Hoi allemaal,

Hier zijn we al weer! Ja wat sneller dan de andere keren maar we hebben nu wel weer wat mee gemaakt. Onze reis naar Antarctica is waarheid geworden. Het was een droom in een droom! Antarctica is echt een andere wereld en zeker een aanrader! Om op Antarctica te komen moesten we eerst 2 dag varen, we hadden 5,5 dag om Antarctica te verkennen en daarna moesten we 2,5 dag varen om weer in Ushuaia aan te komen.

Achtentwintig januari om 16.00 uur 2012 starten onze reis naar Antarctica. Met twee volle rugtassen zijn we richting de reisorganisatie gelopen. Mijn tas hadden we gevuld met wijn, cola, koekjes en chips en in Mark zijn tas zaten de kleren. Onze verwachting was dat deze spullen wel wat duurder aan boord zouden zijn en we blijven natuurlijk Nederlanders! Bij de boot stonden al allemaal mensen te wachten voordat ze aan boord konden gaan. Wij waren verbaasd om zoveel jonge mensen te zien. Zeker 1/3 van de 84 passagiers aan boord is van onze leeftijd. Op onze bagage werd onze kamer nummer geschreven zodat ze bij de goede kamer werden afgeleverd. We hoefde dus niet zelf de spullen aan boord te tillen! Aan boord moesten we ons melden bij de receptie om vervolgens ons kamernummer te horen. Hierna werden we door iemand van de crew naar onze kamer begeleid. We slapen helemaal onder in de boot. Onze kamer heeft geen raam en we moesten 2 trappen omlaag om in deze klasse te komen. Over de kamer waren we meer dan tevreden. We hebben in onze kamer een stapelbed, kast, bureau, kachel en een wastafel. De badkamer delen we met een andere kamer. Helemaal prima! De kwaliteit van de boot en de grootte van de kamers is duidelijk ingedeeld per laag. De kamers helemaal onderaan in de boot (onze laag) zijn het goedkoopst en het kleinst. De kamers bovenin de boot zijn ongeveer vier keer zo groot als onze kamer en hebben veel ramen. Deze kosten echt 4x zoveel! Ook is er in de boot een ruimte waar presentaties worden gegeven, een restaurant en een grote gemeenschappelijke ruimte. Na ons plekje te hebben gevonden zijn we naar boven gelopen om samen met alle andere gasten een glas champagne te drinken. Ook stonden er vele lekkere hapjes voor ons klaar (zalm, vele soorten kaas, toastjes, enz.). De boot vertrok om 18.20 uur van de kade en nu konden we Ushuaia uitzwaaien en op weg richting Antarctica gaan. 's Avonds hebben we genoten van onze eerste 3-gangen maaltijd aan boord. Een erg goed diner voor deze twee backpackers! Na het diner kregen we een uitleg over alle regels aanboord. Voor ons is het allemaal een luxe. Onze kamer zal gedurende de reis elke dag schoon worden gemaakt! Ook kregen we te horen dat we vandaag nog een veiligheidsdril gingen oefenen. Dus zo stonden we nog geen 20 minuten later met ons reddingsvest aan in de gemeenschappelijke ruimte. Grappig om iedereen met een vest aan de zien maar ook erg goed dat ze dit oefenen. Er zal maar echt iets gebeuren! Om bij Antarctica te komen varen we via de Beagle Channel uit om vervolgens de Drake Passage te passeren om dan bij Antarctica uit te komen. De Beagle Channel is vrij rustig, maar de Drake Passage wordt omschreven als de ruigste zee ter wereld! De Drake Passage loopt van het zuidelijkste punt van Zuid-Amerika tot het meest Noordelijke puntje van Antarctica. De totale afstand is 645 km en per seconde stroomt er 130 miljoen kubieke meter water door de Drake Passage heen. Het staat er om bekend dat het hier enorm kan spoken. We hebben verhalen gehoord van mensen die 72 uur op bed lagen en 20 meter hoge golven. Echter wordt de Drake Passage ook in heel bijzondere gevallen de Drake Lake genoemd. Wanneer hiervan sprake is dan is de zee bijna een spiegel. Jullie geloven het niet wij hadden het geluk dat wij de Drake Lake mochten mee maken. De zee was geen spiegel, maar golven van 1 meter hoog zijn redelijk goed te hanteren. Ik heb het zonder zeeziekte pillen gedaan en Mark heeft deze alleen uit voorzorg geslikt. Het slapen is wel even wennen. Je gaat continu op en neer en je hebt het gevoel dat je uit je bed valt.
Elke ochtend voor het ontbijt (buffet) maakte Mark en ik een wandeling buiten over de boot. Erg mooi en leuk om de omgeving te zien te veranderen. Ook merkte we gedurende reis dat het steeds kouder werd en de ijsschotsen kwamen steeds dichterbij. Tijdens het varen vlogen veel vogels rond de boot, de mooiste en grootste waren de albatrossen en petrels. Erg mooi om deze grote vogels te zien. Om de dagen tijdens het maken van de Drake Passage wat sneller te laten verlopen kregen we meerdere lezingen per dag. We hebben een lezing gehad over het ontstaan van Antarctica. We kregen een grote uitleg over hoe de breuklijnen lopen van de verschillende tektonische platen en wat de gevolgen hiervan zijn voor Antarctica. Bijzonder dat de wereld ooit 1 grote continent is geweest. Op Antarctica zijn dezelfde fossielen gevonden van dinosaurussen als op alle andere continenten op de wereld. De tweede presentatie ging over de vogels die op Antarctica leven. Erg leuk dat we de vogels die buiten vliegen ook daadwerkelijk konden benoemen. De laatste lezing van onze eerste dag aan boord ging over alle records van Antarctica. Op Antarctica is de laagste temperatuur ter wereld ooit gemeten (-89,6 graden Celsius), de hardste wind ooit gemeten (+300 km/u), de dikste ijsmassa ter wereld (gemiddeld 2300 meter, maximale dikte is 4776 meter) en het droogste continent (gemiddeld 150 mm per jaar, in het hart van Antarctica valt minder dan 20 mm per jaar). We waren ook verbaasd om te horen dat de totale oppervlakte van Antarctica in de winter verdubbeld vanwege het vele ijs dat er bij komt. Elke avond werd er een film gedraaid. De eerste avond was het ‘the March of the pinguïns'. Dit was een erg indrukwekkende film die de pinguïns volgde tijdens hun voortplantingsritueel. Het is onvoorstelbaar dat zij temperaturen van -80 graden trotseren om tegelijkertijd hun ei ook nog eens warm op hun pootjes laten liggen. De mannetjes broeden de eieren uit en dit doen ze op een plek waar geen eten is. Hierdoor hebben ze 4 maanden geen eten en verliezen ze ongeveer de helft van hun lichaamsgewicht. Erg lief om uiteindelijk de kleine beestjes te zien waggelen. We konden na deze film natuurlijk niet wachten om ze in het echt te mogen zien.

Op de derde dag zijn we de ‘Antarctic Convergence' gepasseerd. Dit is een oceaanstroom die om Antarctica heen gaat. Na een lezing over pinguins kregen we de melding dat de overtocht zo snel en soepel was verlopen dat we 's middags al zouden aan komen bij de South Shetland Islands en we hadden ook nog genoeg tijd over om hier een landing te maken. Deze landing is een extra landing omdat de boot normaal niet zo snel bij Antarctica is. Daarnaast is tijdens een normale reis ongeveer 80 % van de passagiers ziek, nu waren het er maar een paar. We kregen eerst een Zodiac briefing. We kregen een uitleg van wat wel en niet mag, hoe je in en uit een Zodiac moet stappen en waar we heen gaan. De Zodiac's zijn de speedboten die ons daadwerkelijk aan het vaste land gaan brengen. We mogen overigens niets meenemen van Antarctica, echt niets. Jammer! De reden die ze hiervoor gaven was wel weer logisch. Aangezien er geen takken zijn worden de veren van vogels door andere dieren gebruikt voor hun nest. Pinguins maken hun nest van kleine stenen, enzovoorts. Oftewel alles hier heeft wel een functie. Na de lunch zagen we vanaf de brug de eerste walvissen! We zagen een Minke walvis. Deze hadden we deze reis niet eerder gezien dus weer een dier om aan de lijst toe te voegen! Echt super om al het ijs te zien en dan af en toe een walvis. Genieten. Toen kregen we de melding om ons klaar te gaan maken voor de landing. Op advies hadden we 3 paar sokken, een broek onder onze skibroek, 3 T-shirts en onze warme jas aan. Voordat we de boot in mochten moesten we eerst onze laarzen ontsmetten door in een badje van ontsmettingsmiddel te gaan staan. De reden hiervoor is dat als wij van pinguïn kolonie naar pinguïn kolonie gaan wij de ziektes van de ene naar de andere kolonie kunnen verspreiden. Door de laarzen goed te ontsmetten kan dat voorkomen worden. In elke Zodiac gaan ongeveer 12 mensen. Na ongeveer 5 minuten varen mochten we onze voeten neerzetten op Robert Point. We werden verwelkomd door een Chinstrap pinguïn die recht op onze boot afliep. Op 15 meter van onze landingsplek lagen meerdere Southern elephant seals van het zonnetje te genieten. De mannetjes Southern elephant seals kunnen 3700 kilo zwaar worden. We weten niet hoe zwaar de exemplaren waren die wij zagen maar ze waren in ieder geval erg groot! We kregen de uitleg wat de planning was en de boodschap dat we niet te dicht bij de dieren mochten komen. Ook moesten we uitkijken waar we onze voeten neerzetten. Er groeit namelijk mos op het eiland wat erg bijzonder is, dus dat moeten we natuurlijk niet vertrappen. Vanaf minuut 1 hebben wij genoten van alle pinguïns (Gentoo en Chinstrap pinguïns) en de seals (Antarctic fur seal en Southern elephant seal). Echt ongelofelijk om nu hier te zijn! Soms kwamen de pinguïns op nog geen 3 meter van ons vandaan langs. Ze hebben een 'highway' waar ze over lopen. Alle pinguïn neemt datzelfde pad, dus we moesten opletten dat we niet te lang op de 'highway' bleven staan! Aangezien we dan voor een file op de snelweg aan het zorgen waren of dat de pinguins door ons moesten omlopen. Er waren ook erg veel vogels. Mark en ik hebben genoten van alles door even lekker op de grond te gaan zitten en rond te kijken. Een andere passagier heeft zonder dat we dit wisten foto's van ons gemaakt, die erg gaaf zijn geworden. Wij zitten met onze ruggen naar de camera toe en een pinguïn zit dan naar ons te kijken. Erg leuk! De gevaarlijkste zeeleeuwen op dit moment zijn trouwens de Antarctic fur seal. Degene die op deze eilanden zitten zijn mannetjes die nog aan het puberen zijn en dus in de paartijd geen vrouwtje hebben. Hierdoor zijn ze wat gefrustreerd en hebben ze geen zin in mensen (of andere dieren) om zich heen. Na ruim 2 uur moesten we weer terug naar de Zodiac's. Op de terugweg zagen we nog veel huid op de grond liggen van de seals die aan het vervellen zijn. De huid/haren voeren erg stug en hard. Ik dacht dat het zachter was. Terug op de boot stonden er hapjes klaar en deelde we de mooiste foto's met elkaar. Wel leuk om te zien dat iedereen direct zijn foto's gaat uitzoeken en de laptops komen op tafel. Iedereen maakt ook zoveel foto's dat het lekker is om het gelijk uitgezocht te hebben.

Op dag 4 hebben we ons snel aangekleed om te starten met ons ochtendritueel, een wandeling over het dek. Omdat de boot de hele nacht aan het varen is vonden we het erg leuk om in de ochtend even de omgeving (vanaf het dek) te verkennen. We komen nu in het echte Antarctisch gebied en zien nu ook vele ijsbergen. Ze zijn echt mega groot en hebben mooie vormen. De ochtendlanding was op Brown Bluff. Brown Bluff is het meest noordelijke punt van de Antarctic Peninsula. Varen op de Antarctic Peninsula kan vervelend zijn omdat er hoge golven kunnen zijn. Wij hebben hier gelukkig niks van gemerkt. De zee was weer erg kalm. Brown Bluff is een 745 meter hoge berg met rood/bruinachtige vulkanische rotsen. Toen we op het eiland aankwamen werden we direct verwelkomd door vele pinguïns ook zat er bij de kust op een rots een meeuw met een jong. Er zijn hier Gentoo (600 paar) en Adélie (20.000 paar) pinguïns. De Adélie pinguïns hebben hele mooie blauwe ogen. Het leuke van dit eiland was dat de pinguïns erg nieuwsgierig waren. Als we op de grond gingen zitten kwamen ze naar je toe. Dit deden alleen de 2 a 3 maand oude jongen in hoop dat wij eten hadden. Ze hapte in je vingers, aan je jas en aan je laarzen. O wat was dit genieten. Op een gegeven moment lag Mark met zijn benen voor zich uit. Een baby pinguïn klom op zijn benen en ging heerlijk op hem liggen. Hij lag zo lekker dat hij zijn vleugels om Mark's benen sloeg. Hij heeft meer dan anderhalf uur op zijn benen gelegen. Mark gaf aan dat het lekker warm was. Het grappige was dat andere pinguïns Mark's benen ook interessant vonden, echter mochten deze niet erbij. De baby pinguïn verjoeg ze als ze te dichtbij kwamen. Hij stond soms ook even op om ze weg te jagen, maar kwam dan snel weer terug om lekker bij Mark te kruipen. Mark's benen worden erg beroemd over de hele wereld, want iedereen maakte foto's! Tja, toen kwam het afscheid want de laatste Zodiac ging terug naar de boot. Mark moest heel langzaam zijn benen uit elkaar halen, om ervoor te zorgen dat hij van zijn benen ging. Hij had er niet veel zin in en bleef met zijn kop op zijn been liggen. Mark straalde van oor tot oor en genoot zo van zijn samen zijn met een wilde baby pinguïn. Het zijn echt kleine donzen bolletjes, die echt super zacht zijn. Helaas moesten we hem achter laten en terug naar de boot. Tijdens het varen zagen we regelmatig groepen pinguins staan op ijsschotsen die voorbij dreven. Onze volgende bestemming was Gourdin Island. We kwamen hier eerder aan dan gepland, dus een half uur na de lunch moesten we ons al weer klaar maken voor de volgende lading. Gourdin Island is het meest Noordwestelijke punt van Antarctic Peninsula. We zouden een natte landing hebben, nou de landing viel mee. We moesten in 30 centimeter hoog water uitstappen. Dat was wel te overzien. Helaas was de rit er heen was wel erg nat. Toen we aankwamen hadden we allebei een natte broek. De temperatuur buiten is min 1 graden Celsius oftewel brrrr! Nu maar in beweging blijven. Op dit eiland verbleven duizenden pinguïns, Adelie, Gentoo en Chinstrap. Echt super gaaf om tussen zoveel pinguïns te lopen. Ook waren er mooie vogels te zien. Onder andere hebben we snowy sheathbill gezien. Dit zijn hele mooie witte vogels maar hebben een super lelijke kop (de kop lijkt op die van een aasgiereter). Het bijzondere van deze vogel is overigens dat het de enige niet zeevogel is die op Antarctica voorkomt! Op de terug weg zagen we Fur seals en een Weddell seal. Terug op de boot hebben we eerst een lekker kop thee gedronken. We hebben alle foto's van elkaar verzameld zodat we een mooie collectie van Mark met zijn baby pinguïn hebben! Elke avond is er een briefing en tijd voor vragen. Onze vraag was waarom het verschil in gedrag tussen de baby pinguïn rassen zo groot is. De Gentoo komt bij je op schoot zitten terwijl de Adélie echt op zijn nest blijft en hier ook echt niet vanaf kwam. Ze vertelde ons dat het verschil tussen de pinguins en baby pinguins rassen erg groot was. De Gentoo is helemaal relaxt, de Adélie is erg snel in paniek (en dus angstig) tenslotte wil de Chinstrap alleen maar ruzie maken. Die verschillen herkende we helemaal!

Op dag 5 was Mark al om 2.30 wakker. Ik denk dat dit kwam door alle indrukken. Mark had hierdoor de tijd om ons dagboek bij te werken. We beleven hier echt zoveel dat de verhalen die we schrijven met de dag langer lijken te worden. In Azië konden we regelmatig een dag samenvatten in 20 regels. Nu schrijven we voor Antarctica elke dag meer dan 1 A4. Het ochtend programma bestond uit een zodiac toer door Foyn Harbor. Foyn Harbor ligt aan de West kust van de Antarctic Peninsula. Foyn Harbor is vernoemd naar walvisjagers nadat hun schip was gestrand in 1921/1922. Tijdens onze tocht konden we overblijfselen zien van een schip die in brand was gevlogen jaren geleden. Onderweg hebben we ook veel dieren gezien. Onder andere de Antartic Shag's, Antartic tern's, een Fur seal, een Weddell seal en een Crabeater seal. Jeetje wat een verwennerij. Wat de trip ook zo mooi maakte was de ijsbergen. Ze zijn zo mooi blauw. Terug op de boot was er lekkere warme chocolademelk. Beiden hadden we niet zo een trek. Daarnaast gingen we nu precies door de Gerlache Strait heen. Dit is de plek om op zoek te gaan naar walvissen. Dit stuk water is een stuk smaller dus hier is het makkelijker om walvissen te spotten. Mark is dus op dek gaan staan in de wind en ik ben op de brug geweest. We hebben hier allebei zeker 2 uur gestaan op zoek naar walvissen. We hadden het geluk dat we 7 Humpback whale's hebben gezien en 1 Minke Whale. Om 3 uur zou onze volgende landing zijn. Echter werden we om kwart voor 3 verrast door 2 humpback whale's die langs de boot zwommen. Het was echt super gaaf. Ze gaven echt een showtje voor ons. Ze kwamen regelmatig boven, spoten water, trompetterde en danste voor ons. Meer dan een half uur hebben ze steeds rondom de boot gezwommen. We hebben er naast enorm van genoten ook erg mooie foto's van gemaakt. Het was erg genieten! De landing werd natuurlijk uitgesteld. Nadat ze ons gedag hadden gezegd zijn we ons klaar gaan maken voor onze landing. Onze landing was op Curverville Island. Op Curverville Island wonen 5000 paar Gentoo pinguins die daar komen om te broeden. Overal zagen we ‘snelwegen' van de pinguins die tegen de berg op liepen. De pinguins waggelende van beneden naar boven en anders om, om hun kindjes te voeren of om een nest te bouwen. Het is erg grappig om te zien dat ze steentjes jatten van andere nesten om hun eigen nest groter te maken.

Elke ochtend werden we gewekt met een muziek en een welkoms groet die elke dag begint met 'good morning Antarcticaans'. Op dag 6 hebben we een kort ochtend wandelingetje gemaakt omdat het erg koud was in de wind. Tijdens het ontbijt begon het steeds harder te sneeuwen. Om kwart over 8 kregen we de boodschap dat de eerste landing op Dorian Bay verlaat werd vanwege het slechte weer (sneeuw, wind en slecht zicht). Uiteindelijk kregen we om half 10 de melding dat het weer slechter was geworden en dat de landing niet door ging. Erg jammer en balen. Voor de landing in de plaats was er een lezing over seals. Deze was interessant. Nu kunnen we ook echt het verschil tussen verschillende rassen zien. Het weer werd wel steeds slechter en de boot ging erg schommelen. Gelukkig werden we beiden niet ziek, maar andere mensen wel en het was daardoor erg druk bij de dokter. We hoorden dat heel veel mensen een injectie hadden gehad om zeeziekte tegen te gaan. Gelukkig knapte het weer na de lunch op en kon onze landing in Neko Harbour door gaan. Om alle mensen aan land te krijgen moeten er ongeveer 9 Zodiac's varen. Wij proberen elke dag in de eerste of tweede boot te zitten. We willen natuurlijk zoveel mogelijk tijd aan land hebben. Neko Harbour ligt in een kleine baai aan de westkust van Graham Land wat ligt op het Antarctisch continent. Neko Harbour is een erg mooie en magische plek. De baai wordt gevuld door een grote gletsjer. Als er stukken afbreken zijn er hoge golven die op land komen. Wederom waren hier weer veel Gentoo pinguins die hier met een kindjes waren. Net als gisteren waren de kindjes klein en kwamen ze niet naar je toe. We moesten heel rustig en voorzichtig door de kolonie heen lopen. Om bij ons uitzichtpunt te komen moesten we namelijk precies door de kolonie heen lopen! Het leeftijdsverschil tussen de kindjes waren erg groot. De kans was dat veel kindjes het niet gaan overleven omdat ze niet groot genoeg zullen zijn voordat het winter wordt. We waren voor ons gevoel nu echt in Antarctica. Het sneeuwde, overal was sneeuw en we hadden veel dieren om ons heen. Om een mooi uitzicht te krijgen over de baai konden we een sneeuw berg beklimmen en dan genieten van het uitzicht. En ja het was onbeschrijfelijk mooi en indrukwekkend. Op een gegeven moment zag ik twee humpback whales langs zwemmen, wat wil je nog meer? Om naar beneden te komen moesten we eerst een stukje lopen en daarna mochten we naar beneden glijden. Beneden moest ik eerst alle sneeuw uit mijn kleren kloppen. Natuurlijk hebben we ook sneeuwballen gegooid. Omdat de sneeuw zo goed plakte waren het mega sneeuwballen! Toen we bij de zodiac's waren kwam er een Weddell seal aan land. Erg mooi gezicht. We werden naar de zodiac geroepen omdat er Minke whales waren gespot. Een andere boot was ons voor en die hebben ze van heel dichtbij gezien. Wij hebben ze alleen van afstand kunnen zien. Minke whales zwemmen erg snel, dus het is moeilijk om ze bij te houden. Toch hebben we hem een keer mooi boven zien komen! De walvis lijkt een beetje op een dolfijn maar dan 3 maten groter. We zijn naar een hele mooie blauwe, grote ijsberg gevaren. Deze was erg indrukwekkend. Toen werd het tijd om terug naar de boot te gaan. Na ons om gekleed te hebben zagen we dat we gingen barbecueën! Wat een geweldige dag!

Op dag 7 zijn we begonnen met alleen fruit en yoghurt te pakken, omdat we zoveel te eten krijgen. 's Morgens een uitgebreid ontbijtbuffet, 's middags 3 gangen en 's avonds 3 gangen. O ja en niet te vergeten de snacks 's middags, koekje en broodjes. Om half 9 kwam iemand van Port Lockroy ‘Base A' om te vertellen over hun basis. Deze Engelse basis wordt 4 maanden per jaar bemand door 5 mensen. Ze hebben daar een postkantoor, winkeltje, museum en ze hebben een pinguïnkolonie. De eerste 4 boten gingen naar Port Lockroy en de andere boten gingen naar Jougla Point. Port Lockroy staat op een heel klein eiland en werd in 1944 gebouwd door de Engelse om Duitse schepen te onderscheppen. Echter kwamen de Duitsers nooit. In 1948 namen onderzoekers de plek over en bleven hier tot 1962. In 1996 werd de plek gerestoreerd door het Antarctic Heritage Trust en om gebouwd tot wat het nu is. In het museum is te zien hoe de pioniers leefde. Grappig was dat er een kookboek lag met een recept om pinguïnborst te maken. In de slaapvertrekken waren verschillende vrouwen (oa Marilyn Monroe) op de muren geschilderd. Dit was het enige vermaak wat de mannen tijdens de donkere winter maanden hadden. Buiten liepen veel pinguins met hun jonge. De kleintjes waren erg nieuwsgierig en grappig. Er komen ongeveer 17.000 toeristen op dit eiland per jaar. Om bij het huis te komen moet je midden door de kolonie heen. De kleine pinguins zijn hierdoor erg gewend aan mensen en blijven ze lekker op het looppad staan terwijl er allemaal mensen voorzichtig omheen aan het lopen staan. Daarna zijn we naar Jougla Point gevaren. Op Jougla Point lag een skelet van een walvis. Verder konden we Blue Shag en Gentoo pinguïns met hun jongen zien. Vooral de Blue Shag jongen waren gaaf, het grappige is ook dat ze samen met de pinguins nesten en dus allemaal tussen elkaar zitten. We zijn met de laatste Zodiac terug naar de boot gegaan. 's Middags stond er een zodiac cruise gepland naar Orne Harbour. Orne Harbour ligt beschut tussen gletsjers. Het was erg mooi en wederom onbeschrijfelijk. We hebben Weddell seals gezien. Op een gegeven moment zag ik op een ijsberg een seal liggen. Toen we dichterbij kwamen bleek het een Leopard seal te zijn! Echt heel gaaf. Ze eten oa pinguins en lijken op een reptiel. Na een mooi tochtje zijn we terug naar de boot gegaan om lekker te relaxen. Na het eten zouden we door de Bransfield Strait varen. Dit wordt ook wel de mini Drake genoemd. We hebben dit zeker gevoeld, want de boot ging goed op en neer.

Na een wake-up call van Indiana Jones op dag 8 zijn we naar buiten gegaan omdat we Deception Island gingen binnen varen. Mark had gehoord dat de kapitein wel had getwijfeld om deze binnen te varen omdat er te veel wind stond. Deception Island is een actieve vulkaan eiland dat in 1820 is ontdekt. In 1944 werd de eerste wetenschappelijke basis hier gebouwd. De vulkaan heeft een hoefijzer vorm. De baai aan de binnenkant van de vulkaan is maar aan één kant geopend naar de buitenkant. De ingang is 50 meter breed. Er mag dan ook niet teveel wind staan anders wordt er niet in gevaren. Gelukkig voor ons vaarden we wel binnen en konden we op de boeg staan om deze krappe doorgang van dichtbij te mogen aanschouwen. Om 9 uur was het tijd voor onze landing op Telefone bay, alleen was het erg slecht weer. Het waaide erg hard, het regende en hagelde. Maar we zijn niet van suiker dus we gingen aan land. Het is erg bijzonder om een geheel zwarte omgeving te zien. Onder de zwarte laag stenen lag een gletsjer. De gletsjers op het eiland die bovenop het zwarte grind lagen waren ook grijs van kleur door alle stenen die tussen het ijs zitten. We zijn eerst naar de secundaire krater rand gelopen, deze krater is in 1969 ontstaan tijdens een uitbarsting van de vulkaan. Omdat het zo hard waaide moesten we uitkijken dat we niet te dicht bij de rand gingen staan, anders werden we in de krater gewaaid. We zijn ongeveer een uur hier gebleven. Ik was al erg doorweekt toen we weer in de zodiac's gingen om naar de volgende plek te gaan. Op deze plek komt er dankzij de activiteit van de vulkaan warm water omhoog. Hierdoor was het water door de vulkaan lekker warm. Ik was van plan om het water in te gaan, maar ik had het zo koud dat ik niet de moed had om mijn kleren uit te doen. Mark lag als eerste in het water. Het bleek dat het water zeer koud was maar als je bij de waterkant bleef en dichtbij de grond was, dan was het heerlijk. Het had een soort sauna gevoel volgens Mark. Mark groef zich helemaal in waardoor hij het lekker warm had. Ook bedekte hij zich met de grond. Soms was het volgens hem te warm en moest hij een koelere plek opzoeken. Kan je het voorstellen zwemmen in Antarctica? In eerste instantie wilde mensen helemaal niet het water in. Echter toen Mark het goede voorbeeld had gegeven volgde er meerdere mensen. In totaal zijn er zeker 50 mensen het water in gegaan. Ik ben na wat foto's te hebben gemaakt terug gegaan naar de boot op een lekkere warme douche te nemen. Misschien nu wel een beetje spijt dat ik niet ben gegaan, maar ik had het op dat moment te koud. Mark ging er als eerste in en kwam er als laatste uit (uur later). Mark vertelde dat hij een duin bouwde zodat de golfjes niet over hem heen kwamen. De golven zijn namelijk erg koud! Toen hij zich even wilde afspoelen of beter gezegd een dompelbad wilde pikte een Chinees zijn plekje met duin in! Gelukkig was er meer dan ruimte genoeg dus heeft ie gewoon weer op een andere plek een nieuwe ligplek gemaakt. Toen kwam het ergste, je om kleden en terug naar de boot. Mark kwam helemaal verkleumd aan. Die koude wind tegen hem aan heeft hem helemaal doen bevriezen. Hij voelde zich net een ijsklontje. Het was jammer dat er op het moment dat hij wilde douchen geen warm water meer was. Iedereen stond nu ongeveer onder de douche waardoor al het warme water op was. Ruim 2 uur later kon hij pas douchen. Ik had het erg met hem te doen. We hebben maar een warme chocolade melk (Mark met rum) gedronken. Onze natte kleren, echt alles was nat, hebben we te drogen gehangen. Hopen dat het droog zou zijn voor onze laatste landing. Om kwart over 3 kwamen we aan bij onze laatste landingsplek. Dit was half moon eiland. We kregen de melding om, om kwart voor 4 klaar te staan. Nou daar stonden we dan als eerste. We kregen al snel de melding dat deze landing niet door kon gaan vanwege de wind die steeds harder ging waaien. Echt jammer, maar ja we hebben zoveel mooie landingen gemaakt! Als verrassing kwamen er wel 4 of 5 humpback whales langs. We hebben daar op de brug van genoten. We zijn daarna snel onze kleren weer uit gaan doen, die toch nog wel wat nat waren. In de laatste briefing kregen we de melding dat de weg terug wat pittiger zou gaan worden. We hebben maar meteen een pilletje genomen. Van 9 tot 10 zou de zee erg ruw gaan worden. Mark is nog even naar buiten gegaan toen de boot flink op en neer ging. Na 10 minuten kwam er een omroep dat iedereen naar binnen moest omdat het te gevaarlijk was. Mark had dit buiten niet gehoord, maar werd door iemand van het personeel binnen gehaald. Hij had het gevoel dat hij in een achtbaan zat. Hij stond namelijk boven de brug voorop de boot en zag dus elke golf en het dal erna aankomen. Nou de boot ging flink op en neer.

Vanaf dag 9 tot en met dag 10 hebben we ervaren hoe verraderlijk de Drake passage kan zijn. We zijn flink door elkaar geschut. In de ochtend werden we gewekt met een heel toepasselijk nummer ‘the highway to hell'. We hebben het dan ook heel rustig aan gedaan. Ik had er iets minder last van dan Mark. Ik heb alle maaltijden mee gemaakt, maar Mark heeft voornamelijk op de kamer gegeten. Wanneer hij lag voelde hij zich prima, als hij ging staan werd hij beroerd. Mark voelde zich het prettigst in bed en ik juist in de lounge. We hebben elkaar dus 2 dagen niet veel gezien. De zeeziekte pillen veroorzaakte ook dat we moe werden. We hebben dus ook veel geslapen. De dokter aanboord had het erg druk met alle zieke mensen en mensen die door het slechte weer gewond raakte. Op een gegeven moment ging het zo te keer dat we golven tot 10 meter hoog hadden. De tafels en kopjes vlogen door de lucht. Ik ben gevallen met mijn bord eten toen de boot om zwiepte. Gelukkig geen schade. Op dag 10 kwamen rond 5 uur aan in de Beagle Channel en het water werd direct rustiger. Nu waren de golven eindelijk voor Mark en vele andere acceptabel en kwam hij ook naar boven toe. Om 5.30 uur kregen we onze laatste briefing en afsluitende een video. We kregen allemaal een dvd met hierop heel veel informatie, alle lezingen die waren gegeven en heel veel foto's die de crew tijdens de trip had gemaakt. Erg leuk om terug te zien. Op de kamer lag een certificaat van onze Antarctica landing en de dvd! Het is raar om nu naar buiten te kijken en weer een ‘normale' wereld te zien. Het landschap is nu weer normaal. We zien overal bomen en ook de temperatuur is nu weer normaal. We kunnen nu weer zonder onze dikke winterjas buiten rondlopen. Na onze vaarwel maaltijd zijn we voor de laatste keer naar onze kamer gegaan om te gaan slapen. Om 8 uur op dag 11 kwamen we aan in Ushuaia en was onze reis naar Antarctica voorbij!

We hebben zoals jullie gelezen hebben genoten van elke minuut. Het is een onbeschrijfelijke reis voor ons geweest, de kers op onze toch al grote taart. Mocht je naar de maan willen maar het geld niet hebt dan is Antarctica een goede 2^de! Wij komen hier zeker nog een keer terug!!

Groetjes Mark en Maaike