te zien. Dit gebied staat bekend om de grote schapenboerderijen. Ze hebben hier zelfs de grootste groep met schapen ter wereld. Dit bedrijf heeft in totaal 140.000 schapen! We zijn onderweg dan ook meerder keren heel rustig door een grote groep met schapen gereden. Deze worden over de weg door mannen op paarden en herdershonden naar een andere plek gebracht. Grappig om te zien. Uiteindelijk kwamen we om 1.30 uur ‘s nachts aan op het busstation, dit was ruim een uur later dan gepland. Toen zijn we naar onze camping gelopen. Je gelooft het of niet maar om kwart voor 2 's nachts hebben we nog een tent op gezet! Toen maar snel gaan slapen!

El Calafate is een echt toeristenstadje waar we ons lekker hebben vermaakt. Op onze camping hebben we een traditioneel maal gegeten. Er worden in veel restaurants 's avonds 3 lammetjes aan het spit gehangen, die dan boven het vuur worden gebakken. Wij hadden een schotel van vlees besteld. We begonnen met biefstuk, black pudding en darmen/niertjes. Ik heb me alleen gewaagd aan de biefstuk. Daarna kregen we lam. De geroosterde dieren worden in de keuken gewoon in stukken gehakt en je moet hopen dat je een goede stuk krijgt. We sloten af met hele vieze stukken vlees waarvan we niet meer dan een hapje hebben gegeten. Mark heeft zich aan alle stukken vlees gewaagd. Zelf de darm en de nier heeft hij geproefd! Naast al het vlees was er ook een saladebar. We hebben onze buikje lekker rond gegeten. Het restaurant zat helemaal vol met, hoofdzakelijk lokale, mensen. Zij genieten er blijkbaar volop van voor ons was het een eenmalig avontuur. Vlakbij onze camping ligt Laguna Nemez en Lago Argentino. Lago Argentino is het grootste meer van Argentinië met een oppervlakte van 1600 vierkante kilometer. Laguna Nemez is een klein zijmeer van de Lago Argentino en is gemaakt tot een vogel reservaat. Voor de Laguna moesten we 25 Pesos per persoon (4,50 euro) entree betalen. Dit terwijl Lago Argentino gratis was. Wij hebben gekozen voor de gratis optie omdat de vogels in beide meren te zien zouden zijn. We hebben heel veel mooie vogels gezien. De flamingo's die hier stonden waren weer erg mooi om te zien. Mark is een dag later nog terug gegaan om vogels te spotten. Hij zag een havik op nog geen 2 meter afstand waarvan hij een aantal mooie foto's heeft gemaakt.

El Calafate staat bekend om de Perito Morenogletsjer. De gletsjer ligt nog op 78 kilometer van El Calafate. De Perito Morenogletsjer is een gletsjer in het Nationaal park Los Glaciares in het zuiden van Argentinie. De Perito Morenogletsjer is een van de 48 gletsjers in Zuid-Patagonië. De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs 80 m dik en 5 km breed is. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Dit kan horen aan het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken enerzijds, anderzijds breken regelmatig grote ijsbrokken van de gletsjer af die dan met veel lawaai in het water vallen. Na de entreetickets te hebben gekocht zijn we door de door de buschauffeur afgezet op de plek waar vandaan de boten vertrekken die voor de gletsjer langs varen. De boot bleek goed gevuld te kunnen worden en uiteindelijk vertrokken we met ruim 150 mensen aan boord. Gelukkig is de boot groot genoeg dus we zaten zeker niet op elkaars lip. Al was het dek op de boot wel wat erg vol. Dit is natuurlijk ook een van de mooiste plekken om te kunnen genieten van al de schitterende omgeving. Wij zijn uiteindelijk 1 uur op de boot geweest. Vooral het varen voor de gletsjer langs was bijzonder. Pas vanaf deze afstand kun je echt zien hoe hoog de gletsjer wel niet is (80 meter). Hierna werden we door de bus weer opgehaald. De bus zette ons nu af bij het wandelgedeelte voor de gletsjer. Hier hadden we 2,5 uur de tijd om te wandelen en om te kijken naar de gletsjer. Wij hebben vooral gekeken naar de gletsjer. Vooral het breken van het ijs (en het geluid dat het maakt) en de stukken die vielen in het water waren erg mooi om te zien. Dat natuurlijk aangevuld met alle schitterende kleuren blauw die we hebben gezien.

Vanuit El Calafate zijn we met de bus naar El Chalten gegaan. Het landschap waar we doorheen reden was wijds en kaal, maar mooi om te zien. Vooral de bergen (met sneeuw erop) op de achtergrond maakte het allemaal een mooi plaatsje. Ook hebben we kunnen kijken naar de Viedma Gletsjer. Deze grote gletsjer is meer dan 20 km2 groot en het eind bij het meer was ruim 2 km breed. Een spectaculair gezicht. Ook bijzonder blijft de kleur van het water. Doordat al het water in de meren hier afkomstig is van de gletsjers heeft het een speciale blauwe kleur. Het ziet er erg mooi uit. In El Chalten hebben we wederom ons tentje opgezet, echter is het hier 's nachts wel even een andere temperatuur. We kunnen merken dat we dichter bij de bergen zijn. Beiden hebben we het, ondanks dat we lagen met kleren aan hadden, koud gehad. Voor ons nu een geluk dat hier totaal geen beschutting is. Hierdoor scheen de zon toen ie op kwam gelijk op onze tent. Hierdoor warmde we weer redelijk snel door. In El Chalten komen vooral mensen om te wandelen of te klimmen. Het is een echt wandelparadijs. We zijn gestart met een makkelijke wandeling van vier kilometer lang naar de waterval ‘Chorrillo del Salto'. Het was een mooie en leuke tocht om te wandelen. We hebben bergen gezien met sneeuw/ gletsjers erop, langs een rivier gelopen met allemaal gletsjer smelt water en door allemaal mooie natuur gelopen. Bij de waterval hebben we een tijd gezeten in de zon, om op deze mooie plek lekker te kunnen lunchen. Hierna zijn we de vier kilometer weer terug gaan wandelen. De tweede dag waren we klaar voor een stevigere wandeling met bepakking richting Laguna Torre. De zware dingen hebben we bij de camping achter gelaten, maar desondanks was onze tassen nog behoorlijk zwaar maar ja voor ons plan moesten we ook wel wat meenemen. Laguna Torre ligt op 11 km bij El Chalten vandaan midden in een groot natuurpark. Hier kun je alleen lopend komen. Bij dit meer wilden we blijven slapen. Er zijn geen plekken in het park om drinken of eten te kopen dus we moesten alles meenemen. Dit zagen we dan ook terug in onze backpacks. Brood, beleg, 8 liter water, 1 liter melk, cornflakes, tent, slaapzakken, deken, matjes, kleding, enzovoorts. Om 9.30 uur zijn we uiteindelijk gestart met de wandeling. Vooral de eerste anderhalf uur van de tocht was erg zwaar. We moesten in dit stuk ongeveer 250 meter stijgen. Met onze backpacks op viel dit niet echt mee. Gelukkig was het uitzicht echt schitterend dus dat maakte veel goed! Na 3,5 uur klimmen en dalen kwamen we uiteindelijk aan bij de camping waar we wilde verblijven. Dit is een camping midden in de natuur. Het is gratis en dat zie je terug in de faciliteiten. Er is om precies te zijn 1 toilet (wat niet meer is dan een gat in de grond en stinkt naar een gierput) en meer niet! Het heeft natuurlijk ook wel wat, zo lekker in de natuur! We zijn nadat we de tent hadden opgezet de laatste kilometer van de dag gaan wandelen naar Laguna Torre. Dit is een meer wat ontstaat door het smeltwater van de Gletsjer Grande die tegen het Serro Torre gebergte aan ligt. Het meer is groen/ blauw en de berg is erg mooi van kleur en van vorm. Mark had nog wat energie over en is nog de wandeling gaan maken naar een uitzichtpunt, waarvandaan je de gletsjer heel goed kan zien. Om hier te komen moest hij nog 3 kilometer heen en 3 kilometer terug lopen. Het was de wandeling overigens meer dan waard omdat je nog beter de enorme grote van de gletsjer kan zien. Het pad was overigens wel heel slecht (niet aangegeven en langs diepe/steile rand), maar dat maakte de wandeling volgens hem ook wel weer leuk. 's Avonds hebben we nog een tijdje zitten kijken hoe de zon aan het ondergaan was. We hadden al snel door dat de temperatuur enorm daalde op het moment dat de zon achter de berg ging dus daarom zijn we op een gegeven moment terug gelopen naar de tent. 's Nachts hebben we het erg koud gehad. Mark werd rond 6.00 uur voor de zoveelste keer wakker en is er toen uit gegaan om een ochtendwandeling te gaan maken. Hij is voor de zonsopgang terug gegaan naar Laguna Torre. Het was erg mooi om de bergen van Serro Torre rood te zien worden. Hierna is hij een stuk van ongeveer 4 kilometer gaan wandelen. Ons ontbijtje hebben ze samen genuttigd bij de Laguna. Het is schitterend om de witte bergen te zien liggen tegen een strak blauwe achtergrond. Ondanks de kou in de nacht hebben we het met het weer enorm getroffen. Na de tent ingepakt te hebben zijn we begonnen aan de wandeling terug naar El Chalten. Onze tassen waren nu gelukkig een stuk minder zwaar dan op de heen weg. We waren al 6 liter water en 1 liter melk kwijt. Dat scheelt toch aanzienlijk in het gewicht! De mensen zeggen dat je het water van de gletsjer gewoon kan drinken. Je hoeft dus maar je fles in een stroompje water te hangen en je fles te vullen. Wij vonden dit wat te gewaagd, we hadden namelijk weinig zin om met diarree terug te gaan lopen. De 11 kilometer terug naar het dorp verliep sneller dan de heenweg en 2,5 uur later stonden we weer op de drukke camping in El Chalten om onze tent op te zetten. De volgende dag zijn we weer terug gegaan El Calafate gegaan. In El Calafate hebben we de tijd genomen om daar nog even de laatste dingen te regelen en lekker te genieten van de zon voordat we met het vliegtuig terug naar Ushuaia vliegen.
Antarctica here we come!!

Dit was weer een 'korte' samenvatting van onze belevenissen! De reis naar Antarctica komt voor ons nu heel dichtbij! We hebben er heel veel zin in! Wanneer we terug zijn van Antarctica plaatsen we zo snel mogelijk een verhaal met foto's op onze site!!

Tot snel!

Mark en Maaike

Genieten in Peru en Bolivia

Hoi Allemaal,

Het werd weer tijd om iets op onze site te gaan zetten. Ten eerste hopen we dat jullie een fijne kerst hebben gehad en we wensen jullie het beste voor 2012. We zitten nu in ons laatste continent, Zuid Amerika. Wel raar om nu weer in landen te komen waar ipv de dieren, de kerken en oude gebouwen centraal staan. Wat gaat de tijd toch snel. Toen we onze reis aan het voorbereiden waren hadden we afgesproken om elkaar de mooiste plekjes van de wereld te laten zien. Dit hield in dat Mark mij in Azië heeft meegenomen naar de plekjes die hij als mooist had ervaren. Ik heb Namibië en Zuid Afrika laten zien. Peru en Bolivia zijn wederom landen waar ik eerder ben geweest dus kon ik Mark al het moois van het land laten zien. Nou dat is volgens mij wel gelukt, wat hebben we beiden weer genoten!

Het niet spreken van Spaans aan onze zijden en het niet spreken van Engels aan Zuid-Amerikaanse zijden brengt soms erg leuk toneelstukjes op. In 1 hotel kwam erg geen water uit de douche. Mark naar beneden en zegt 'No aqua'en doet met zijn hand boven zijn hoofd een douche na. De vrouw begrijpt het meteen! Ondanks dat we nog steeds ons best doen om te kunnen tellen in het Spaans (handig als je de prijs van iets wil weten), bied onze rekenmachine nog steeds uitkomst en het scheelt ons weer veel denkwerk. Ja jullie lezen het al het is soms hard werken voor ons!

Onze reis vanuit Kaapstad naar Lima, verliep niet helemaal als gepland. We hadden een tussenstop in Buenos Aires die wat langer duurder dan gepland. Er bleek een mankement aan het vliegtuig te zijn en er werd ons medegedeeld dat we een nacht in Buenos Aires mochten blijven. Na veel gedoe, maar wel weer een extra stempel in ons paspoort, werden we naar een luxe hotel in Buenos Aires gebracht. Helaas konden we maar kort genieten van de luxe. We kwamen namelijk om 23.30 uur (voor ons door het tijdsverschil 04.30 uur) aan in het hotel en werden om 7 uur in de ochtend weer opgehaald door de bus om ons naar het vliegveld te brengen. Een dag later dan gepland kwamen we in Peru aan. We hadden een leuk hostel in Lima gevonden waar vanuit we de stad zijn gaan verkennen. Het hostel heeft 2 papagaaien, 1 pauw, 1 poes en 1 hond, veel parkieten en drie schilpadden. Vooral de schilpadden zijn apart. Ze zijn best redelijk groot en zitten overal. Op een gegeven moment moest ik naar de wc toe en schrok me rot van de schildpad die naast de wc-pot zat. Toen ik het vertelde aan de hoteleigenaar moest die alleen maar lachen. Dus dat zal wel normaal zijn! Zoals overal in Peru heb je mooie oude Spaans koloniale gebouwen en kerken. We hebben weer heel wat cultuur mogen opsnuiven. In Lima is Monasterio de San Francisco een echte aanrader. Dit is een kerk met een klooster erbij. In de kerk wordt nog heel actief diensten gegeven. Er zijn elke dag diensten, elke uur in de ochtend vanaf 6.00 uur tot 12.00 uur en daarna van 15.00 uur tot 20.30 uur is de kerk open. In het klooster hebben we een rondleiding gekregen. We hebben erg veel mooie dingen gezien. Een bibliotheek die erg leek op de bibliotheek uit de Harry Potter films, heel veel schitterende schilderijen, tegelwerk dat helemaal uit Sevilla (Spanje) vandaan is gekomen, schitterende houten stoelen in de dinerhal en ander houtsnijwerk. De rondleiding eindigde in de kelder van de kerk. Dit is voor ruim 100 jaar de begraafplaats van katholieken in Lima geweest. Hierdoor liggen hier meer dan 70.000 mensen begraven! Onvoorstelbaar hoeveel botten wij hebben gezien. Na Lima werd onze volgende bestemming Paracas. Met de bussen van Mozambique in onze achterhoofd gingen we naar het busstation. We werden blij verrast en waande ons in luxe. Na de ticketcontrole moesten we onze bagage afgegeven bij een aparte bagage balie en elke bus vertrok vanaf een eigen gate die pas 15 minuten voor vertrek open ging. Het leek wel alsof we op Schiphol waren. Wat een verschil met Afrika. Ook de bus was meer dan prima. Een dubbeldekker met 4 stoelen op een rij. De bus zat ook maar half vol dus het was eigenlijk gewoon rustig. Na een non-stop rit kwamen we even over 11.00 uur (precies op schema) aan in Paracas. Paracas staat bekend om zijn trip naar Islas Ballestas. Om bij de eilanden van Islas Ballestas te moesten we met de boot. Onderweg werden we al verwelkomd door honderden vogels. Echt hele groepen vlogen voor ons uit. Ook kwam er een pelikaan langs die voor de boeg van ons schip langs vloog. Erg mooi om te zien. Na ongeveer een half uur werd de boot stilgelegd langs de kust zodat we naar een tekening in het zand konden kijken. Deze tekening heet Candelbra geoglyph. De tekening in het zand is 150 meter hoog en 50 meter breed. Niemand weet precies wie de tekening heeft gemaakt en wat het doel er van was, het wordt gelinkt aan de Inca lijnen in Nazca. Hierna moesten we nog een half uur varen voordat we aankwamen bij de eilanden van Islas Ballestas. Hier zijn de eilanden letterlijk zwart van de vogels. Er zijn hier ontelbaar veel vogels. De toppen van de eilanden zien echt wit van de vogelenpoep. Deze poep is overigens echt heel veel geld waard. Per 50 kilo vogelen poep wordt 20 US dollar betaald. De eilanden worden dan ook permanent bewaakt om te zorgen dat niemand de kostbare poep steelt Maar goed het ging ons niet om de mest maar om de dieren hier. Wij hebben genoten van alle zeeleeuwen, pelikanen, pinguïns en andere mooie vogels. Omdat in Paracas verder niet veel te beleven is zijn we naar onze volgende bestemming, Nazca, gegaan. We worden zo blij van Cruz del Sur (busmaatschappij) dat we niet meer anders willen. Onderweg naar Nazca was Mark vooral verbaasd over de droogte en de hoeveelheid zand in Peru. In Nazca begonnen we met een vlucht van 30 minuten over de Nazca lijnen. Op het vliegveldje moesten ons eerst inschrijven en op de weegschaal. Dit tweede was wat minder (nu weten we hoeveel we zijn aangekomen), maar ja het vliegtuigje moet wel in balans blijven. We zijn met z'n 5^e naar het vliegtuig gelopen. We werden begeleid door een piloot en een co-piloot. We vliegen met een Cessna C 207 (geschikt voor max. 7 mensen). Na een korte instructie, indeling van het vliegtuig en het aanwijzen van de spuugzakjes gingen we de lucht in. We hadden allemaal een kaartje waarop stond wat we zouden gaan zien. Door de koptelefoon kregen we ook instructie waar we moesten gaan kijken. Ondanks dat het voor mij de tweede keer was dat ik over de Nazca lijnen vloog was het weer erg bijzonder. Van bovenaf lijken de lijnen niet zo groot, maar dat zijn ze zeker wel. Ze variëren tussen de 32 en de 300 meter lang. De eerste afbeelding was een walvis en daarop volgende de trapezoids, astronaut, aap, hond, condor, spin, kolibrie, flamingo, papagaai en als afsluiting de baby dinosaurus. Er worden nog steeds afbeeldingen ontdenkt. Mark zag vanuit het vliegtuig er ook 1 die niet op ons kaartje stond. Wat het precies was weten we niet maar we hebben de tekening gedoopt naar Mark. Omdat de piloot ons allemaal in het vliegtuigje de kans wilde geven om een goed uitzicht te hebben gingen we vele malen erg schuin om te draaien. Beiden kwamen we wel met een raar gevoel uit het vliegtuig. We waren in ieder geval blij dat er niemand in het vliegtuig ziek was geworden. Onze volgende excursie was naar Chauchilla Cemetery . De begraafplaats die dateert uit de Ica-Chinca tijd 1000 jaar naar Christus. Het bijzondere aan deze begraafplaats was dat de overleden mensen in foetus houding (zittend) naar het Oosten werden begraven. Ze werden zo begraven omdat ze dan weer naar het tweede leven konden gaan. Omdat het zo extreem droog hier is en het bijna nooit regent zijn de lijken erg goed bewaard gebleven. Bij sommige lijken zagen we nog huid zitten en haar. Ook waren er baby's waarvan je nog heel duidelijk de voeten met nagels zag zitten. Echt heel bijzonder en apart.

Onze volgende stop werd Arequipa. Arequipa ligt op 2350 meter en we gaan steeds hoger. We doen het nu dan ook rustig aan om te voorkomen dat we hoogteziekte krijgen. Ik heb dit op mijn vorige reis naar Peru/Bolivia gehad en dat wil ik niet nogmaals mee maken. We hebben hier weer vele schitterende kerken gezien. Omdat veel mensen in de kerken aan het bidden zijn en soms ook diensten zijn, vinden we dat je geen foto's kan maken. Wel jammer soms want ze zijn echt mooi. We vinden het ook erg grappig dat er in alle kerken nog actief gebiecht kan worden. Hier zijn we ook naar Museo Santury gegaan. Dit is een museum die gaat over het offeren van kinderen aan de goden door de Inca's. 20 jaar geleden werd Juanita gevonden. Zij was een meisje van ongeveer 12 jaar die 500 jaar geleden geofferd is. Daarna zijn er nog 4 kinderen gevonden op verschillende plekken. Er moeten er nog veel meer zijn omdat er 5 kinderen per keer geofferd werden. Er werd een kind geofferd als er iets ergs was gebeurd of als een belangrijk persoon ziek was. De kinderen die geofferd werden, werden al als klein kind bij hun ouders weg gehaald, werden goed opgeleid en ze konden daarna wachtten tot ze geofferd konden worden. Door de best opgeleide kinderen te offeren probeerde de Inca's de goden tevreden te houden. De offering vond plaats op de hoogste berg in het Andesgebergte. Ze moesten van Cuzco naar het Andesgebergte lopen (580 km). De klim moet erbarmelijk zijn geweest. Ze hadden sandalen aan en hadden weinig kleren aan. Er zijn mensen gevonden die onderweg aan de kou moeten zijn overleden. Als ze boven op de berg waren. Kregen de kinderen wat te drinken (verdovend). Ze waren waarschijnlijk zo uitgeput dat ze blij waren dat ze mochten uitrusten. Er werd een doek over hun heen gedaan en later bleek (nadat Juanita in een Cat scan is geweest) dat de schedel werd ingeslagen. De kinderen werden met allemaal waardevolle dingen achter gelaten. Doordat het extreem koud was bevroren de kinderen en zijn ze intact gebleven. Juanita is nu zeker 500 jaar oud. Ze wordt nu bevroren gehouden, maar is wel te zien voor publiek. Erg indrukwekkend. Op onze laatste dag in Arequipa zijn we naar Monasterio de Santa Catalina gegaan. Dit is een klooster van ruim 20.000 vierkante meter. Het klooster is opgericht in 1580. Toen het klooster gesticht werd mochten alleen de dochters hier komen van de beste Spaanse families. Deze families moesten natuurlijk fors betalen (100 gouden munten per jaar) om hun dochter hier te laten verblijven. Het gevolg is een heel mooi klooster! Normaal betekent het leven als een non, leven in armoede. In dit klooster was dat wel anders. Tijdens de eerste 300 jaar had elke non gemiddeld 1 tot 4 bedienden/slaven. Al met al een erg bijzonder complex!

Na Arequipa helemaal gezien te hebben werd onze volgende stop Cuzco. We hebben het zand van de kust hebben nu achter ons gelaten en hier zien we een heel groen landschap en veel water. Omdat het tegen Kerstmis aanloopt zijn er in veel steden processies. In Cuzco hebben we er ook 1 gezien: processie vanwege de conceptie van de heilige Maria. Het beeld van Maria werd rond het centrum gedragen en er werden rotjes afgestoken. Grappig om te zien! Vervolgens zijn we naar Qorikancha gegaan. Dit is een museum waar Inca ruines staan. Het is echt ongelofelijk hoe goed de Inca's vroeger konden bouwen zonder cement. De stenen sluiten naadloos op elkaar aan en hebben alle aardbevingen overleefd. Toen de Spanjaarden Peru veroverde hebben ze alle bouwwerken van de Inca's vernietigd. Dit gebouw is gebruikt als de basis voor een kerk. Er zijn echter nog vele muren en ruimtes intact gebleven zodat je wel een idee krijgt van hoe indrukwekkend het er in de tijd van de Inca's heeft uitgezien. Als je een beetje je fantasie gebruikte dan zag je de binnenplaats, die in die tijd met 700 solide gouden platen van 2 kilo per stuk bedekt was. Onvoorstelbaar wat een rijkdom. Binnen drie maanden na verovering van Peru door Spanje was al dit goud omgesmolten en verscheept naar Spanje!

Het werd tijd om naar het hoogtepunt van Peru te gaan, Machu Picchu. Helaas had ik Mark aangestoken met mijn verkoudheid, waardoor hij momenten heeft dat hij erg benauwd is. De combi hoogte en verkoudheid is niet ideaal. Om bij Machu Picchu te komen hebben we voor de goedkoopste optie gekozen. De route zag er als volgt uit. Eerst met de bus van Cuzco naar Ollantaytambo, daarna met de trein van Ollantaytambo naar Aguas Calientes. Aguas Calientes is het dorp onderaan de berg waar Machu Picchu ligt. Toen we aankwamen in de straat waar vandaan de mini busjes zouden vertrekken naar Ollantaytambo vertrekken stonden er helemaal geen busjes! Wij een beetje verbaasd, want alles is hier zo goed geregeld. Echter binnen 10 seconden werd er al naar ons geroepen en bleek dat we een klein parkeerterreintje op moesten. Hier stonden we busjes al te wachten. Net als in Afrika gaan de busjes pas weg als ze vol zijn was ons verteld. Hier is vol een stukje rekbaarder. Wij gingen weg toen er nog een plek te vullen was. De bus was blijkbaar vol genoeg. De busreis was erg mooi en bracht ons in twee uur naar Ollantaytambo. We gingen over de bergen heen en daalde uiteindelijk ongeveer 1000 meter. Hierdoor schitterend over de dalen heen kunnen kijken. De bus zelf was ook prima. Dus ons hoor je niet klagen! In Ollantaytambo zijn we eerst naar de Inca ruines gelopen. Dit was een van de weinige forten van de Inca's die een belangrijk gevecht van de Spanjaarden in 1536 wist te winnen. De Spanjaarden kwamen daarna echter met 3x zoveel mensen terug en wonnen alsnog. Vandaag is er van het fort weinig meer over. Wel was het erg mooi om te zien hoe het fort tegen een erg steile berg aangebouwd was. Na wat gegeten te hebben was het de hoogste tijd om naar het treinstation te lopen. De treinrit zelf was echt een belevenis. We reden langs de rivier, langs hoge bergen en langs schitterende natuur. Ook erg mooi om de natuur te zien veranderen. We reden steeds meer het regenwoud in, het werd dan ook steeds warmer (niet heet overigens maar zeker wel 20 graden). De rails is bijna overal uitgehakt tegen de rotsen aan. Al met al een erg spectaculaire rit. In Aguas Calientes zijn we eerst alle benodigde tickets gaan halen zodat we dit morgenochtend niet hoeven te doen. Hierna zijn we de stad ingelopen om de boel een beetje te verkennen. In het dorp werden we bij elk restaurant aangesproken (dat is dus 1 van elke twee gebouwen hier) of we er niet iets wilde drinken of eten. Uiteindelijk bij een restaurant gegeten waar Mark lekker heeft zitten kijken naar Real Madrid tegen Barcalona. De volgende dag ging om tien voor half 5 de wekker. Beiden hadden niet heel goed geslapen. Toen we wakker werden dachten we beiden dat het regende, dit bleek niet het geval, maar het was de rivier die langs het dorpje stroomt. Gelukkig maar! Om 5 uur stonden we bij de bus. We zouden zeker in de eerste bus naar boven zitten die om half 6 zou vertrekken. Klokslag half 6 mochten we in de bus. De rit van 20 minuten ging langs de berg omhoog met allemaal haarspeldbochten. Aangekomen bij Machu Picchu konden we aansluiten in de rij, want om 6 uur zou het pas open gaan. We waren snel door de controle heen en konden richting Machu Picchu lopen. De eerste aanblik van Machu Picchu was erg bijzonder. Er was veel mist maar je kon dingen zeker wel zien. Het geheel had voor hem iets magisch. Al vrij snel begon het te miezeren en later te regen. Machu Picchu lag behoorlijk in de mist, waardoor we weinig konden zien. Na een stukje gelopen te hebben zijn we maar gaan schuilen omdat het wel erg hard begon te regenen. Tijdens het schuilen trok de mist weg, maar kwam ook steeds weer terug. Hierdoor hebben we wel mooie foto's kunnen maken. Mark had al vrij snel lama's ontdekt die hier gebruikt worden als koeien, om het gras kort te houden. Na een uurtje begon het wat droger te worden en konden we onze wandeling starten. Machu Picchu is tijdens de verovering van de Spanjaarden nooit door de Spanjaarden ontdekt. Als gevolg hiervan is de stad nog zoals het in de Inca tijd was. De stad is ‘herontdekt' in 1911. De stad was toen helemaal overgroeit met bomen en struiken. Waar de stad precies voor heeft gediend is nog steeds onbekend. Sommige zeggen dat het een vakantie oord was voor de rijke mensen. Andere zeggen dat het een knooppunt was tussen de Amazone en de zee. Zeker is in ieder geval dat het een belangrijke stad is geweest voor de Inca's. De kwaliteit van het steen werk geeft dat aan. Zeker is in ieder geval dat het aan de natuur is over gelaten na de invasie van de Spanjaarden. Wij vonden het bijzonder dat de Inca's zo een stad bouwde op zo een bijzondere plek. Op de piek van een hoge berg midden tussen andere bergen in. Het moet in die tijd een enorme opgave zijn geweest om hier te komen. Als je bedenkt dat de bergen voor de Inca's goden waren dan maakt het de plek een stuk logischer. Je zit echt tussen de hoge bergen dus voor de Inca's tussen de goden. Helaas staan er geen bordjes op Machu Picchu, dus je moet zelf een beetje uitvogelen wat alles is. Mark had hier vrij snel een oplossing voor, hij volgende gewoon een tourgroep en luisterde mee met de uitleg en die uitleg werd dan weer door gegeven aan mij. Rond 1 uur zijn we onze weg naar beneden gestart. We wilde graag naar beneden lopen. Helaas sloeg het weer ook om en hadden we regelmatig last van een flinke regenbui. Echter heeft dit de pret niet gedrukt, het uitzicht was gedurende de hele tocht erg mooi. Rond 3 uur kwamen we moe maar voldaan aan in ons hostel. We hebben eerst een lekkere warme douche genomen. Het was een erg leuke, mooie en indrukwekkende dag. Het zal denk ik niet meer gebeuren dat ik voor een 3^de keer naar Machu Picchu ga.

Onze reis richting Puno, onze laatste plek in Peru, was met een erg luxe bus. Bij de luxe bus was er voordat de bus vertrok thee voor de mensen. In de bus zijn 3 stoelen op een rij, er is wifi en allerlei excursies. Wat een verwennerij. Het was erg grappig om vanuit de bus allemaal e-mail berichtjes naar huis te kunnen sturen! Onze eerste excursie was in Andahuaylillas. In dit kleine dorpje staat een kerk die ook wel de sixtijnse kapel van Zuid-Amerika wordt genoemd. De hele kerk is beschilderd met mooie muurschilderingen en schilderijen. Wij vonden de kerk erg mooi. Hierna zijn we doorgereden naar Raqchi. Hier staan nog de restanten van een heel groot tempelcomplex van de Inca's. De muren van de tempel waren maar liefst 15 meter hoog. Ook hebben hier een aantal ronde Inca huizen gezien. Toen was het tijd voor de lunch in Sicuani. We hadden een lunch bij de tour inzitten en hadden niet heel hoge verwachting maar werden aangenaam verrast. Het bleek een zeer uitgebreid buffet te zijn met allemaal heerlijke dingen. Wij vonden een bepaald soort vlees, salade, mango ijs en rijstepap erg lekker! Na de lunch konden we buiten nog een klein rondje lopen. Wij hebben ons vooral vermaakt met de lama's die hier stonden. Toen was het tijd om te rijden naar La Raya. Dit is een pas op 4335 meter boven zee niveau, en daarmee het hoogste punt van de route van vandaag. Wij vonden het uitzicht niet heel erg bijzonder. Wel stonden hier allemaal mensen die Alpaca (lama soort) spullen probeerde te verkopen. Aan ons hadden ze goede klanten. Mark heeft een trui gekocht. Uiteindelijk kwamen we om 17.00 uur aan in Puno. Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we de wandeling naar het centrum gaan maken (8 minuten de berg steil aflopen). We hebben gegeten bij een echt toeristen restaurant. We konden drie gangen kiezen uit een menu die dan razend snel opgediend worden. Ik zat nog aan de soep toen het hoofdgerecht al kwam. Toen het hoofdgerecht net op hadden kwam het toetje al. Na 20 minuten stonden we dan ook buiten met een ontplofte buik! Hierna zijn we weer terug gelopen naar het hotel. Nu berg op... poefff dat is echt wel zwaar in een stad die op 3810 meter boven het zee niveau ligt. Je kan echt wel merken dat hier minder zuurstof is. Gelukkig stonden we na een kwartier puffend weer op onze kamer. Tijd om te gaan slapen. Even wat informatie, want jullie zouden wel denken Mark en Maaike zitten weer heerlijk in de zon, hoe onze slaapwijze is: we hebben een tweepersoonsbed, beiden liggen we in onze slaapzak en nog eens met 3 wollen dekens over ons heen. Alleen op deze manier houden we het lekker warm! Oftewel de nachten hier zijn erg koud en de isolatie is minimaal. Onze excursie in Puno was de naar de Floating Islands in het Titicacameer en het eiland Taquile. Even wat info over het Titicacameer. Het meer is het hoogst gelegen meer ter wereld (3809 meter boven het zeeniveau). Het meer is 165 meter lang en 60 kilometer breed. Dit met een totale oppervlakte van 8560 vierkante kilometer. Op ongeveer 5 kilometer voor de kust van Puno liggen de drijvende eilanden. Dit zijn eilanden waar mensen op wonen maar die zijn gemaakt van riet. De eilanden drijven dan ook echt! De eilanden zijn volgens ons tegenwoordig niet meer dan een toeristische attractie. Het is in ieder geval grappig om te zien dat hier alles van riet is gemaakt (het eiland, de boten, de huisjes, enzovoorts). We begonnen op het eiland met een uitleg van hoe de eilanden worden gemaakt. Het is echt grappig. Drijvende rietenblokken worden met wortel en al in vierkante blokken gesneden. Deze blokken worden met touwen aan elkaar verbonden. De verbonden blokken groeien met ongeveer 2 maanden in elkaar waardoor er een eiland ontstaat. Hier wordt riet op gelegd en zo ontstaat het eiland. Hier nog huisjes op en klaar! We werden ook meegenomen een van de huisjes in om te kijken naar de souvenirs en natuurlijk om een uitleg te krijgen van het huis. Het was klein en ook nog eens enorm vochtig! Niet aan ons besteed. Na ook nog op een ander eiland rondgekeken te hebben zijn we naar een groot natuurlijk eiland gevaren, genaamd Taquile. Deze tocht duurde ongeveer 2,5 uur. Dit eiland viel ons beiden een beetje tegen. We hebben er een wandeling van 20 minuten gemaakt naar de top. Hier op een lelijk plein een beetje gekeken en toen geluncht. Daarna hebben we een wandeling van de berg omlaag gemaakt om vervolgens weer 2,5 uur terug te zitten in de boot terug naar Puno. Toch valt er nog wel iets bijzonders over het eiland te vertellen. Er woonde al 1000 jaar voor Christus mensen op dit eiland, de mensen leefde nu net als toen voornamelijk van akkerbouw. Op dit moment wonen er 2000 mensen op het eiland. De mensen zijn trots dat ze hier wonen en het komt eigenlijk niet voor dat iemand trouwt met iemand die niet op het eiland is geboren. Daarnaast hebben de mensen hier een hele bijzondere manier van weven. Uiteindelijk waren we om 17.00 uur weer terug in Puno.

Het werd tijd om Peru te gaan verlaten en ons naar Bolivia te gaan verplaatsen. We moesten afscheid gaan nemen van onze favoriete busmaatschappij, omdat deze niet in en naar Bolivia rijdt. Het verschil merkte we direct. Wij waren om 8.00 uur op het busstation en kregen te horen dat de bus vertraging had en niet om 9.00 uur maar om 10.30 uur zou vertrekken. Jammer! Uiteindelijk kwam de bus om 10.45 uur bij het busstation aan. Wij natuurlijk erg blij maar het betekende zeker niet dat we gelijk vertrokken de bus kwam uit Lima en de mensen en chauffeur gingen eerst even pauze houden! Uiteindelijk vertrokken we om 11.15 uur. De bus was wel van een heel andere kwaliteit als dat we gewend waren. Er waren drie stoelen op een rij dus we hadden veel zit ruimte maar de bus was erg vies en de stoelen versleten. We zaten wel lekker voorin dus we hadden een mooi uitzicht. We hebben het grootste gedeelte tot aan de grens in Desaguadero langs Lake Titicaca gereden. Wat een mooi uitzicht gaf. Uiteindelijk kwamen we om 13.45 uur bij de grens. Wat een chaos was het in dit dorp. Stel je een straat voor met overal fietstaxi's, bakfietsen, kraampjes en wandelde mensen. En hier moest je dus een weg door banen. Opeens stopte de bus en ging iedereen naar buiten. Helaas sprak er niemand Engels in de bus dus wij hadden geen idee maar volgde de groep. Uiteindelijk zijn we een vrouw gevolgd van onze groep en zo kwamen we snel uit bij het douane kantoor waar we uit Peru werden gestempeld. Nu moesten we 75 meter lopen naar de douane van Bolivia. Onderweg werden aangesproken door de politie en moesten we mee komen naar hun kantoor. Hier werden onze tassen doorzocht op verdovende middelen. Natuurlijk hadden wij niks bij ons al vond de douanebeambte Mark's buik wel verdacht. Hij moest zijn shirt optillen en hij duwde met zijn vinger in zijn buik! Natuurlijk zat er niks en mochten wij naar Bolivia. Hier snel onze stempels gekregen en uiteindelijk waren we weer ruim op tijd bij de bus. Het blijft altijd spannend of je de bus weer gaat halen. Toen we uiteindelijk gingen waren er geen mensen geteld. Dus als je te laat bent... heb je gewoon pech! Na een mooie tocht kwamen we om 17.30 uur aan in La Paz. In La Paz wilden we op culturele pad. Echter werden we eerst opgeslokt door allemaal souvenirwinkels. Erg leuk om weer allemaal nieuwe dingen te zien. We zijn eerst naar de heksenmarkt gegaan. Je kan hier echt alles kopen om jezelf te beschermen of om geluk te krijgen. Buiten de kraampjes hangen gedroogde lama's en andere beesten. Na even rond te hebben gesnuffeld hadden we al snel een mandje vol met talismannen. Het resultaat van een dagje shoppen was dat we met een nog vollere tas verder moeten reizen.

In La Paz werd het ook weer tijd voor wat actie! We hadden een tour geboekt om de Death Road te gaan fietsen. Voor de mensen die deze weg niet kennen en hoogtevrees hebben fiets deze weg niet!
Na een ontbijtje gingen we op pad. We waren wederom met z'n 2^e, wat erg prettig is. We hadden namelijk een chauffeur die continu achterons bleef en een gids die voor ons reedt. Iets over acht uur kwamen we aan bij het startpunt van de route. Dit ligt op 4700 meter hoogte. Het was hier dan ook erg koud. Misschien eerst even een uitleg. Wat is de Death Road: de Death Road loopt van La Cumbre naar Coroico. In Maart 2007 is er een snelweg aangelegd maar tot die tijd was de Death Road verbindingsweg tussen La Paz en het oosten van Bolivia. De weg is geclassificeerd als de gevaarlijkste weg ter wereld, gezien het aantal dodelijke ongelukken per jaar (gemiddeld verdwijnen er 26 voertuigen per jaar over de rand!). Het ergste ongeluk hier ooit was een vrachtwagen met 100 passagiers die over de rand ging. Niemand kon het navertellen. De weg is 3,2 meter breed en gaat langs afgronden van 600 tot 1000 meter diep. Dit natuurlijk zonder vangrails! Door de nieuwe snelweg wordt de weg tegenwoordig eigenlijk alleen maar gebruikt door toeristen. Dat wil overigens niet zeggen dat het minder gevaarlijk is. In de afgelopen jaren zijn er hier toch nog 15 toeristen om het leven gekomen tijdens de 64 kilometer lange afdaling. De weg begint op 4700 meter boven zee niveau en eindigt op 1200 meter boven zee niveau. De afdaling is dan ook behoorlijk. Voor ons begon het avontuur met het aantrekken van heel veel beschermende kleding. Een motorpak, motorhelm, knie beschermers en elleboog beschermers. We hadden daarnaast ook nog een goede mountainbike. We hadden deze dag wel bewust gekozen voor een wat duurdere organisatie. Tijdens deze trip wil je niet dat de remmen van de fiets het op eens niet meer doen! We kregen een veiligheid instructie en zijn toen begonnen aan de eerste 20 kilometer afdalen. Dit ging door behoorlijke mist maar wel over een asfalt weg. Het rijden ging echt heel erg hard. Trappen hoefde echt niet en je was eigenlijk alleen maar de hele tijd aan het remmen. Na 20 kilometer kwamen we aan bij het tweede gedeelte van de tocht. Dit was de echte Death Road. We gingen nu van de verharde weg af en kwamen op een grindpad terecht. We snappen wel waarom er hier zoveel auto's verdwenen. Wat een gevaarlijke weg. Wel is grappig dat we door zoveel klimaatzones heen fietste. We begonnen met heel veel kleren aan en eindigde op onze teva's en een T-shirt. Uiteindelijk kwamen we iets voor 13.00 uur bij het restaurant waar we volgens belofte gingen eten en in het zwembad konden zwemmen. Het zwembad hadden we snel gezien. Het was erg smerig en niet goed genoeg volgens onze standaard. Wij hebben dan maar even een douche genomen. Deze was helaas koud! Het restaurant was simpel maar het eten prima. Hierna nog even buiten gekeken naar alle dieren (vogels, vlinders en insecten) en toen was het tijd voor de rit terug naar La Paz.

Onze tweede bestemming in Bolivia werd Potosi. In Potosi zijn we naar de zilver mijnen geweest. De mijn was ooit de grootste zilvermijn van het Spaanse rijk. Er is geen idee hoeveel zilver hier is gedolven maar er wordt gezegd dat de Spanjaarden een brug van Bolivia naar Spanje hadden kunnen bouwen en nog zilver over hadden. Als gevolg hiervan was Potosi rond het jaar 1600 de grootste stad ter wereld. Met 80 kerken en rond de 200.000 inwoners. Nu is daar niet zoveel meer van voor te stellen maar het centrum van de stad daar zie je nog steeds heel veel mooie oude gebouwen en kerken. We werden eerst naar de mijnersmarkt gebracht. Er wordt van iedereen die de mijn betreed verwacht dat zij een cadeau geven aan de mensen die in de mijnen werken. Ik had de vorige keer toen ik hier was dynamiet gekocht. Dat zat er voor ons niet in. Wij mochten drinken en coca blaadjes kopen. Toen zijn we echt naar de mijn gegaan. Het blijft wel erg apart om een werkende mijn binnen te gaan. Op dit moment werken er nog ongeveer 500 mensen in deze mijn. De omstandigheden in de mijn zijn echt heel erg slecht. Het is er erg stoffig, in de diepere lagen erg heet en er hangen allemaal ongezonde gassen. Niet echt een gezonde omgeving om te werken! Onze tocht begon bij het beeld van Tio. Dit is een beeld van de god van de mijners. Om hun veiligheid te garanderen offeren de mijners elke dag alcohol en sigaretten bij dit beeld. Het beeld lijkt erg op de duivel. De hel lijkt volgens de traditionele uitleg heel erg op de wereld waarin de mijners werken. Ze denken dan ook dat de mineralen die zij delven door de duivel worden beheerd. Hierna zijn we verder in de mijn gelopen. De gangen zijn op sommige plekken nog redelijk hoog (Mark kon er gestrekt lopen), andere delen moesten we gebukt doorheen en de smalste stukken daar moesten we echt door hele lage stukken heen kruipen. De gangen worden gestut met balken. Deze zijn op vele plekken gewoon gebroken! Echt helemaal veilig voelde het dan ook niet. De temperatuur was in het begin nog redelijk koud maar hoe dieper we in de berg kwamen hoe warmer het werd (tot 35/40 graden). Het was apart om de mijnwerkers echt aan het werk te zien. Alles gebeurt hier nog net zo als 400 jaar geleden. Er wordt gewerkt met dynamiet, emmers, scheppen en pikhouwelen. In de hoofdgangen van de mijnen ligt rails waarop karren van 1500 tot 2500 kilo door 3 mensen wordt geduwd/getrokken. Wij vonden het ongelofelijk. Wat een beroerde baan! Het is dan ook niet voor niks dat mensen die hier werken na 10 tot 15 jaar na start longproblemen krijgen. Veiligheidsmaatregelen zijn er namelijk echt niet. We hebben binnen in de mijn meerdere kilometers gelopen. Het spannendste moment was toen we stenen hoorde vallen. Onze gids vloog weg van waar we liepen maar gelukkig viel er bij ons niets in de gang en was het ergens boven ons. Je moet er echt niet aan denken om hier vast te komen zitten. Hierna was het de hoogste tijd om de mijn uit te gaan. We vonden het heel bijzonder om een werkende mijn in te gaan maar waren ook weer blij om weer in buiten te zijn. Dit is geen baan voor ons! Voor het salaris hoef je het ook niet te doen. Mijnwerkers verdienen gemiddeld tussen de 9,50 tot 12 euro per werkdag van 8 tot 12 uur. Wat zijn wij blij dat wij niet hier zijn geboren. Kinderen beginnen rond hun 14^e jaar hier in de mijn te werken!

Na Potosi gingen we met de bus naar Uyuni. De rit naar Uyuni was erg mooi. De weg was op sommige stukken erg hobbelig, maar de lama's die we zagen maakte alles goed. In Uyuni hadden we snel een hotel gevonden en daarna zijn we in het centrum een terrasje gaan pakken. Uyuni is een heel klein dorpje midden in de woestijn en aan de rand van de zoutvlakte. We hebben daar een 3 daagse tour geboekt die over de Salar de Uyuni (zoutvlakte) en via vele andere mooie plekken ons naar Chili gaat brengen. Onze tour bestond uit 2 jeeps met elk 6 mensen. Er zaten gelukkig meerdere leuke mensen op de tour. Van alle mensen op de tour spreken er maar 2 geen Engels. Dus dat beloofde gezellig te worden. In onze jeep was er een mp3-speler aansluiting. Hierdoor hebben we vele verschillende leuke muziek gehoord. We zijn bij het uitrijden van het dorp eerst gestopt bij een treinkerkhof. Hier staan heel veel oude stoomtreinen, toen ze niet meer nodig waren zijn ze hier van het spoor gehaald en gewoon in het zand gezet. We hebben ons hier even vermaakt maar toen was het echt tijd om met de tour te beginnen. Op de zoutvlakte zagen we een man die echt met een schep hopen van zout aan het maken was. Ze maken deze hopen zodat het water uit het zout vandaan kan gaan. De totale oppervlakte van de zoutvlakte is ruim 12.100 vierkante kilometer aan zout dit op een hoogte van 3653 meter boven de zee. De zoutvlakte is ontstaan door het opdrogen van een meer dat hier ongeveer 40.000 jaar is geweest. Op de zoutvlakte hebben we mooie en gekke foto's gemaakt. Na de lunch zijn we doorgereden naar het eiland Isla Incahuasi dat ongeveer in het midden van de zoutvlakte ligt. Het is een heuvel midden in de zoutvlakte waarop allemaal cactussen groeien. De cactussen groeien met ongeveer 1 cm per jaar en het hoogste exemplaar op dit moment is 9 meter hoog. Raar om voor te stellen dat deze cactus dus al 900 jaar oud is. We hebben de top van het eiland beklommen. Omdat het een beetje geregend had zag je op sommige punten echt niet waar de aarde stopte en de lucht begon. Dat gaf wel enorm mooie foto's. Hierna zijn we gereden naar een zouthotel waar we de nacht verbleven. Hier zijn echt de meeste dingen van zout gemaakt. Van muren, stoelen, bedden, tafels tot aan de vloeren. Na een goede nacht vertrokken we om 7 uur weer. We zijn gestopt bij meerdere meren. De kleuren van deze meren zijn erg mooi. We zijn eerst gestopt bij een meer waar heel veel zout was en veel flamingo's. Erg mooi. Hierna zijn we naar een meer geweest die geel van kleur was. Het laatste meer van de dag was de Laguna Colorada. Dit is een meer met rood water en een oppervlakte van 60 km2. Het rode water ontstaat doordat er soda, magnesium, borax en gypsum in het water zit. Helaas was het hier enorm aan het regenen zodat we niet optimaal van dit bijzondere water konden genieten. Wel blijft het allemaal heel erg bijzonder. Ook hier waren weer enorm veel flamingo's. Vroeger associeerde ik flamingo's altijd met de zon. Dit is na deze trip wel anders. De temperatuur is hier een graad of 10 en wij lopen rond met trui, jas en sjaal. Dus echt warm is het hier niet! Hierna gingen we door naar de hoogste woestijn ter wereld. Het is een bijzonder gezicht om in een woestijn te lopen op bijna 5000 meter boven de zee. De volgende stop was bij een bijzondere steen genaamd Arbol de Pidra (Stone tree). Dit is een grote rots met een hele smalle gladde onderkant heeft en breed uitloopt aan de bovenkant. Een bijzonder gezicht. Toen was de dag alweer ten einde en zijn we naar ons hotel voor de avond gereden. We slapen hier met iedereen uit de jeep op 1 kamer. Dit betekent dus onze eerste slaapzaal van onze reis! Gelukkig hebben we een leuke groep en dat maakt het een stuk gezelliger. We zijn met ze allen aan tafel gegaan en iedereen heeft zijn lekkere dingen op tafel gelegd zodat we er een gezellige kerstavond van konden maken. We hadden uiteindelijk nog best veel. Twee flessen wijn, veel snoepjes, een appel en een zak chips. Op de laatste dag van de tour moesten we om 4 uur eruit om naar een groep geisers te gaan die op 4850 meter hoogte liggen. Hier zagen we overal stoom omhoog komen. Op het punt van de eerste stop had het gesneeuwd en we hadden dus onze witte kerst! De volgende stop met de jeep was bij nog meer geisers en hier was ook een kokende modder te zien. Er hing hier een enorme zwavellucht het rook dus enorm naar rotte eieren. Allemaal erg grappig. De reden dat we zo vroeg vertrokken is overigens dat over een paar uur de wind komt en die blaast alle stoom weg en dan is het hele effect hier verdwenen. Hierna zijn we gereden naar Cerro Polques. Onderweg nog een mooie zonsopgang gezien en natuurlijk ook weer vele flamingo's. Bij Cerro Polques konden we gaan zwemmen in een klein warm water meertje. De warmte van het meertje viel ons een beetje tegen. De temperatuur was 29,4 graden. Klinkt lekker maar buiten was het onder de tien graden. Wij zagen het dan ook niet voor ons om na het redelijk warme badje met onze natte haren buiten te moeten zijn. Wij hebben dus gekeken hoe andere mensen in het water zijn gegaan. We hebben hier ook ons ‘kerst' ontbijt gehad. Dat was een stuk minder luxe als dat het klinkt. We hadden sap, thee, fruit (dat niet zo lekker was), oude cornflakes en pannenkoeken (die niet zoet waren). Al met al prima om onze buik vol te krijgen maar zeker niet meer dan dat. Hierna zijn we de auto ingestapt naar Laguna Verde. Dit is een meer op 4400 meter hoogte. Door de stoffen die in het water zitten (lood, arsenicum, sulfer, calcium) heeft het water een erg mooie groene kleur. Het water hier bevriest pas bij -21 graden. Dit door alle stoffen in het water. Erg apart. Hier hebben we een laatste foto gemaakt met de hele groep en zijn toen naar de grens van Bolivia gereden. We hebben hier afscheid genomen van de meeste mensen uit de groep. Van de 12 mensen gingen er 5 naar Chili en de rest van de mensen gingen terug naar Uyuni. Wij hebben we ons uitgestempeld en zijn toen op de toeristen bus naar Chili gestapt. Nu zitten we met 30 graden in de zon in San Pedro de Atacama.

Ja, het is weer een lang verhaal geworden, maar we wilden dan ook zoveel mogelijk met jullie delen. Zowel Bolivia als Peru hebben veel indruk op ons gemaakt en we hebben erg van deze landen genoten. Wat ons betreft zeker aanraders! Tot de volgende keer!

Groetjes Mark en Maaike

Wat een mooie dingen heeft Zuidelijk Afrika ons gebracht!

Hoi Allemaal,

Zoals in de titel al staat hebben we weer veel mooie dingen meegemaakt en gedaan. Een belangrijke uitspraak in Afrika is Hakuna Matata of te wel 'geen zorgen, maar wees gelukkig' en zoals wij hem hebben gebruikt 'alles komt goed'. Nou dat hebben de landen Namibië en Zuid Afrika ook zeker gedaan. Beiden landen waren voor ons de kers op de taart. We moeten helaas sommige mensen even waarschuwen voordat jullie ons reisverhaal gaan lezen. We hebben wat signalen van jaloezie ontvangen via de mail. Voor diegene die dit herkennen of zich aangesproken voelen, 1 tip lees dan niet verder. Voor de anderen veel leesplezier.

Na 36 uur in de bus te hebben gezeten van Maputo naar Windhoek met 3 overstappen kwam we aan in Windhoek. In Windhoek konden we ons autootje ophalen. We waren voor de goedkoopste optie gegaan (Kia Picanto zonder airco). Toen we aankwamen bij Hertz stond er een Kia Picanto klaar met airco!! Jeetje wat waren wij hier blij mee, want wat kan het warm en stoffig zijn in Namibië. Echter wel wat tips voor mensen die van plan zijn om Namibië te gaan ontdekken: neem een 4-wheeldrive, neem een auto met airco en tank bij elke tankstation die je ziet (want slechts om de 200 km ongeveer zit een tankstation. Onze Kia is op plaatsen geweest waar Hertz hem niet had willen zien! Het wegennet in Namibië bestaat uit een paar geasfalteerde hoofdwegen. De overige wegen zijn gravel of grint wegen met op deze wegen kleine of grote losse stenen en diepe of minder diepe kuilen. Met name in het gebied rond Twijfelfontein en Damaraland heeft Kia het zwaar gehad. We werden op sommige plaatsten ingehaald door 4-wheeldrives met 80 km per uur waar wij niet harder dan 20 km per uren konden gaan. We moesten dan erg lachen op de hoofden in deze auto's die zich omdraaide. Wij konden ze horen zeggen ‘toeristen zeker'! Het voordeel van onze snelheid was wel dat we op deze manier van het uitzicht en dieren konden genieten.

Na een paar dagen in Windhoek gingen we op pad richting Ethosa Nationaal Park. Na een tussenstop in Otjiwarongo en Groot Fontein (waar we de grootste meteoriet die er ooit op aarde is gevonden hebben bezocht) zijn we naar Ethosa gegaan. Rond 11 uur kwamen we bij de Von Lindquist gate aan. Na ons geregistreerd te hebben mochten we het park in. We hadden besloten om 4 dagen en 3 nachten in het park te blijven. Er zijn 3 campings in het park, dus op elke camping hadden we een nacht gereserveerd. Het is bijzonder dat je gewoon in het park slaapt. We zijn eerst de Fischer's Pan gaan rijden. Dit is een rondje van ongeveer 27km. Het werd ons al snel duidelijk dat ons autootje niet heel hard kan op de kiezelwegen die in het park liggen. Dit geeft ons wel mooi de kans en tijd om dieren te spotten. Onderwel zijn we al aardige dierenspotters geworden. In Ethosa zijn er verschillende natuurlijke en aangelegde waterplekken waar de dieren kunnen drinken. Het park is erg droog en dor, dus de dieren moeten wel naar een waterpunt om te kunnen drinken. Het park is 22912 vierkanten km groot. Doordat het park zo groot is kom je niet veel auto's tegen, maar gelukkig wel veel dieren. Dit maakt het allemaal wel heel speciaal. Bij 1 waterpunt werden we beloond met wel 27 olifanten. Wat was dat een gaaf en bijzonder gezicht. We zijn echt ontzettend verwend met de dieren die we hebben mogen zien. Even een rijtje van dieren die we hebben gezien: zebra's, giraffen, impala's, gazelles, wildebeesten, pumba's, grondeekhoorns, struisvogels, vele schitterende vogels, olifanten, kudu's, dikdiks, antilopen, hyena's, jakhalzen, hartebeesten, mongoose, leeuwen, neushoorns en als klapper zelfs nog een luipaard. Op elke camping is een waterpunt gemaakt die 's avonds wordt verlicht zodat je onder het genot van een drankje dieren kan spotten. Tijdens onze tweede dag zijn eerst voor het eten naar het waterpunt gegaan. We hebben toen 5 leeuwinnen gezien die aan het drinken waren. Na het drinken gingen ze liggen en zijn tot dat we weg zijn gegaan blijven liggen. Na onze buikjes lekker vol te hebben gegeten zijn we natuurlijk snel terug gegaan naar de waterplek en konden we dankzij de verlichting het waterpunt ook in het donker bekijken. De leeuwinnen waren er nog steeds en deze werden aangevuld met nog 2 leeuwinnen en een leeuw. Het was duidelijk dat de leeuwen de waterplek bezet hielden, want er kwam geen 1 dier in de buurt. Een neushoorn had zo'n dorst dat hij wel een poging waagde om ook iets te gaan drinken, in eerste instantie zonder succes want hij werd verjaard door de leeuwinnen. Uiteindelijk vonden de leeuwen het blijkbaar goed en gingen er vandoor. Dit gaf de andere dieren kans om te komen drinken. Er kwamen vrij snel 3 neushoorns, waarvan 2 met elkaar wilde gaan vechten (erg spectaculair om te zien). Toen de neushoorns aan het drinken waren kwamen op eens zeker 27 olifanten aangerend en jaagde de neushoorns weg. Wat een mooi gezicht om zo'n grote groep olifanten te zien met kleintjes en grote olifanten. Toen de olifanten klaar waren met drinken kwam er als cadeautje nog een luipaard langs! Als afsluiting kwam er een neushoorn met een kleintje langs. Toen zij besloten om te gaan slapen zijn wij ook onze tent ook maar opgaan zoeken.

Tijdens ons verblijf in Ethosa hebben we elke avond ons laten verwennen in het restaurant, en wat hebben wij gesmuld. We hebben daar onder andere gemsbok, impala en springbok gegeten. Gemsbok was ons favoriet, Mark wil het gaan importeren naar NL, dus wie weet is het snel in NL verkrijgbaar!

Om de spanning en het spotten nog een beetje uit te dagen, wat erg en verwend hè, zijn we op de laatste dag een dierenlotto gaan spelen. Mark had de moeilijkheid dat hij moest rijden en spotten dus voor sommige dieren kreeg hij 2 punten. Op een gegeven moment zagen we een olifant die aan het baden was. Een mooi gezicht totdat hij ons niet meer zo leuk vond. Hij kwam recht op ons aflopen en was duidelijk niet gediend van onze aanwezigheid. Op een gegeven moment kwam hij zo dichtbij dat wij de auto maar hebben verplaatst. Achteraf was dit een slimme zet want toen wij onze auto 20 meter verplaatst hadden kwam de olifant naar de weg toe. Een auto die net kwam aanrijden reedt recht op de olifant af en was maar een paar meter van hem vandaan. De olifant was erg boos en we denken dat die mensen echt heel veel geluk hebben gehad dat de olifant op een gegeven moment besloot om zich om te draaien! Bij een waterpunt met veel gemsbokken, zebra's en gazelle werden we opeens verrast door een leeuw en leeuwin die tussen de dieren lagen. Erg bijzonder om te zien dat de andere dieren (zeker wel 200) de leeuwen goed in de gaten hielden maar wel in de buurt bleven. Later bleek dat de leeuw en leeuwin er niet waren om te komen drinken of eten. Ze waren in een romantische bui en we hebben het paringsritueel van dichtbij mogen aanschouwen. Toen de leeuwen weg liepen gingen de andere dieren drinken. We zagen waar de leeuwen heen liepen dus we zijn met de auto vast vooruit zodat we uiteindelijk precies op de plek stonden waar zij naar toe liepen. Het leuke was dat ze besloten om 4 meter van onze auto maar even te gaan rusten. Zo hadden we super zicht en hebben we hele mooie foto's kunnen maken. Tien minuten voordat ons toegangsticket verliep zijn we met 'pijn in onze hart' het park uitgereden. Zoals jullie wel begrijpen Ethosa is een aanrader!

Na al het moois zijn we ook weer even met beiden voeten op de aarde gezet en hebben we te horen gekregen dat het niet goed ging met de opa van Mark. Hij is helaas 1 dag na dit bericht overleden. We waren in gedachten bij het thuisfront, maar dit gaf ons, ondanks internet en skype, wel weer even het gevoel dat we heel ver weg zitten.

Ondanks dit verlies ging onze reis verder. We zijn vanuit Etosha naar Twijfelfontein gereden. De weg naar Twijfelfontein was erg pittig voor Kia maar o zo schitterend. We hebben op stukken gereden waar we echt met 20 km per uur nog steeds door de hele auto aan het schudden waren. Het uizicht maakte de inspanningen meer dan waar. Het is overigens echt super dat we langs de weg gewoon wilde dieren kunnen spotten. We hebben onder andere gazelles, struisvogels, een giraf en gemsbokken gezien. Langs de weg stonden ook borden dat je moet oppassen voor olifanten, heel grappig. Onze camping in Twijfelfontein lag echt in de middle of nowhere, maar op een o zo mooie en bijzondere plek. De wilde dieren lopen hier gewoon over de camping. Het meest bijzondere vonden wij de olifantenpoep die op nog geen 30 meter van onze tent lag. We vonden het overigens niet heel erg dat we alleen de poep van de olifant hebben gezien en niet het beest zelf! We hebben in Twijfelfontein verschillende dingen bezocht. We zijn naar ‘Burnt Mountain' geweest. Deze berg ligt aan het begin van een 12 kilometer lange vulkanische breuklijn. De berg ziet er echt letterlijk uit alsof hij in brand heeft gestaan. Alle stenen zijn zwart, daarnaast groeit er ook helemaal niks. Een bijzonder gezicht. De hoofdbezienswaardigheid in Twijfelfontein waren de rotsschilderingen. Beter gezegd: in de rots uitgehakte afbeeldingen van de dieren waarop er vroeger werd jaagde. Onze laatste culturele stop van die dag was een bezoek aan het ‘living museum'. Dit is een soort openlucht museum van de Damara stam. Wij kregen hier een rondleiding door een klein dorpje. Hier wel de bijzondere taal van de Damara mensen mogen horen. Zij gebruiken in hun taal ook het klikken van je tong. Het is absoluut een apart gehoor. In het dorpje kregen we alles te zien en was er een afsluiting met een dans en zang voorstelling. Leuk om te zien. Wel raar dat de traditionele vrouwen geen bovenkleding dragen. De vrouwen hebben dan ook erge hangborsten!

Op weg naar Swakopmund, onze eerst kustbestemming in Namibië, zijn we nog even gestopt bij Cape Cross. Dit is een plek langs de kust waar 100.000 zeehonden zich verzamelen op 1 punt. De omgeving is helemaal veranderd en is nu vooral zanderig en veel zandduinen. Swakopmund is een heerlijk toeristisch en uber Duits dorp waar we weer even tot rust konden komen. Helaas ben ik daar wel ziek geworden en moesten zelfs even langs de dokter voor antibiotica en andere medicijnen omdat de keelpijn en koorts maar niet minder werden. We hebben dan ook besloten om wat langer in Swakopmund te blijven dan gepland. Na 4 dagen rust was ik beter en zijn we weer op pad gegaan en nu richting de Sossusvlei. Toen we 50 km op een zeer slechte gravelweg hadden gereden kwamen we er achter dat onze laptop nog op de camping in Swakopmund aan het stroom lag. We hebben elkaar toen eerst balend aangekeken, hebben de auto omgedraaid en stonden anderhalf uur later weer op de camping met de laptop in onze handen. De weg richting de Sossusvlei was ruim 200 km op een gravelweg (waarvan ongeveer 30 km alleen voor 4x4 auto's geschikt was). Na een nachtje op een camping zijn we rond half 6 richting de Sossusvlei gereden. We moesten nog 80 km rijden over een gravelweg om daar te komen. De weg was wederom slecht maar het uitzicht wederom weer zo mooi! Vooral de opkomende rode zon was indrukwekkend. Onderweg weer veel dieren gezien, waarvan 1 erg dichtbij. Tijdens het rijden zag ik op eens in mijn ooghoek een gemsbok rennen. Mijn reactie zorgde er gelukkig voor dat Mark hard ging remmen. Gelukkig want op nog geen 2 meter afstand vloog hij, met 80 kilometer per uur, voor onze auto langs. Tja, ze zijn erg lekker, maar om er zelf 1 dood te rijden gaat ons wel een beetje te ver! Na van de schrik bekomen te zijn, zijn we weer verder gereden. Rond half 8 waren we in de Sossusvlei. We zijn eerst naar de beroemde duin, Dune 45 gereden. Dune 45 is de bekendste en meest gefotografeerde duin. Deze duin is 150 meter hoog en kan je beklimmen. Nou dat hebben we zeker gedaan, maar o wat een klim. Moe en warm kwamen we boven aan om te genieten van het uitzicht. Doordat we nog vrij vroeg waren konden we genieten van de verschillende kleuren die de duinen hebben doordat de zon erop schijnt. Onze volgende stop was Death Vallei. Om hier te komen moesten we overstappen in een 4x4 jeep taxi. De laatste vier kilometer mag je niet rijden met een normale auto. Achteraf begrijpbaar want met een 4x4 zag het er al heftig uit. We moesten echt door hopen zand heen! De Death Vallei is een vlakte waar vroeger een rivier onder stroomde. Het is nu een grote witte uitgedroogde vlakte tussen duinen in. In het midden staan een aantal dode bomen. Sommige bomen hebben wortels van wel 30 meter diep, maar doordat ongeveer 600 jaar geleden het gebied opdroogde zijn de bomen dood. De omgeving is echt prachtig dus we hebben hier dan ook veel foto's gemaakt.

Onze volgende bestemming was Fish River Canyon, ook wel de Grand Canyon van Zuid Afrika genoemd. De Fish River Canyon is een rivier (de Fish River) die zich in de loop der jaren een weg grote kloof door de berg heeft geslepen. Daarnaast is de bovenkant ontstaan door het de zee die hier vroeger lag. Het zijn dus eigenlijk twee kloven in elkaar. Wij vonden het in ieder geval erg mooi en indrukwekkend. Op weg naar Aus, onze laatste bestemming in Namibië, bleek dat we qua benzine Aus niet zouden gaan halen. Even voor de lezers we hadden toen we deze conclusie trokken, nog zeker 3/4 tank (of 350 kilometer aan benzine)!! Op de hele weg naar Aus was geen tankstation, dus moesten we uiteindelijk 60 km omrijden om te tanken. Hoe bizar is dat! Onze camping in Aus is een lodge/camping met een oppervlakte van 10.000 hectare. De receptie ligt: 2 km van de 10 campingplekken die ze hebben en 7 km van de huisjes die ze verhuren. De omgeving is echt onbeschrijfelijk. We stonden tussen bergen in, hadden geen elektra en dan wederom weer in de middle of nowhere. 's Morgens stonden de wilde paarden naast onze tent te kijken hoe wij aan het opstaan waren! Vanuit Aus zijn we een dagje naar Luderitz gegaan, Luderitz is een diamantstad. Rond om de stad ligt het Sperrgebiet, in dit gebied wordt naar diamanten gegraven. Als je per ongeluk in dit gebied komt dan hangt er een flinke gevangenis straf en boete boven je hoofd. En ze nemen niet genoegen met ‘ik wist het niet'. Wij hebben vandaag dan ook even geen onverwachte afslagen genomen. Het uitzicht vanaf de weg was wederom schitterend. Eerst nog bergen en gras, maar langzaam veranderde dit in een zandwoestijn. Er hingen vanaf 40 km voor de kust donkere wolken en overal waaide zand over de weg. Daarnaast groeide er bijna niets meer op het zand. Een aparte wereld vonden wij het, een beetje spookachtig. We zijn ook naar Kolmanskop geweest dit is een Ghost Town. Deze stad is opgeslokt door de zandduinen. Vroeg was hier een stad waar ze diamanten zochten. Toen het gebied werd ontdekt bleken de diamanten gewoon voor het oprapen te liggen. Een vreemd idee dat dit nog maar 100 jaar geleden zo was! Toen er geen diamanten meer gevonden werden verliet men de stad. Er is, sinds 1956 toen de laatste inwoners van het dorp vertrokken, nooit meer naar omgekeken. In 1995 zijn er een paar gebouwen gerestaureerd en is het geschikt gemaakt voor het toerisme. We zijn in verschillende gebouwen geweest. Onder andere was er een kegelbaan en een groot ziekenhuis. Op een gegeven moment liepen we door de lange gang van het ziekenhuis. Alles kraakt en overal lag zand of waaide naar binnen. Het was best een eng gevoel. Toen we weer naar buiten wilden hoorde we opeens uit een donkere kamer een geluid. Ik schrok me rot en rende naar buiten. Mark bleef rustiger, voor de mensen die Mark kennen is dit heel bijzonder. Achteraf bleek het om een toerist te gaan die in de donkere kamer was gaan zitten. Een echte Ghost Town dus. Hiermee zat ons Namibië avontuur zit er helaas op.

Springbok was onze eerste bestemming in Zuid Afrika. We hoopten dat we nog op tijd waren voor de bloemenzee die rond oktober hier te zien is, maar helaas we waren net 2 weken te laat. Net als in Namibië is het landschap hier weer erg mooi. Bergen aan beide kanten en vele fruit- en wijnboerderijen in combinatie met oude Kaap-Nederlandse architectuur maakt het rijden hier erg aangenaam. Het voordeel is ook dat de wegen hier allemaal verhard zijn. Kia en Mark waren hier beiden erg blij mee. Verder is het erg grappig om in gesprek te zijn met een Zuid-Afrikaans persoon. We merken dat we het redelijk kunnen verstaan zolang ze maar niet te snel praten. Tijdens onze reis hebben we op een camping geslapen waar ik op mijn vorige reis ook al was geweest. De camping heet ‘the Baths' in Citrusdal. Dit is een schitterende camping in de middle of nowhere. Er zijn hier natuurlijke warmwaterbronnen waarmee ze meerdere zwembaden vullen. Het ene bad is heerlijk warm (43 graden) en de andere is een koud bad. Ook zijn er 6 privé heet waterbaden. In een van deze zes (het olifantenbad) baden hebben we heerlijk samen gedobberd. Het bijzondere is dat de baden 24 uur per dag open zijn. Mark ging op een ochtend om 6 uur naar het warm water bad en wat bleek, er waren gewoon al 12 mensen in het zwembad. Helaas is het sinds Namibië 's nachts regelmatig erg koud in de tent, we verlangen dus soms naar een lekkere warme kamer. Hier moesten we ons verwarmen met warm water, was ook erg lekker. Het voordeel hiervan is ook dat we met meerdere mensen in gesprek kwamen. Zo hebben we op advies van een Zuid-Afrikaanse man ons reisschema wat aangepast en zijn we via Route 62 naar Oudtshoorn gereden. De route die we reden was erg mooi. We zijn verschillende passen gepasseerd. We hebben genoten van de omgeving.

Oudtshoorn is een overwegend blank dorp en staat bekend om de struisvogels. Het wordt ook wel de struisvogel hoofdstad van de wereld genoemd. Toen tijdens het begin van de 20^e eeuw struisvogelveren in de mode waren hebben de mensen hier een fortuin verdiend. Deze rijkdom zie je nog steeds terug in de mooie huizen in het dorp. We hier genoten van struisvogelkebab, struisvogelworstje en in de ochtend van een struisvogelei. Van één struisvogelei kan je voor 18 mensen eieren bakken. Een struisvogelei bevat veel cholesterol, dus dat raden we niet aan. Het vlees is echter heel gezond en lekker! Op een struisvogelfarm hebben we een rondleiding gehad. We kregen eerst een uitleg over het broedproces dat 42 dagen duurt. Een struisvogel kan 12 eieren leggen. Wij vroegen ons af hoe het nu kon dat we in de Sossusvlei een struisvogel zagen met wel 26 kinderen. Dit was vogels onze gids mogelijk omdat struisvogels vaak op elkaars kinderen passen. Na de uitleg zijn we naar de Betsie gegaan. Dit is een struisvogel die gewend is aan mensen en de meest tamme struisvogel op de farm is. Ik ben natuurlijk even met Betsie op de foto geweest. Na een verder uitgebreide rondleiding en nog een bezoek aan Betsie en haar vrienden zijn we naar de Cango Wildlife Ranch gegaan. We werden opgewacht door Craig die ons en nog 15 anderen een rondleiding ging geven door het park. Ze zeggen dat Cango Wildlife Ranch geen dierentuin is maar het lijkt er wel op. Ze fokken dieren en vangen ook dieren op. We zijn eerst langs extreem grote vleermuizen gelopen. Onderweg kwamen we langs onder andere flamingo's, krokodillen, mini nijlpaarden en bever. Daarna gingen we naar de wilde dieren. Ze hadden cheeta jonge van 2 en 7 maanden, volwassen cheeta's, Bengaalse tijgers (onder andere van 7mnd oud), leeuwen en luipaarden. Erg gaaf om deze dieren van zo dichtbij te mogen aanschouwen. Het leuke en bijzondere is dat je ook in contact met de dieren mag komen. Het geld wat ze hieraan verdienen gaan naar de cheeta foundation. Dus het gaat naar het goede doel. Nou Mark was natuurlijk niet te stoppen dus hij heeft het volle pakket genomen. Hij wilde met de Bengaalse tijger, de cheeta jonge en met de krokodil op de foto. Ik ben alleen voor de Bengaalse tijger gegaan. Om ons voor te bereiden hebben we eerst genoten van een krokodillenburger en een krokodillenworst. Erg apart om dit te eten, het smaakt een beetje naar kip. Na het eten waren we klaar om met de 7 maanden oude Bengaalse tijger op de foto te gaan. Wat een immens beest is dit. Hij voelde erg zacht en vond het allemaal best. Het was totaal niet eng en hij was gewend aan mensen. Wij vonden zijn poten nu al super groot, maar de poten zijn als hij volwassen is even groot als een dinerbord! Mark is daarna met 5 cheeta jonge op de foto gegaan. Ze namen uitgebreid de tijd om Mark dingen over ze te vertellen en hij mocht met ze spelen. Erg lief gezicht. Ze waren nog zo jong dat ze ook gewoon aan zijn vinger gingen zuigen en hem schoon gingen likken. Net een schootkatje. Als laatste gingen we naar de krokodillen. Mark heeft zijn zwembroek aangetrokken en is toen in de kooi gaan staan. Hij werd met een hijskraan het water in getakeld. In eerste instantie bewogen de krokodillen niet, maar naar een paar minuten kwam er eentje richting Mark. Het was een raar gezicht om hem zo in het water te zien met die krokodil. Volgens hem was het een heel apart gezicht om de krokodillen van zo dichtbij te zien. Het werd tijd om nu naar de kust te gaan en een stuk van de Garden route te gaan rijden. Dit is een erg mooie route langs de kust richting Kaapstad. We zijn via George en Mosselbay naar Swellendam gereden. In Swellendam hebben we in de supermarkt iets heel leuks gezien. Je gelooft het nooit maar er was een hele hoek met buitenlandse producten of beter gezegd NL producten. Er lagen allemaal dingen van de Albert Heijn (euroshopper en eigen merk). Vlokken, pindakaas, stroop, stroopwaffels enz. Echt heel vreemd. Een potje pindakaas kosten wel 4 euro. Voor ons wat te duur dus wij hebben ons weten in te houden. Na Swellendam zijn we naar Cape Agulhas gereden. Hier is het meest Zuidelijkste puntje van Afrika waar de Indische en Atlantische oceaan samen komen. We hebben in de haven pijlstaartroggen gezien. Wat zijn dit grote en mooie beesten. Ze zwemmen vrij snel en zijn schuw. Een lokale man zei dat je ze kan voeren. Deze man woonde hier en hem lukte het zelfs om de pijlstaartrog aan te raken. Wat een gaaf gezicht!

Hermanus was onze volgende bestemming waar we weer spectaculaire dingen hebben gezien en gedaan. In Hermanus is er langs de zee een Cliff Path Walking trail die 10 km lang is. We zijn deze trail gaan lopen. Jeetje wat een gave wandeling. Je loopt vlak langs de zee en kan, als je wilt, van het pad af en zitten op de kliffen. Het is nu de periode dat je walvissen kan zien, nou we hadden weer geluk! Hier bij Hermanus zwemmen met name South Right Whales. We hebben echter ook een Humpback walwis gezien. Walvissen komen op verschillende manieren uit water: Skyhopping (komen ze met hun kop recht uit het water), Lobtailing (slaan ze met hun achter vin hard op het water), Sailing (komen ze met hun staart recht uit het water), Surfacing Groups (komen er meerdere te gelijk omhoog uit het water) en Breaching (komen ze heel uit het water om weer in het water te storten). We hebben het geluk gehad dat we alle manieren hebben mogen zien. Met name de ‘breaching' was indrukwekkend. Het was erg gaaf om moeders en hun kindjes te mogen zien. Nou ja kindjes. Bij de geboorte zijn de walvissen al 6 meter lang en ze groeien een meter per maand.

Voor de mensen die een beetje jaloers zijn sla de komende 30 regels dan even over. We hebben hier namelijk met haaien gezwommen (we zaten wel in een kooi). Er werd ons eerst van alles verteld over hoe de trip er uit zou gaan zien en we kregen een veiligheidsinstructie. Best prettig! Gelijk al toen onze boot voor anker ging zagen we een haai langs de boot zwemmen. Apart om dit zo te zien, volgens de gids aan boord was dit soort gedrag uitzonderlijk. Hierna kreeg iedereen een wetsuite aan. De eerste 5 die hun wetsuite aan had mocht het eerste het water in (er waren 31 mensen die mee waren). En wie zat er in de eerste ronde in de kooi: Mark natuurlijk. Deze kans ging hij niet laten ontlopen. Ik zat in groep 2. Elke ronde mochten 5 mensen in de kooi. Je bleef ongeveer 10 minuten in het water. Het water was koud maar de wetsuite hield ons gelukkig redelijk warm. We zijn uiteindelijk allebei 2 keer in het water gegaan. De eerste keer zaten we allebei in een andere groep (waardoor we mooi foto's van elkaar konden maken) en de tweede keer zaten we in dezelfde kooi naast elkaar. We hebben springende haaien gezien, vlak langs de kooi zwemmend en zijn tanden van heel dichtbij (30 cm afstand) mogen aanschouwen. Wat een spektakel! Wij hebben vandaag 7 verschillende witte haaien gezien, die qua lengte tussen de 2,5 en 3,5 meter waren en een maximaal gewicht hadden van 500 kilo. De haaien worden naar de boten gelokt door middel van aas. Hiervoor wordt dode vis gebruikt, die ze niet mogen op eten. Het wordt steeds voordat ze het willen pakken uit het water getrokken. Jonge haaien komen hier graag op af en ouderen zijn wijzer en laten dit aan zich voorbij gaan. Haaien eten overigens geen mensen. Het verteren van alle botten van een mens kost meer energie dan dat het oplevert. Soms nemen ze een hapje mens om te kijken wat het is. In principe kunnen ze aan het zwemmen/ bewegen van mensen in het water zien dat het niet in de zee hoort en dus geen voedsel is maar bij twijfel nemen ze dus een hapje. Zo een hapje kan betekenen een arm eraf, een been eraf of dat er een slagader wordt geraakt. Dus een hapje kan nog steeds dodelijk zijn. Wanneer een mens bewust wordt gedood door de haai is dat alleen omdat de haai vermoed dat de mens in het water achter hetzelfde voedsel aan wil gaan als hijzelf. Dan verdedigt de haai zijn eigen voedselgebied. Daar kom je meestal niet levend vanaf! Wij bleven dus ook maar gewoon in de kooi en zijn niet naast de kooi gaan zwemmen.

Op weg naar Stellenbosch, het wijngebied van Zuid Afrika, zijn we gestopt bij Stony Point. Dit is een plek waar een kolonie van Afrikaanse Pinguïns woont. Er zaten hier wel een paar 1000 beesten. Erg mooi en grappig om deze beestjes te zien. Voordat we natuurlijk een bezoek hebben gebracht aan een wijnboerderij zijn we naar Franschhoek geweest. Het verschil met Stellenbosch was groot. Franschhoek is meer voor de chique mensen en Stellenbosch is echt een studentenstad. Voor ons voelde beide dorpen erg prettig aan. We zijn naar de wijnboerderij ‘Vergelegen' geweest. Deze wijnboerderij is een van de mooiste boerderijen van de omgeving en de op 1 na oudste in Zuid-Afrika. Schitterende oude gebouwen, mega bomen van wel 300 jaar oud en een geweldig uitzicht. We hebben een rondleiding gehad door de wijnboerderij. Het was interessant om te zien hoe het hele proces in zijn werk ging. Na de rondleiding zijn we terug gegaan naar het hoofdgebouw voor een proeverij. Ik heb de proeverij aan me voorbij laten gaan, maar Mark heeft heerlijk gepimpeld. Hij kreeg 4 wijnen te proeven, 2 witte en 2 rode. Hij vond ze niet erg lekker, maar wel leuk om allemaal verschillende smaken achter elkaar te proeven. Het uitspugen van de wijnen vond hij zonde.

Op weg naar Kaapstad, onze laatste bestemming in Afrika (snik snik) zijn we eerst naar Kaap de Goede Hoop gegaan. Om daar te komen hebben we een mooie route langs de kust gereden. Onze route ging langs Muizenberg, Fish hoek, Simon's town om uiteindelijk te eindigen bij Kaap de Goede Hoop. Veel mensen denken dat bij Kaap de Goede Hoop de 2 oceanen bij elkaar komen, maar dat is niet waar. Kaap de Goede Hoop staat bekend om de moeilijke stromingen die de 2 oceanen veroorzaken. Schepen hadden vroeger erg veel problemen om langs Kaap de Goede Hoop te varen. We hebben ons natuurlijk nog even vereeuwigd bij het bekende bord die staat bij Kaap de Goede Hoop, voor mij nu de derde keer. We zijn via Noordhoek, waar we een oud bedrijf van mijn vader hebben bezocht en de Chapman's Peak Drive, naar Kaapstad gereden. De Chapman's Peak Drive is een weg langs de kust met erg mooie uitzichtpunten. We waren erg onder de indruk! In Kaapstad sliepen we in het oude centrum van Kaapstad op nog geen 15 minuten lopen van het toeristische centrum Waterfront. In het hostel heeft elke kamer een thema (zebra, hartjes of jungle). Onze kamer is helemaal zwart met wit en heeft roze accenten (handdoeken, boa en een verenboeket). We weten niet wat ze deze kamer voor themanaam hebben gegeven, maar wij hebben hem gedoopt als de chique 'hoerenkamer'! In Kaapstad zijn we 7 dagen verbleven en hebben genoten van de stad. Natuurlijk hebben we en bezoek gebracht aan Robbeneiland, de Tafelberg, Waterfront en hebben we in een hop en drop bus gezeten.

Er is nu een einde gekomen aan ons avontuur in Afrika. We zijn er achter gekomen dat je het echte Afrika pas beleeft als je zelfstandig (zonder eigen auto) rondreist. Wil je lekkere relax vakantie houden zonder al te veel zorgen, ga dan naar Namibië of Zuid Afrika. Voor de 'echte' reizigers die van uitdaging, spanning en van afzien houden, stuur ons dan gerust een mail voor tips! We zijn beiden erg blij dat we de beide kanten van Afrika hebben mogen aanschouwen al was het soms wel erg zwaar. Nu op naar Zuid Amerika voor onze laatste 100 dagen! We vliegen morgen naar Peru. Zoals altijd kijken we weer uit naar jullie reacties en mailtjes!!

Groetjes Mark en Maaike

Malawi en Mozambique: landen die we niet snel zullen vergeten!

Hoi Allemaal,

We hebben weer 2 landen aan ons lijstje toegevoegd. En wat voor een landen! Malawi en Mozambique zijn de 2 landen die ons (tot nu toe) het zwaarste zijn gevallen wat betreft reizen. Het openbaar vervoer is slecht, beperkt en je doet er 3 keer langer over dan gepland. We hebben het beiden dan ook zwaar gehad en zijn wat sneller door deze landen gegaan dan gepland. Gelukkig horen we van andere reizigers dat hun het ook zwaar hebben. We zijn blij dat we met z'n 2^e zijn, waardoor je elkaar er een beetje doorheen kan trekken op moeilijke momenten, want die heb ik (Maaike) zeker gehad. Desalniettemin heeft reizen hier niet gemaakt dat we niet hebben kunnen genieten van de mooie dingen die Malawi en Mozambique te bieden hebben.

Onze reis naar Malawi was er 1 die we niet snel zullen vergeten. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, dus ik begin maar bij het begin. Onze dag begon om 6 uur op het busstation om een bus naar de grens van Malawi te krijgen. Flink gewaarschuwd door de Lonely Planet gingen we geïnformeerd op pad. Er kwamen direct mannen op ons af. Een man zou ons wel naar de goede bus brengen. De rit zou 4.000 TZS kosten per persoon. Bij de bus aangekomen bleken we opeens 8.500 p.p te moeten betalen met onze bagage. Toen we dit hoorde waren we al onderweg. Een beetje boos hebben we uiteindelijk 16.000 betaald, kregen 1.000 korting. Op het moment van betalen waren ze tassen aan het inladen. Opeens werd onze rugzak weg getrokken. Gelukkig merkte we dit en Mark had hem nog net op tijd vast. Ze gaven aan dat ze de bagage aan het verschuiven waren. Nou het voelde niet goed. Na 2 uur rijden kwamen we aan op een busstation. We waren nog niet bij de grens dus wij bleven zitten. Opeens werden onze grote rugzakken uit het busje getrokken. Ik greep beiden tassen vast en Mark is toen uit de bus gerend. Ze gaven aan dat wij in een andere bus plaats moesten nemen, ons was beloofd dat we rechtstreeks naar de grens zouden gaan!?! Wij maar in een andere bus. Toen kwamen we in het dorpje voor de grens aan. Er stonden direct 15 mannen om ons heen die geld wilde wisselen of ons naar de grens wilden brengen. We hadden al gelezen dat het te lopen was, dus wij op pad. Het uitstempelen in Tanzania ging snel. Het in stempelen in Malawi wat moeizamer, maar dat was meer het lolletje van de douane beambte. Toen het volgende klusje we moesten van Songwe (grens) naar Karonga. We hadden gelezen dat er taxi zouden rijden. Na even zoeken en rond vragen werden we achterin een auto gezet met nog 5 andere mensen. Ja, dat was lekker knus en warm. Net voor de politiecontrole werden 2 mensen uit de auto gezet omdat er teveel mensen in de auto zaten. Na een lange rit van in- en uitstappende mensen kwamen we aan Karonga. We hebben eerst gepind en zijn toen naar het busstation gelopen (gelukkig lagen deze twee naast elkaar). We hebben gelezen dat je in vele plaatsen hier niet aan geld kan komen, we hebben dus voorlopig genoeg geld bij ons. We konden overigen maximaal 20.000 pinnen (=80 euro) en dit kwam de muur uit in 40 briefjes van 500. Zo is 80 euro opeens wel heel veel geld. De laatste rit van deze dag was naar Chitimba. Wederom veel aanbod en kozen voor een klein minibusje voor een grote bus. Achteraf de verkeerde keuze! Het busje stopte om de haverklap, werd volgepropt met mensen (uiteindelijk zaten er 22 mensen in het 12 persoon mini busjes), eten en vis en hij ging ook nog kapot. Het gaf ons wel een heerlijke blik in het lokale leven van de mensen hier. Na een lange reis dachten we dat we er waren, maar helaas. We werden wederom in een ander voertuig gezet. Ditmaal werd het een pick-up truck. Zouden we ooit op de plaats van bestemming aankomen? Uiteindelijk aan het einde van de middag kwamen we bij onze camping aan. Wat een eerste dag in Malawi.

Na een rustdagje zijn we op pad gegaan naar Livingstonia. We kregen het advies, vanwege het warme weer, om vroeg te vertrekken dus om 6 uur stonden we klaar voor vertrek. Livingstonia op 1 kilometer hoogte en totaal 15 kilometer lopen van onze camping. Het is bijna niet mogelijk om er met een auto te komen, omdat de weg steil omhoog gaat en de weg heel erg slecht is. Door dat het wat bewolkt was, viel de warmte mee. De weg omhoog was wel erg heftig en steil omhoog. Ongelofelijk dat op deze zand/rots weg auto's kunnen rijden. Beiden vonden we de tocht zwaar maar wel goed te doen. Na 3 uur lopen kwamen we rond kwart over negen bij Lukwe campsite aan, we hadden nu de eerste 12 kilometer gehad. Jeetje wat een uitzicht en wat een mooi plekje. We kijken uit over de vallei en Lake Malawi. Onze huisje is tegen de rotswand aangebouwd en heeft een fantastisch uitzicht. Het is een rieten huisje met een tentdoek als deur. Vanuit ons bed kijken we zo de vallei in. Na even bijgekomen te zijn met een drankje zijn we ons gaan klaar maken voor de laatste 5 kilometer naar Livingstonia. Phoe dit was nog even een fikse klim, mede ook doordat de zon nu was door gekomen. Een leuke afleiding was dat er veel kinderen onderweg waren. De vragen liepen van mogen we een pen, snoepje,geld of een foto? De laatste vraag was natuurlijk leuk en die wens hebben we vaak ingewilligd. De andere verzoeken hebben we afgewezen. Livingstonia is in 1895 gesticht door een missionaris om de mensen in Malawi te bekeren tot het geloof. Livingstonia is zo hoog op een berg gesticht omdat op de andere plaatsen waren ze een vestiging hadden gesticht de mensen steeds overleden aan malaria. In Livingstonia staat een ziekenhuis die lange tijd het grootste en beste ziekenhuis was van Midden Afrika. Moet je denken dat al die mensen die berg omhoog moesten! We zijn in het dorp wat gaan rondlopen. Oa de kerk en Stone house bezocht. Ook zijn we bij een shop geweest die de wezen van Livingstonia en de omgeving ondersteunen. Er zijn in dit gebied op 90.000 inwoners bijna 7000 weeskinderen. Onvoorstelbaar veel! Dit vonden wij dan ook een goede besteding van ons geld om daar wat dingetjes te kopen. Terug op de camping zijn we eerst even gaan uitrusten en toen lekker gaan douchen. Ja, je gelooft het niet, ze hebben hier warme douches. Het water wordt verwarmt met een vuur. O, wat was dit lekker om al het zand, zweet en stof van je af te wassen. Ook was er een heerlijke grote zachte handdoek waarmee we ons konden afdrogen. Na weer lekker schoon te zijn, zijn we naar het restaurant gelopen die een fantastisch uitzicht heeft. We zijn de enige gasten en het toerisme is erg minimaal. De eigenaar is een Belg die al 10 jaar in Malawi woont. Het was een droom van hem om dit te starten. We hebben de hele avond met hem gepraat. Hij verbouwt alles zelf en werkt voornamelijk ecologisch. Dit houdt bijvoorbeeld in dat hij geen pick-up verzorgt om naar boven te komen, hij zijn eigen groente, koffie en fruit verbouwd en compost toiletten heeft. De toiletten zijn heel bijzonder. Je kan als je op de wc zit zo even bij de buren kijken en als je klaar bent moet je een schep zand en een schep as over je behoefte gooien. Dit kan dan later weer gebruikt worden als compost. Ook heeft hij een eigen waterbron. De volgende ochtend heeft de eigenaar voor ons gekookt, omdat hij wilden kijken hoe het kan dat zijn personeel 1,5 uur doen over het maken van één ontbijtje. We hadden pannenkoeken besteld en binnen 20 minuten stonden deze op tafel. Hij gaf aan dat zijn personeel maar 1 ding te gelijk kunnen. Ze zitten dus echt te kijken hoe de pannenkoek aan het bakken is in de pan. Dat schiet natuurlijk niet op. Hij gaat nu kijken hoe ze sneller en effectiever kunnen gaan werken. Na afscheid te hebben genomen zijn we weer naar beneden gelopen. We hadden het gelukt dat er na een half uur een auto langs kwam die aanbood om ons naar onze camping te brengen. Dit aanbod hebben we met beiden handen aangepakt. Op de camping sprak een reisleider van een overlandtruck ons aan. Hij had respect en ontzag voor wat wij aan het doen waren en bood aan om ons de volgende dag een lift te geven naar onze volgende bestemming (Nkhata Bay). Jeetje wat waren wij hier blij mee, soms moet je even een gelukje hebben. Mark heeft voor het eerst kunnen ervaren hoe het is om met een georganiseerde reis mee te gaan. Het was wel een luxe. Alles wordt voor je geregeld en je moet alleen op de afgesproken tijd in de bus te gaan zitten. De overlandtruck heeft voor ons speciaal 5 kilometer omgereden en we werden uiteindelijk op 400 meter van onze camping afgezet. We waren er allebei enorm blij mee. Nu we in de overlandtruck hadden gezeten zagen we pas in hoe kleine plaats we hadden gezeten. We hebben op de eerste 50 kilometer van de tocht geen bus gezien. Het had ons waarschijnlijk een hele dag gekost om alleen maar in de eerste stad te komen. Nu waren we om 13.00 uur nog 60 kilometer verder. Heerlijk.

In Nhakata Bay hebben we onze tent letterlijk op het strand gezet. In het water zitten hier enorm blauwe vissen. Erg mooi om te zien. We wilden graag met de boot naar onze volgende bestemming. Echter bleek de prijzen voor een hut voor ons veel te duur. We hebben maar besloten om weer in de bussen en chapa's (minibusjes) plaats te gaan nemen. Onze volgende bestemming werd Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. De bus kosten ongeveer 6,5 euro per persoon en volgens de medewerker van de bus zouden we er 6 uur over 300 km doen. We waren al gewend dat de bus zo vol mogelijk wordt gepropt, dus we stopte dan ook regelmatig om mensen in en uit te laden. Het werd ons al snel duidelijk dat het een lange reis zou worden, maar we zouden zeker in Lilongwe aankomen, dus dat scheelde. Helaas ging de bus onderweg kapot en hebben zeker anderhalf uur stil gestaan. Uiteindelijk hebben we er dan ook 10 uur over gedaan! We moesten erg lachen om de slogan van de busmaatschappij. Ze zeggen dat ze: punctueel zijn, service geven, betrouwbaar en vriendelijk zijn. We kunnen op het eind van de dag alleen maar zeggen dat de mensen inderdaad vriendelijk zijn, de rest van de doelstellingen hebben ze nog niet behaald. We konden wel merken dat Lilongwe de hoofdstad is, want er waren een hoop grote supermarkten. Ze hadden zelfs een Spar! Wel lekker om je weer in wat luxe te wanen. Mark heeft op de craftmarkt onze eerste souvenir van Malawi gekocht, een houten boot. De prijs starten bij 65 euro en eindigde bij 15 euro. Omdat we beiden vinden dat het reizen in Malawi zwaar was hebben we besloten om eerder richting Mozambique te gaan. Op het internet lazen we dat iemand 4 dagen nodig had gehad om in de plaats te komen waar wij onze reis door Mozambique willen starten. O nee, dit wordt weer leuk! We hebben dan ook besloten om het per dag te gaan bekijken, hoever we komen. Voordat we uit Lilongwe vertrokken hebben we natuurlijk nog wel even de tijd genomen om de stad te bekijken.

De eerste reisdag richting Mozambique zijn we van Lilongwe naar Blantyre gegaan. We hebben voor de meest luxe bus genomen die er in Malawi rijdt. We waren heel benieuwd wat we zouden krijgen nu we in de meest luxe bus van het land gaan zitten. Het bleek een voor Nederland normale bus te zijn! Wij waren hier al erg blij mee! We kunnen eindelijk allebei onze benen eens kwijt. We hebben weer genoten van het uitzicht uit de bus vandaan. Wat is dit land arm en wat zijn wij blij dat we ook hier niet geboren zijn! We snappen nu wel hoe belangrijk een waterpomp voor de mensen hier is. Gewoon drinkbaar water is hier echt een luxe. We zagen iemand lopen met een 20 litervat op zijn hoofd (en dan gewoon op je hoofd laten balanceren!). We reden ook langs een markt waar allemaal kleding werd verkocht. We vermoeden dat er heel veel kleding uit de ‘zak van max's' hier terecht komt. We hebben al meerdere mensen zien lopen met kleding met daarop Nederlandse teksten. Ze kunnen het hier maar wat goed gebruiken dus of het nu op de markt terecht komt of niet, blijf het vooral opsturen! We zien zoveel mensen lopen die de gaten overal in hun kleren hebben. Hier echt gewoon normaal, er is gewoon geen betere kleding! Voor ons ondenkbaar in Nederland. Ook valt ons in Malawi op dat de mensen hier veel kinderen hebben, dat de ouders zelf ook nog erg jong zijn (16/17 jaar en al moeder is hier gewoon normaal). Aan de andere kant met een gemiddelde levensverwachting van 43 jaar (!!) moet je ook wel met alles vroeg beginnen! We besloten om vandaag niet verder te reizen en de rest van de dag te genieten van Blantyre. We hebben de dag dan ook cultureel besteed en daarnaast heerlijk gezeten op de veranda van het oudste huis van Malawi.

Als mensen ooit denken dat het reizen rond de wereld alleen maar makkelijk is dan moeten ze de dag van vandaag eens mee gemaakt hebben! Om 6.00 uur hadden we de wekker gezet. Volgens de mensen van de camping konden we het best al om 6.00 uur op het busstation gaan staan zodat we de eerste bus konden pakken. Echter weet je nooit hoe laat de bus echt vertrekt (de bus vertrekt als hij helemaal vol is). Wij vonden het ook prima om een bus iets later te hebben. Uiteindelijk stonden we om 6.40 uur op het busstation. Hier hadden we de juiste bus snel gevonden, echter toen begon het lange wachten. Uiteindelijk vertrok de bus om 8.00 uur. Toen was de bus pas vol! Het was wederom een minibusje waar zoveel mogelijk mensen in gepropt werden. Op een gegeven moment zaten er 24 mensen in de 12-persoons bus. Best druk! Daarnaast gaat het normale leven hier ook gewoon door, dus kinderen krijgen in de drukte ook gewoon de borst. Als je dan moet uitstappen op het moment dat je de borst aan het geven bent dan laat je je borst gewoon uit je shirt hangen. Dat blijft voor ons westenaars toch wel een beetje raar. Uiteindelijk stonden we om 10.30 uur bij de grens. Nu al erg vermoeid! Dat belooft nog wat. Bij de grens moesten we de gebruikelijk documentjes invullen maar werden zonder ook maar 1 vraag het land uit gestempeld. Dat ging soepel! Hierna moesten we naar het grenskantoor van Mozambique. Dit ligt 5 kilometer verderop. Gelukkig reed er een taxi tussen de twee grensposten. We werden nu in een normale taxi gepropt (een personenauto). In totaal zaten we met 6 volwassenen, twee kinderen en alle bagage (alleen al van ons twee grote backpacks) in de auto . Onvoorstelbaar dat het allemaal past. Gelukkig waren de vijf kilometer snel voorbij en konden we de auto weer uit. Nu moesten we de volgende hobbel nemen. Deze bleek vrij groot te zijn! Eerst moesten we een visum hebben voor Mozambique. Hier betaal je normaal 25 US dollar voor. Echter was de prijs hier aan de grens 68 dollar. Dat is wel even een andere prijs. Helaas geen keuze want wat moet een mens anders... Dus toen kon de zeer onaardige man ons visum gaan maken. In totaal heeft het ons anderhalf uur gekost om het allemaal in orde te maken. Eerst moesten we een document invullen. Dit hadden we netjes gedaan maar toen werden we bestraffend toegesproken dat we niet alles hadden ingevuld. Een van de vragen was: ‘heeft u ooit in Mozambique gewoond?'. Wij natuurlijk ‘nee' ingevuld. Daarna volgende vraag twee: ‘wanneer heeft u Mozambique verlaten?'. Deze vraag hadden wij open gelaten. Dit vond de douanebeambte helemaal niks. We moesten natuurlijk daar invullen de datum dat we Mozambique zouden gaan verlaten... Wij hebben ons er op een gegeven moment maar aan over gegeven en hebben bij elke vraag braaf ingevuld wat de man wilde (ook al sloeg het regelmatig nergens op). Uiteindelijk kwamen we om 13.30 uur over de grens. Hier wilde we graag nog ons laatste geld wisselen. Helaas bleek er geen wisselkantoor te zijn en toen werden we gedwongen om een beetje geld op de zwarte markt te wisselen. Tegen een zeer ongunstige koers hebben we uiteindelijk gewisseld (op een gegeven moment stonden er 10 mensen om ons heen die wel wilde wisselen, erg onrustig!) en toen konden we op zoek naar de minibus naar Tete. Deze was gelukkig snel gevonden. Ook deze minibus moest eerst vol worden voor hij zou vertrekken. Toen we in de bus zaten viel ons op dat twee van de medewerkers van de bus onder invloed waren (de chauffeur overigens niet). Toch voelde het allemaal niet prettig. Toen na een half uur een medewerker van de bus met iemand buiten de bus op de vuist ging (waarbij er echt keihard werd gevochten, met veel bloed tot gevolg) was voor ons de maat vol. We hebben onze spullen uit de bus gehaald en zijn bij een andere bus ingestapt. Ook hier moesten we eerst nog een half uur wachten tot we gingen maar deze mensen waren in ieder geval nuchter. Daarna volgde de tocht naar Tete. De tocht verliep zoals alle tochten met veel stops en uiteindelijk werden we op een vaag punt uit de bus gezet en moesten we nog 15 minuten lopen over een zandpad in een achterbuurt om uiteindelijk bij de camping naar wens aan te komen. Wat een tocht is het geweest! Ik zat er op dit moment wel doorheen bus ben de tent gaan opzetten. Mark is naar de stad gelopen om te pinnen, boodschappen te doen en informatie over de vervolg bus te vinden. Op het busstation was de juiste bus snel gevonden alleen was Marik iets verrast door de vertrek tijd. De bus vertrekt namelijk om 4.00 uur 's nachts! Na wat twijfelen toch maar de tickets gekocht naar Vilankulo. Op dag 3 van onze reis naar onze bestemming in Mozambique ging de wekker om 2.20 uur. Na snel alle spullen ingepakt te hebben zijn we gaan lopen naar het busstation (helaas hebben we gisteren geen taxi kunnen regelen waardoor we moesten lopen, gelukkig was er veel licht en genoeg mensen op straat). We waren blij toen we om 3.30 uur het busstation op liepen en onze bus hadden gevonden. De bus is echt weer super... overal mensen (zes mensen per rij, vijf stoelen en 1 krukje in het middenpad) en overal bagage. Echt onvoorstelbaar hoe alles vol gepropt werd. Maar om 4.00 uur vertrokken we. Allebei hebben we nog wat geslapen in de bus. Rond 5.30 uur kwam de rode Afrika zon op in een gebied met allemaal Baobab bomen. Echt een schitterend gezicht. De bus is gelukkig maar 3x gestopt en ging voor de rest non-stop door tot het punt waar wij moesten uitstappen. Een punt dat nog 20 kilometer van Vilankulo af ligt. Hier hadden we snel een minibusje naar de stad gevonden en zo stonden we nog geen 30 minuten later op de camping waar we wilde zijn.

In Vilankulo zijn we eest maar eens goed gaan relaxen. Wat een tochten hebben we de afgelopen dagen allemaal gemaakt. Vilankulo is een van de grootste badplaatsen van Mozambique. Wij hadden dan ook een touristische stad verwacht. Niets bleek minder waar te zijn. Dit is dan wel de grootste badplaats van Mozambique maar het aantal buitenlandse toeristen hier is op 1 hand te tellen! Gelukkig zijn er wel een aantal toeristische voorzieningen. We zijn bij meerdere supermarkten geweest en hebben overal de beste koopjes gescoord. We waren hier wel verbaasd over het prijsniveau. Alles is echt zo duur! We betalen 1 euro voor 1,5 liter water. Dat zijn niet de prijzen die wij hier zouden verwachten. Een kleine zak met Lays chips was 2,5 euro en een kleine pot Nutella was 10 euro... na alles bekeken te hebben zijn we tot de volgende aankopen gekomen: water, brood en één rolletje koekjes. We zijn op een ochtend door de jongen van de camping uitgenodigd om ‘s avonds bij hem thuis te komen eten. Wij vonden hem een beetje een rare gozer maar het is natuurlijk wel leuk om eens een kijkje in de keuken bij mensen thuis te nemen. We hebben de uitnodiging dan ook aangenomen. Op de camping bleek dat wij niet als enige uitgenodigd waren maar dat er ook een Engels stel mee ging. We waren hier wel erg blij mee want zij waren (in tegenstelling tot de jongen die ons uitgenodigd had) enorm gezellig! We zijn uiteindelijk achter de lokale markt terecht gekomen en hebben hier bij een lokaal restaurant gegeten. De jongen had ons dan wel uitgenodigd maar wel gevraagd of wij 70 (2 euro) voor het eten wilde betalen. Wij vonden het geen probleem. We denken nu wel dat hij gratis heeft gegeten en dat hij ons gewoon heeft meegenomen naar een goedkoop lokaal restaurant. Niks bij hem thuis eten! Het eten was echter heerlijk en het was ook nog erg gezellig!

In Vilankulo zijn we ook naar Bazaruto archipel geweest om te gaan snorkelen. We moesten ons om half 8 melden en zoals je waarschijnlijk al verwacht vertrokken we pas om kwart voor 9. We hadden allemaal redenen gehoord voor de vertraging: ‘het water moet nog gekocht worden', ‘we wachten af wat het weer doet', ‘de spullen moeten nog in de boot worden geladen', enzovoorts. Toen we uiteindelijk gingen zaten we in een dhow. Een dhow is een Afrikaanse zeilboot. We zaten op de boot met 6 andere toeristen. Er was nog steeds veel wind en de boot deinde de hele tijd. Gelukkig zaten we allebei op een goede plek in de boot en hadden we weinig last. Dit in tegenstelling tot andere mensen aan boord. We hebben ongeveer 45 minuten gevaren om aan te komen op het eiland dat in de kust voor Vilankulo ligt. Dit was echt een schitterend bounty eiland. We zijn begonnen met een rondje rond het eiland te lopen. Dit rondje bleek nog pittig lang te zijn. Na ruim 2 uur waren we weer terug bij het begin. We hebben onderweg samen genoten van het zoeken naar schelpen, genieten van de rust en het kijken naar de krabben en vogels. We hebben schitterende schelpen gevonden en we hebben ook nog flamingo's gezien. Toen hebben we snorkel spullen uitgezocht en zijn we gaan snorkelen. De snorkelspullen waren echt een drama. Overal kwam water naar binnen... maar gelukkig hebben we ook kunnen genieten van al het moois onder water. We hebben schitterende vissen gezien, sommige van wel 90 centimeter lang. Schitterende kleuren en ook hele scholen met vis gezien. Wij hebben ons erg vermaakt. Na de lunch zijn we nogmaals gaan snorkelen om uiteindelijk terug te zeilen naar het vaste land. De zee was nu gelukkig kalm waardoor het een heerlijke was. De dagen hierna hebben we ons vooral vermaakt met lezen, spelletjes spelen en een beetje aan het strand hangen. We zijn hier echt weer op krachten gekomen. Toen was het tijd voor ons volgende strand, we zijn namelijk naar Tofo gegaan. Om hier te komen moesten we door Inhambane heen gaan. Hier zijn we even gestopt. Het dorpje deed ons meer denken aan Portugal als aan Mozambique. Mooie architectuur, relaxte atmosfeer en ook nog eens goed eten. Inhambane was echter een tussenstop richting Tofo. In Tofo hebben we een camping gevonden bij een zeer gastvrije Zuid-Afrikaanse vrouw die de eigenaresse is. Ook konden we het erg goed vinden met haar Deense Dog. Zij heeft ons echt ‘thuis' laten zijn. Heerlijk! Naast heerlijk relaxen in Tofo zijn we hier ook gaan snorkelen met Whale Sharks. Om met de speedboot op open zee te komen moesten we eerst door de zeer ruige branding heen. We hebben beiden nog nooit in een speedboot gezeten die zo hard door de hoge golven ging! Wat een rit! Niet ziek maar wel de rode striemen op onze handen van het stevige vasthouden kon 20 minuten later de zoektocht naar de Whale Sharks beginnen. Na nog geen tien minuten was de eerste gevonden! We mochten het water in gaan om met hem te zwemmen. Mark en ik gingen precies gelijk en konden hand in hand genieten van dit wonderlijke beest. Ze kunnen maximaal 17 meter lang worden en dit exemplaar behaalde volgens ons een lengte van 10 tot 12 meter. Een kleintje dus maar wij vonden het beest echt al gigantisch! Echt onvoorstelbaar dat je dit beest met een snorkel op kunt zien. We zijn uiteindelijk nog twee keer van boord gegaan om weer met hem te zwemmen. Normaal blijven ze gewoon rondom mensen hangen maar deze was op doortocht en ze zwemmen nog wel zo snel dat je ze niet kunt bijhouden. We hebben echt genoten van het beest. De grijze huid met daarop de zwarte stippen die door de zon, die erop valt, er schitterend uit ziet. Hierna was het tijd om op zoek te gaan naar het volgende exemplaar. Dit bleek nog een aardige zoektocht te zijn. We kwamen na ongeveer 20 minuten op eens een Manta tegen. We sprongen allemaal het water in maar wij hebben het beest niet kunnen ontdekken... jammer! Daarna zijn we zeker nog 40 minuten opzoek geweest. Toen was er opeens weer een Manta. We moesten te water gaan... Mark sprong als eerste en zag weer niks... de man op de boot wees dat hij verder vooruit moest gaan zwemmen. Toen hij dat deed zag hij de Manta opeens onder zich zwemmen. Wat een gaaf gezicht. Het beest was zeker 2,5 meter bij 2,5 meter. Echt heel groot! Hij heeft uiteindelijk een aantal minuten met het beest mee gezwommen. De andere mensen moesten van schipper aanboord blijven zodat we op een beter punt van de boot kon zetten. Helaas ging de Manta op het moment dat iedereen in het water sprong, de diepte in waardoor ik de Manta niet heb kunnen zien. Op dat moment werd er vanaf de boot geroepen dat er een Whale Shark aan de andere kant van de boot zwom. Wij zijn er toen snel naar de andere kant van de boot gegaan. Hier zwom vlak voor ons een schitterend exemplaar. Wederom van ruim 10 meter lang. Echt gaaf! Hierna was het tijd om terug te gaan naar het vaste land. Wat een gave belevenis!

Onze volgende bestemming was Maputo. Om hier vanaf Tofo te komen moesten we de bus om 4.00 uur in de ochtend hebben. Dus dat betekende weer eens een wekker om 2.55 uur.... Uiteindelijk waren we mooi op tijd bij de bus en om 4.00 uur vertrokken we met nog 1 andere passengier. Hier kwam natuurlijk snel verandering in. Bij elke hoek van de straat werd wel iemand opgepikt. Uiteindelijk kwamen de laatste mensen in Inhambane binnen. Met een volle (maar niet overvolle) bus kon de reis eindelijk echt beginnen. Het begin van de tocht ging langs een gebied waar weinig gebeurde en vooral heel veel palmbomen waren. Op het eind van de tocht richting Maputo werd dit wel anders. Hier was veel akkerbouw en ook veel bedrijvigheid. Uiteindelijk kwamen we om 12.30 uur aan op de camping. Deze is er een in de categorie bijzonder. De camping is bovenop het dak van het hostel. Er is geen grond... we moesten dus de tent op het beton opzetten... maar zoals altijd met een beetje creativiteit weet je ook hier wel een oplossing voor te vinden. Met bakstenen en touwtjes stond de tent een half uur later! In Maputo hebben we genoten van de mooie gebouwen, de historie en natuurlijk van de terrasjes. Het was voor ons een mooie afsluiting van een mooi en bijzonder land.

De Big Five en een paar meer!

Jambo (= hoi) allemaal,
Hier zijn we weer en nu vanuit Afrika! Na 3 weken te hebben genoten van alle luxe wat NL ons heeft gebracht werd het nu weer tijd voor ons om een beetje af te zien. Onze reis begon met de vlucht op 26 augustus naar Nairobi, Kenia. Voordat we vertrokken hadden we veel waarschuwingen en tips gekregen om goed voorbereid te zijn op het continent Afrika. Dit heeft gemaakt dat we de eerste dagen beiden erg voorzichtig waren en ons niet echt veilig voelde. We moesten echt weer even wennen om echt op je spullen en jezelf te moeten letten. Gelukkig, naar een paar dagen hadden we onze draai gevonden en voelde we ons een stuk beter. Zoals vele van jullie wel weten staan de landen Kenia en Tanzania bekend om hun wildparken. We zijn de afgelopen 3 weken naar verschillende wildparken geweest. In Kenia naar de Masai Mara en Hells Gate Nationaal Park en in Tanzania naar Tarangire Nationaal Park, Lake Manyara, Serengeti en afsluitend naar de Ngorongoro krater. Hieronder zullen we een 'korte' beschrijving geven van al onze belevenissen, want we hebben wederom weer genoten. Wel raar om alle tempels achter ons te hebben gelaten en nu te genieten van de dieren.

Vier dagen voordat we naar Afrika gingen hebben Mark en ik nog een lichtgewicht tent gekocht want we hadden gelezen dat je veel kan kamperen in Oost en Zuid Afrika. Naast dat het ons erg leuk leek zou het ook wat kosten besparen. Dit laatste was ook erg mooi mee genomen want wat zijn Kenia en Tanzania dure landen! Je zal het niet denken als je aan Oost Afrika denkt, maar om een wildpark binnen te gaan moet je aardig wat dollars neer tellen. Daarnaast moet je het allemaal georganiseerd doen, dus dit hield in dat we 2 safari's hebben geboekt. Hells Gate Nationaal Park hebben we zelf gedaan, omdat je hier met een fiets in mag.

Op safari in Kenia:
Na wat zoeken op het internet en flink onderhandelen hebben we een 3 daagse safari naar Masai Mara geboekt. We betaalde 145 dollar per persoon en dit zonder de entree ticket van het park. Onze prijsonderhandeling startte op 230 dollar per persoon. De reis naar Masai Mara zou in totaal ongeveer 6 uur in beslag nemen. We hadden een tussen stop gemaakt bij de Rift Valley . Dit is een vallei die van Israel tot Mozambique loopt. Op dit punt schuiven de Aziatische continentale plaat en die van Afrika langzaam van elkaar af. Hierdoor is deze vallei ontstaan. Er werd ons verteld dat de vallei per jaar 3 cm breder wordt. We hadden bewust de entree tickets uit de prijs laten halen want we wilde weer proberen om studentenkorting te krijgen. Dit zal ons 70 dollar per persoon schelen. Jullie zullen het niet geloven, ondanks onze 33 jaar, gaan we er nog steeds als studenten door het leven. Bij Mark hadden ze wat twijfels, want ze vonden hem niet op een student lijken, maar met een glimlach was alles snel geregeld. Direct toen we het park in kwamen zagen we al gazelle, impala's, buffels en zebra's. In deze tijd vind de migratie van de wildebeast (gnoes) plaats. Ze trekken van Tanzania naar Kenia en weer terug om te kunnen genieten van het verse gras. Je praat dan over twee miljoen wildebeast die zich verplaatsen. Echt ontzettend gaaf om deze hoeveelheid dieren te zien. Al vrij snel zagen we een leeuwin met 3 leeuwtjes. Echt zo ontzettend gaaf en lief gezicht. De leeuwtjes waren aan het spelen met elkaar en ze trokken zich niets aan van alle jeeps die om hen heen stonden. We gaan natuurlijk voor het zien van de Big Five (buffel, olifant, leeuw, neushoorn en luipaard). Ik heb op de luipaard na alle andere dieren al een keer gezien op mijn vorige reis door Zuid Afrika. Het zou toch wel heel gaaf zijn om een luipaard te spotten. Mark en ik dachten dat we in een iglo tent zouden gaan slapen, nou dat was niet het geval. We sliepen in een grote tent met 2 bedden en daarachter was een douche en wc. Beter dan we hadden verwacht. Na een uitgebreid ontbijt met een omelet, pannenkoek en toast de volgende morgen gingen we weer op gamedrive. We hebben veel olifanten, zebra's en wildebeast gezien. Maar o jee als je moet plassen, dan heb je een probleem want we mochten echt niet buiten de auto komen. Nou dat was dus vrij snel het geval. Na een ongeveer 5 minuten zoeken was er door de chauffeur een goed plasplekje gevonden. We moesten eerst een stuk gebied afzoeken op dieren. Toen we een diervrij gebiedje hadden gevonden mocht ik even uit de auto om te plassen. Het was wel een gek idee dat je elk moment aangevallen kan worden door een leeuw of luipaard. Na de lunch had Mark een groep van 12 leeuwen gespot. Ze lagen lekker te slapen en te genieten van het zonnetje. We waren de enigste waardoor we rustig konden kijken. Nog geen minuut later zagen we een hele grote leeuw met manen en een leeuwin liggen. Echt super. Op de laatste ochtend van onze safaritrip zijn we net na zonsopgang het park in gegaan. Op een gegeven moment zagen we 2 leeuwen die op jacht waren. Ze waren 2 buffels aan het omsingelen. Helaas braken ze hun poging op een gegeven moment af. Deze aanval vonden ze waarschijnlijk toch iets te gewaagd. We hebben beiden genoten van alle dieren en de natuur in de Masai Mara. Terug in Nairobi werd onze jeep nog aangehouden door de politie en na een lange discussie besloot de politieagent mee te rijden zodat wij eerst afgezet konden worden bij de camping. Wij hadden het idee dat er iets niet goed was met de verzekering. Het is wel grappig om te zien hoe amicaal de mensen omgaan met de politie. In de auto hadden ze de grootste lol met z'n 2^e. Ook waren we verbaasd over hoe vriendelijk de agent was om ons eerst terug naar de camping te laten brengen.

Onze reis naar Hell's Gate Nationaal Park hebben we op eigen gelegenheid gedaan. Dit betekent dus instappen in een Matatu. Matatu's zijn minibusjes voor 14 mensen, maar zoals jullie wel kunnen raden er passen er veel meer in. Ons record is 23 mensen, erg knus en gezellig. De weg er naar toe was zeer spannend en af en toe iets onverantwoord. De chauffeurs krijgen meer geld als ze meer ritten per dag afleggen. Dus hoe sneller ze op de plaats van bestemming zijn hoe meer geld ze verdienen. Het gevolg is tamelijk onverantwoord rijgedrag. Daarnaast rijden ze hier ook al als gekken. We hebben het gevoel dat het hier een sport is om voetgangers zoveel mogelijk te hinderen. Oversteken is hier dan ook echt zeer gevaarlijk. We zijn enorm voorzichtig. Onderweg hebben we gezien dat dit niet voor niets is. We reden voorbij een plek waar een ongeluk was geweest tussen een Matatu en een voetganger. De voetganger lag dood op de grond met een deken er overheen. Veilig aangekomen op onze camping hebben we een mooi plekje uitgekozen uitkijkend over Lake Naivasha. In het meer zitten nijlpaarden en pelikanen. Heel bijzonder! De nijlpaarden zien er zo lief en onschuldig uit, maar ze zijn uit het water heel gevaarlijk. Het is dan ook best raar toen we 's nachts naar het toilet moesten en ze zagen lopen op nog geen 15 meter van onze tent! De volgende ochtend werden we gewekt door twee ruziënde apen in de boom voor onze tent. Zoals ik al eerder schreef mag je Hell's Gate Park zelfstandig met een fiets bezichtigen. Na 2 redelijke mountainbike's te hebben uitgezocht zijn we 5 km naar de gate gefietst. Bij de gate aangekomen moesten we eerst tickets kopen. Helaas konden we hier geen studentenkorting krijgen. We kregen een mondelinge uitleg over de route die wij het beste konden fietsen door het park. De buffelroute was 14 kilometer lang en was volgens de man aan de poort alleen maar voor mensen die houden van de tour de France. Alle beesten zag je namelijk ook als je de korte route van 7 kilometer fietst. Wij kozen natuurlijk voor de lange route, want als het zo afgeraden wordt dan moet het wel rustig zijn! We hebben op onze hele tocht maar twee auto's gezien en geen enkele fietser. Wel zagen we enorm veel dieren: giraffen, zwijnen, herten, impala's, gazelle, buffels en zebra's. De tocht was absoluut erg zwaar maar de dieren en de mooi uitzichten maakte alles meer dan goed. Tijdens onze tocht terug over de meest gefietste route van het park zagen we verrassend weinig dieren en als we ze al zagen dan was het van grote afstand. Wel werden we nog enorm verrast door een giraf die water ging drinken bij een waterpunt. We hebben ruim een half uur zitten kijken naar het drinken van water door dit beest. Met bijna 30 kilometer achter onze kiezen hebben we het restaurant van onze camping opgezocht. De andere 2 gasten in het restaurant was een stel uit Nieuw Zeeland waar we in Nairobi ook mee hebben zitten praten. Erg grappig en gezellig. Het bleek dat hun ook richting Tanzania gingen en dat we in dezelfde bus zouden zitten naar Tanzania. We hebben met het bezoeken van Hell's Gate Park, ons avontuur in Kenia afgesloten.

Op safari en relaxen in Tanzania:
De grensovergang van Tanzania verliep soepel, echter waren we wel wat teleurgesteld over het visum van Tanzania. Het was slechts enkel, een simpele stempel en daar moesten we dan 50 US Dollar voor betalen. We werden uitgestapt in Arusha. Arusha is de plaats waar alle safari's in Tanzania en de tochten naar de Kilimanjaro vertrekken. Mark en ik zijn opzoek gegaan naar een betaalbare safari. Dit bleek niet zo gemakkelijk te zijn. In totaal heeft het ons zeker een dag gekost om iets te vinden. De safari was ver boven ons budget (overigens erg goedkoop vergeleken met andere maatschappijen), maar daar hebben we ons maar even overheen gezet. Je bent maar 1 keer in Tanzania, toch! We moesten cash afrekenen, we werden daarom met een taxi naar de bank gebracht en hebben daar 2 miljoen Tanziniaanse Shillings moeten pinnen. Met zakken vol geld zijn we weer teruggereden naar het kantoor. Onze route: Tarangire Nationaal Park, Lake Manyara, Serengeti (2 dagen) en afsluitend naar de Ngorongoro krater. We zouden met nog een koppel op safari gaan maar deze waren ziek terug gekomen van hun trip op de Kilimanjaro. We hadden dus de luxe om met z'n 2^e op pad te gaan met een gids en een eigen kok.

Tarangire Nationaal Park was onze eerste stop. Dit is een van de mooiste NP in dit gebied in deze tijd van het jaar. Het gras schijnt hier nu het lekkerst te zijn dus er zijn heel veel dieren. Het was ruim 2 uur rijden. De weg was redelijk goed en Salomon (gids en chauffeur) reed rustig en veilig. Het was voor de eerste keer dat we ons gewoon veilig bij iemand in de auto voelde. Wat een luxe om rond gereden te worden door een privé chauffeur. Salomon bleef staan zolang we wilde en we zagen bijna geen andere jeeps. Hij probeerde het ons echt naar de zin te maken. Er waren heel veel vogels in het park die we nog niet eerder hadden gezien. We hebben de volgende dieren gespot: dikdik, impala's, poemba's, waterbucks, zebra's ,vele vogels, giraffen, apen en heel veel olifanten. De eerste olifanten zagen we van ongeveer 100 meter afstand en de laatst van nog geen 2 meter afstand. Echt heel super. We denken dat we zeker wel 100 olifanten te hebben gezien. Van hele families tot olifanten alleen. Mannetjes zijn altijd alleen, vrouwtjes altijd in een groep. Het is wel leuk dat Salomon ook dingen over de dieren vertelt. We hebben veel baby olifanten gezien. Sommige waren volgens Salomon net een maand oud. Op de terugweg zagen we een groep van wel zeker 80 baboons (apen). Er waren veel kleintjes. Het was heel mooi en daarnaast ook triest om te zien dat een moeder haar dode baby in haar bek met zich mee droeg. Steeds als ze ging zitten legde ze haar baby neer. In het park waren ook leeuwen, cheetha's en luipaarden, maar helaas hebben wij deze niet gezien. Rond kwart voor 5 gingen we het park weer uit. We moest zeker nog 45 minuten rijden naar de camping. Het Park is niet afgesloten, dus de dieren kunnen gewoon weglopen en weer terug komen. Dit houdt dus in dat je gewoon dieren langs de kant van de weg kan zien. Op een gegeven moment zagen we 8 giraffen staan. Nou die wilden we natuurlijk even goed bekijken, dus zijn gestopt en uit de jeep gegaan. Echt zo gaaf om zulke dieren langs de weg te zien met een zon die onder aan het gaan is. Aangekomen op camping bleek het een primitieve plek te zijn. We hoefde niet onze tent op te zetten en mochten naar een tent met 2 bedden. We mochten direct aanschuiven voor het avondmaal. We begonnen met popcorn met thee, daarna soep, aardappels, salade en vis. Als toetje kregen we fruit. Waar we al heel bang voor waren gebeurde ook; de plaatselijke acrobaten kwamen voor Mark en mij optreden (wij waren de enige twee gasten die avond). Met kromme tenen hebben we zitten kijken, naar het optreden van de 6 mensen. Het was soms erg amateuristisch. De show duurde zeker een half uur. Tja en wat moet je dan geven, als ze vragen om een bijdrage?? Uiteindelijk 5000 Shilling (2,20 euro) gegeven en snel naar onze tent gegaan voordat er nog meer zou komen. Om 6.20 de volgende morgen ging de wekker, omdat we graag de zonsopgang bij Lake Manyara wilden zien. Onze camping lag op een berg die uit keek over het park en het meer. Helaas was het erg bewolkt waardoor er niet heel veel te zien was van de zonsopgang, maar o wat een rust en leuk om de dieren wakker te horen worden. Wat zijn wij bevoorrecht zo met z'n 2^e!! Om 8 uur werd het ontbijt geserveerd door onze privé kok. We werden vergezeld door een grote groep apen, de baboons kwamen gezellig voorbij toen wij aan het eten waren. Lake Manyara is gedeeltelijk heel groen. Dit komt door een onderwater irrigatie vanuit de bergen. Het park ligt in de grant River valley. In het park hebben we weer veel dieren gezien, maar wel minder dan in het vorige park. Dit kwam doordat sommige stukken erg bebost waren, waardoor de dieren zich goed konden verschuilen. De dieren die we gespot hebben zijn: veel apen, olifanten, waterbucks, vele soorten vogels (oa een kraanvogel), nijlpaarden, giraffen, buffels, wildebeast, poemba's, soort grote rat en een gazellesoort. Na een korte tussenstop stonden we opeens oog in oog met een olifant die niet zo blij met ons was. De chauffeur gaf zacht maar zeer duidelijk aan dat we heel stil moesten zijn. Mark had zijn fototoestel in zijn hand maar durfde zelfs geen foto te maken. De olifanten maakte wat dreigende bewegingen en geluiden en koos er toen gelukkig voor om zich om te draaien. Wel eng om op nog geen 2 meter van een boze olifant te staan. De dag werd afgesloten met 2 leeuwinnen die lekker lagen te genieten van de zon.

Vanaf dag 3 waren we niet meer met z'n 2^e, een Japans meisje voegde zich bij ons. etSerengeti Park was ongeveer 4 uur rijden. De weg naar Serengeti was eerst nog erg goed, maar vanaf het Ngorongoro gebied werd de weg echt heel slecht. Daarnaast konden we niet veel van de krater zien omdat het extreem mistig was en erg koud. We zijn gelukkig snel gaan afdalen naar de Serengeti. Serengeti betekent eindeloze vlakte. Nou dat is het ook. Het is een extreem grote vlakte met af een toe een boom of een rots. Hierdoor kan je wel goed dieren spotten. Toen we wat verder het park in zijn gegaan zagen we leeuwen en veel gazelle. Ik zag in de verte een jakhals liggen. Helaas was hij te ver weg om een goede foto te maken. We hebben ook onze eerste cheeta gezien. Hij lag heerlijk op een bergje van de zon te genieten. Net als in de andere parken in Tanzania, mag je niet van de weg af. Dus we moesten flink in zoemen om een mooie foto te maken. Echt heel gaaf om z'n beest te zien. Verder hebben we veel olifanten, giraffen en zebra's gezien. De camping was in het park zelf. Er was geen hek om de camping en we mochten zelf kiezen waar we onze tent wilde neer zetten. Nou zo ver mogelijke weg van de rest dus en met uitzicht op de dieren. Als we in onze tent lagen zagen we buffels, impala's en zebra's. 's Nachts werden we wakken van alle dieren geluiden. We hebben hier dan ook maar even gebruik van gemaakt en zijn gaan kijken. In de verte zagen we zebra's staan. Heel gaaf om ze te zien en te horen. We hebben tijdens onze ochtend gamedrive naast, ik durf het bijna niet te zeggen, de standaard dieren (olifanten, giraffen en gazelle/impala's) ook nog andere dieren toegevoegd aan ons lijstje. Het begon met het zien van een nijlpaard uit het water. Wat een kolosaal dier is dit. Op een gegeven moment zagen we een andere nijlpaard eraan komen en rende ze achter elkaar weg. Wij er achteraan. Bleken ze in een gevecht met elkaar te gaan. Wat een geluiden en een geweld! Degene die de aanval opende was de verliezer. Met veel wonden op zijn zij moest hij de aftocht blazen. Wat was dit een mooi gezicht. Er werd door Salomon veel gebeld, betekent dit iets speciaal? Hij liet ons inspanning maar dit werd beloond met een cheeta en haar 2 jonge. Toen we rustig zaten te kijken begonnen ze opeens in beweging te komen. Ze gingen op jacht. Salomon er achteraan. Ze gingen achter een baby gazelle aan. Het was duidelijk dat dit een oefening was voor de jonge want moeders keek alleen toe. Het was triest om te zien maar ze hadden hem te pakken. Ze leken hem in eerste instantie niet op te eten, maar later gebeurde dit wel. Tja moeder natuur!! Er werd weer gebeld. Snel gingen we weer op pad en zagen in de verte 10 jeeps staan. Er zou daar een luipaard zijn gespot. Helaas zagen wij niets, maar al vrij snel begon Salomon heel hard te rijden. En je geloofd het of niet daar was de luipaard. Nog geen 20 meter van ons vandaag liep hij. Salomon had steeds een zeer goed plekje waardoor we erg mooie foto's hebben kunnen nemen. Wat een super gaaf beest. We hebben genoten. Grappig om te zien hoeveel jeeps er opeens waren en hoeveel er nog aangereden kwamen. Mark had even snel geteld en kwam om 29 jeeps en een paar waren nog onderweg. Nou onze teller staat nu op 4 van de Big Five. We hopen in de Ngorongoro krater de zwarte neushoorn te gaan zien. Nou onze dag kon niet meer stuk!
Jeetje wat hebben wij het koud gehad bij de Ngorongoro krater. De camping hier ligt wederom in het wildpark maar nu op 2200 meter hoogte. We hebben de nacht in onze tent door gebracht met al onze kleren aan die we hadden, in onze slaapzak en nog hadden we het koud. Toen we de tent open deden bleek dat de camping in de wolken was verdwenen. Het was echt enorm mistig! Alles was dan ook drijfnat en koud! De weg naar de Ngorongoro krater was slecht, daarnaast was het zicht nog geen 10 meter!! Best gevaarlijk! De acht kilometer naar de ingang waren dan ook nog best lang. Gelukkig gingen we afdalen in de krater en daar was het zicht gewoon goed. De krater heeft een doorsnede van 20 kilometer dus het is echt een grote oppervlakte. Veel dieren die hier zijn, blijven hier ook het hele jaar rond. Natuurlijk hebben we vandaag wederom de ‘normale' dieren zoals vele impala's, buffels, een grote kudde wildebeest, vele zebra's, struisvogels, zwijnen, zeven nijlpaarden uit het water (en vele meer in het water) en vele mooie vogels. Daarnaast ook nog de speciale dieren: 13 leeuwen, een cheeta en, we hebben ze echt gezien, drie neushorens. Dus ja we hebben de Big Five gezien! Wat een mooie afsluiting van een super safari in Tanzania!

Een van onze laatste bestemmingen in Tanzania is, voordat we richting Malawi gaan, Zanzibar. Om daar te komen moesten we eerst 9 uur met de bus naar Dar es Salaam en de volgende dag met de boot naar Zanzibar. Nou jongens als jullie een paradijsje op aarde zoeken dan moet je naar Zanzibar komen. Parelwitte stranden en een azuurblauwe zee. Je hebt niet het idee dat je in Afrika bent. We voelen hier ons veilig en de mensen zijn super vriendelijk. Na de dieren boven water te hebben gezien gaan we nu voor de dieren onder water. We hebben vele soorten vissen (in alle kleuren en vormen) , koraal, zeesterren en zee-egels gezien en we hebben zelfs gezwommen met dolfijnen! Dit was erg bijzonder. We gingen met een boot de zee op om opzoek te gaan naar dolfijnen. Al vrij snel hadden we een groep van zeker 9 dolfijnen gevonden. We probeerde er zo dicht mogelijk bij te komen. Wanneer ze boven kwamen moesten we zo snel mogelijk het water in en met een snorkel op onderwater gaan kijken. Wat een spektakel! We hebben er een aantal van heel dichtbij gezien. Een hele bijzondere ervaring om in de zee met 'wilde' dolfijnen te zwemmen. Zoals jullie wel denk ik gelezen hebben vermaken we ons goed en genieten we van al het moois om ons heen. We proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden en kijken uit naar jullie reacties op ons verhaal!

Kwa heri (= dag) Mark en Maaike

O wat is het in Nederland luxe!!

Lieve Allemaal,
Op vele verzoek een verhaal over onze belevenissen in het o zo mooie Nederland. Net als in andere landen hebben we meerdere plaatsen bezocht: Amsterdam, Leusden, Apeldoorn, Spierdijk, Lutjebroek, Opmeer, Winterswijk en Amersfoort. Als klap op de vuurpijl mochten we ook nog af reizen naar Polen voor de bruiloft van Rob (broer van Mark) en Halina. We hebben genoten van alles en iedereen.

Wat de titel al zegt is Nederland voor ons, na 5,5 maand reizen, echt een luxe. Mark en ik hebben genoten van vele kleine dingen. Een zachte en schone handdoek na een lekkere warme douche of
s' morgens een bruine boterham met kaas of pindakaas was voor ons genieten geblazen. Door onze ouders zijn we ook lekker in de watten gelegd. Beiden mama's hadden voor de eerste dagen gehaktballen gemaakt met gekookte aardappels. In de afgelopen weken hebben we veel afspraken gehad met familie, vrienden en oud-collega's. Marick (neefje Maaike) heeft nog een aantal dagen bij ons gelogeerd. Erg leuk om na een half jaar te ervaren wat hij allemaal heeft geleerd en dat hij nu kan praten. We hebben met hem gezwommen en zijn naar een indoor speeltuin geweest.

Vrijdag 19 augustus zijn we samen met Erik (broer van Mark) richting Polen vertrokken. Na een lange autorit kwamen we aan in het hotel waar al veel andere Nederlanders waren. Na een goede nachtrust, want die hadden we dit weekend nodig, zijn we aan het einde van de ochtend vertrokken naar het ouderlijk huis van Halina. Rob ontving ons, nog heel ontspannen, in zijn korte broek. De moeder van Mark kreeg de eer om de bruid te mogen helpen met aankleden. Polen hebben veel tradities en gebruiken die horen bij een bruiloft. In het ouderlijk huis wordt toestemming en een zegening gevraagd aan beiden ouders om met elkaar te mogen trouwen. Dit gaat heel officieel door middel van onder andere het kussen van het kruisbeeld. Na de zegening is het bruidspaar, samen met de getuigen, in een koets met paarden ervoor vertrok naar de kerk. De mis was geheel in het Pools, dus daar kan ik weinig over schrijven. Maar ze hebben ja gezegd! Tja en dan het feest. Dit was een hele belevenis! Een Poolse bruiloft bestaat uit dansen, eten, wodka drinken en weer eten en dansen. Mark en ik waren gelukkig al voorbereid op het vele aangeboden eten, dus hebben aan onze tafel de Nederlandse gasten gewaarschuwd, maar die dachten dat het wel mee zal vallen. Zij hadden hun buikjes na de eerste uur al redelijk rond. Wij gelukkig nog niet want je kon de hele avond eten. Het laatste eten werd om twee uur 's nachts werd het laatste vlees op tafel gezet. Tussen het eten door werd er veel gedanst. Op een gegeven moment moest je betalen om met de bruid of de bruidegom te dansen. Mark zag dit wel zitten dus die legde een groot geldbedrag in de sluier van de bruid, echter na nog geen 10 seconden werd hij al af getikt. Mark baalde hier zo van dat hij snel weer geld in de sluier is gaan leggen om weer met Halina te mogen dansen, daar ging ons reisbudget! O ja even belangrijk om te melden Mark heeft de stropdas en ik de sluier niet gevangen, dus voorlopig komen in huizen Koning en de Boer geen bruiloft! Rond 3 uur 's nachts zijn Mark en ik naar de kamer gegaan om te gaan slapen. De laatste gasten en het bruidspaar zijn rond 5 uur gestopt met feesten. De volgende dag begon om 13 uur 's middags de afterparty. De band kwam weer en al het eten wat over was van de avond ervoor, en dat was veel, werd weer op tafel gezet. We zaten nog zo vol van de avond ervoor dat we alleen wat toetjes en taartjes hebben gescoord. Maandag moest Erik nog foto's maken samen met het bruidspaar. Om 4 uur in de middag hebben we afscheid genomen van het bruidspaar en de ouders van Mark en zijn we terug naar Nederland gereden. Het waren een mooie en bijzondere dagen.

Mark en ik hebben na de weken in Nederland beide het gevoel dat reizen minder vermoeiend is dan 3 weken Nederland. We hebben geen spijt dat we even terug zijn gekomen. De weken zijn voorbij gevlogen. Nu is ons volgende avontuur weer begonnen. Op het moment van schrijven zijn we net aangekomen in Kenia. We hebben besloten om dit keer ook een tent mee te nemen om in Afrika te kunnen kamperen. De komende maanden proberen we jullie weer op de hoogte te houden van al onze belevenissen en avonturen. Voor diegene die ons willen ophalen van Schiphol, 7 maart 2012 komen we weer terug. Dus zet deze data maar vast in je agenda!!

Veel reisgroetjes vanuit Nairobi,

Mark en Maaike