Hoi Allemaal,

Het werd weer tijd om iets op onze site te gaan zetten. Ten eerste hopen we dat jullie een fijne kerst hebben gehad en we wensen jullie het beste voor 2012. We zitten nu in ons laatste continent, Zuid Amerika. Wel raar om nu weer in landen te komen waar ipv de dieren, de kerken en oude gebouwen centraal staan. Wat gaat de tijd toch snel. Toen we onze reis aan het voorbereiden waren hadden we afgesproken om elkaar de mooiste plekjes van de wereld te laten zien. Dit hield in dat Mark mij in Azië heeft meegenomen naar de plekjes die hij als mooist had ervaren. Ik heb Namibië en Zuid Afrika laten zien. Peru en Bolivia zijn wederom landen waar ik eerder ben geweest dus kon ik Mark al het moois van het land laten zien. Nou dat is volgens mij wel gelukt, wat hebben we beiden weer genoten!

Het niet spreken van Spaans aan onze zijden en het niet spreken van Engels aan Zuid-Amerikaanse zijden brengt soms erg leuk toneelstukjes op. In 1 hotel kwam erg geen water uit de douche. Mark naar beneden en zegt 'No aqua'en doet met zijn hand boven zijn hoofd een douche na. De vrouw begrijpt het meteen! Ondanks dat we nog steeds ons best doen om te kunnen tellen in het Spaans (handig als je de prijs van iets wil weten), bied onze rekenmachine nog steeds uitkomst en het scheelt ons weer veel denkwerk. Ja jullie lezen het al het is soms hard werken voor ons!

Onze reis vanuit Kaapstad naar Lima, verliep niet helemaal als gepland. We hadden een tussenstop in Buenos Aires die wat langer duurder dan gepland. Er bleek een mankement aan het vliegtuig te zijn en er werd ons medegedeeld dat we een nacht in Buenos Aires mochten blijven. Na veel gedoe, maar wel weer een extra stempel in ons paspoort, werden we naar een luxe hotel in Buenos Aires gebracht. Helaas konden we maar kort genieten van de luxe. We kwamen namelijk om 23.30 uur (voor ons door het tijdsverschil 04.30 uur) aan in het hotel en werden om 7 uur in de ochtend weer opgehaald door de bus om ons naar het vliegveld te brengen. Een dag later dan gepland kwamen we in Peru aan. We hadden een leuk hostel in Lima gevonden waar vanuit we de stad zijn gaan verkennen. Het hostel heeft 2 papagaaien, 1 pauw, 1 poes en 1 hond, veel parkieten en drie schilpadden. Vooral de schilpadden zijn apart. Ze zijn best redelijk groot en zitten overal. Op een gegeven moment moest ik naar de wc toe en schrok me rot van de schildpad die naast de wc-pot zat. Toen ik het vertelde aan de hoteleigenaar moest die alleen maar lachen. Dus dat zal wel normaal zijn! Zoals overal in Peru heb je mooie oude Spaans koloniale gebouwen en kerken. We hebben weer heel wat cultuur mogen opsnuiven. In Lima is Monasterio de San Francisco een echte aanrader. Dit is een kerk met een klooster erbij. In de kerk wordt nog heel actief diensten gegeven. Er zijn elke dag diensten, elke uur in de ochtend vanaf 6.00 uur tot 12.00 uur en daarna van 15.00 uur tot 20.30 uur is de kerk open. In het klooster hebben we een rondleiding gekregen. We hebben erg veel mooie dingen gezien. Een bibliotheek die erg leek op de bibliotheek uit de Harry Potter films, heel veel schitterende schilderijen, tegelwerk dat helemaal uit Sevilla (Spanje) vandaan is gekomen, schitterende houten stoelen in de dinerhal en ander houtsnijwerk. De rondleiding eindigde in de kelder van de kerk. Dit is voor ruim 100 jaar de begraafplaats van katholieken in Lima geweest. Hierdoor liggen hier meer dan 70.000 mensen begraven! Onvoorstelbaar hoeveel botten wij hebben gezien. Na Lima werd onze volgende bestemming Paracas. Met de bussen van Mozambique in onze achterhoofd gingen we naar het busstation. We werden blij verrast en waande ons in luxe. Na de ticketcontrole moesten we onze bagage afgegeven bij een aparte bagage balie en elke bus vertrok vanaf een eigen gate die pas 15 minuten voor vertrek open ging. Het leek wel alsof we op Schiphol waren. Wat een verschil met Afrika. Ook de bus was meer dan prima. Een dubbeldekker met 4 stoelen op een rij. De bus zat ook maar half vol dus het was eigenlijk gewoon rustig. Na een non-stop rit kwamen we even over 11.00 uur (precies op schema) aan in Paracas. Paracas staat bekend om zijn trip naar Islas Ballestas. Om bij de eilanden van Islas Ballestas te moesten we met de boot. Onderweg werden we al verwelkomd door honderden vogels. Echt hele groepen vlogen voor ons uit. Ook kwam er een pelikaan langs die voor de boeg van ons schip langs vloog. Erg mooi om te zien. Na ongeveer een half uur werd de boot stilgelegd langs de kust zodat we naar een tekening in het zand konden kijken. Deze tekening heet Candelbra geoglyph. De tekening in het zand is 150 meter hoog en 50 meter breed. Niemand weet precies wie de tekening heeft gemaakt en wat het doel er van was, het wordt gelinkt aan de Inca lijnen in Nazca. Hierna moesten we nog een half uur varen voordat we aankwamen bij de eilanden van Islas Ballestas. Hier zijn de eilanden letterlijk zwart van de vogels. Er zijn hier ontelbaar veel vogels. De toppen van de eilanden zien echt wit van de vogelenpoep. Deze poep is overigens echt heel veel geld waard. Per 50 kilo vogelen poep wordt 20 US dollar betaald. De eilanden worden dan ook permanent bewaakt om te zorgen dat niemand de kostbare poep steelt Maar goed het ging ons niet om de mest maar om de dieren hier. Wij hebben genoten van alle zeeleeuwen, pelikanen, pinguïns en andere mooie vogels. Omdat in Paracas verder niet veel te beleven is zijn we naar onze volgende bestemming, Nazca, gegaan. We worden zo blij van Cruz del Sur (busmaatschappij) dat we niet meer anders willen. Onderweg naar Nazca was Mark vooral verbaasd over de droogte en de hoeveelheid zand in Peru. In Nazca begonnen we met een vlucht van 30 minuten over de Nazca lijnen. Op het vliegveldje moesten ons eerst inschrijven en op de weegschaal. Dit tweede was wat minder (nu weten we hoeveel we zijn aangekomen), maar ja het vliegtuigje moet wel in balans blijven. We zijn met z'n 5^e naar het vliegtuig gelopen. We werden begeleid door een piloot en een co-piloot. We vliegen met een Cessna C 207 (geschikt voor max. 7 mensen). Na een korte instructie, indeling van het vliegtuig en het aanwijzen van de spuugzakjes gingen we de lucht in. We hadden allemaal een kaartje waarop stond wat we zouden gaan zien. Door de koptelefoon kregen we ook instructie waar we moesten gaan kijken. Ondanks dat het voor mij de tweede keer was dat ik over de Nazca lijnen vloog was het weer erg bijzonder. Van bovenaf lijken de lijnen niet zo groot, maar dat zijn ze zeker wel. Ze variëren tussen de 32 en de 300 meter lang. De eerste afbeelding was een walvis en daarop volgende de trapezoids, astronaut, aap, hond, condor, spin, kolibrie, flamingo, papagaai en als afsluiting de baby dinosaurus. Er worden nog steeds afbeeldingen ontdenkt. Mark zag vanuit het vliegtuig er ook 1 die niet op ons kaartje stond. Wat het precies was weten we niet maar we hebben de tekening gedoopt naar Mark. Omdat de piloot ons allemaal in het vliegtuigje de kans wilde geven om een goed uitzicht te hebben gingen we vele malen erg schuin om te draaien. Beiden kwamen we wel met een raar gevoel uit het vliegtuig. We waren in ieder geval blij dat er niemand in het vliegtuig ziek was geworden. Onze volgende excursie was naar Chauchilla Cemetery . De begraafplaats die dateert uit de Ica-Chinca tijd 1000 jaar naar Christus. Het bijzondere aan deze begraafplaats was dat de overleden mensen in foetus houding (zittend) naar het Oosten werden begraven. Ze werden zo begraven omdat ze dan weer naar het tweede leven konden gaan. Omdat het zo extreem droog hier is en het bijna nooit regent zijn de lijken erg goed bewaard gebleven. Bij sommige lijken zagen we nog huid zitten en haar. Ook waren er baby's waarvan je nog heel duidelijk de voeten met nagels zag zitten. Echt heel bijzonder en apart.

Onze volgende stop werd Arequipa. Arequipa ligt op 2350 meter en we gaan steeds hoger. We doen het nu dan ook rustig aan om te voorkomen dat we hoogteziekte krijgen. Ik heb dit op mijn vorige reis naar Peru/Bolivia gehad en dat wil ik niet nogmaals mee maken. We hebben hier weer vele schitterende kerken gezien. Omdat veel mensen in de kerken aan het bidden zijn en soms ook diensten zijn, vinden we dat je geen foto's kan maken. Wel jammer soms want ze zijn echt mooi. We vinden het ook erg grappig dat er in alle kerken nog actief gebiecht kan worden. Hier zijn we ook naar Museo Santury gegaan. Dit is een museum die gaat over het offeren van kinderen aan de goden door de Inca's. 20 jaar geleden werd Juanita gevonden. Zij was een meisje van ongeveer 12 jaar die 500 jaar geleden geofferd is. Daarna zijn er nog 4 kinderen gevonden op verschillende plekken. Er moeten er nog veel meer zijn omdat er 5 kinderen per keer geofferd werden. Er werd een kind geofferd als er iets ergs was gebeurd of als een belangrijk persoon ziek was. De kinderen die geofferd werden, werden al als klein kind bij hun ouders weg gehaald, werden goed opgeleid en ze konden daarna wachtten tot ze geofferd konden worden. Door de best opgeleide kinderen te offeren probeerde de Inca's de goden tevreden te houden. De offering vond plaats op de hoogste berg in het Andesgebergte. Ze moesten van Cuzco naar het Andesgebergte lopen (580 km). De klim moet erbarmelijk zijn geweest. Ze hadden sandalen aan en hadden weinig kleren aan. Er zijn mensen gevonden die onderweg aan de kou moeten zijn overleden. Als ze boven op de berg waren. Kregen de kinderen wat te drinken (verdovend). Ze waren waarschijnlijk zo uitgeput dat ze blij waren dat ze mochten uitrusten. Er werd een doek over hun heen gedaan en later bleek (nadat Juanita in een Cat scan is geweest) dat de schedel werd ingeslagen. De kinderen werden met allemaal waardevolle dingen achter gelaten. Doordat het extreem koud was bevroren de kinderen en zijn ze intact gebleven. Juanita is nu zeker 500 jaar oud. Ze wordt nu bevroren gehouden, maar is wel te zien voor publiek. Erg indrukwekkend. Op onze laatste dag in Arequipa zijn we naar Monasterio de Santa Catalina gegaan. Dit is een klooster van ruim 20.000 vierkante meter. Het klooster is opgericht in 1580. Toen het klooster gesticht werd mochten alleen de dochters hier komen van de beste Spaanse families. Deze families moesten natuurlijk fors betalen (100 gouden munten per jaar) om hun dochter hier te laten verblijven. Het gevolg is een heel mooi klooster! Normaal betekent het leven als een non, leven in armoede. In dit klooster was dat wel anders. Tijdens de eerste 300 jaar had elke non gemiddeld 1 tot 4 bedienden/slaven. Al met al een erg bijzonder complex!

Na Arequipa helemaal gezien te hebben werd onze volgende stop Cuzco. We hebben het zand van de kust hebben nu achter ons gelaten en hier zien we een heel groen landschap en veel water. Omdat het tegen Kerstmis aanloopt zijn er in veel steden processies. In Cuzco hebben we er ook 1 gezien: processie vanwege de conceptie van de heilige Maria. Het beeld van Maria werd rond het centrum gedragen en er werden rotjes afgestoken. Grappig om te zien! Vervolgens zijn we naar Qorikancha gegaan. Dit is een museum waar Inca ruines staan. Het is echt ongelofelijk hoe goed de Inca's vroeger konden bouwen zonder cement. De stenen sluiten naadloos op elkaar aan en hebben alle aardbevingen overleefd. Toen de Spanjaarden Peru veroverde hebben ze alle bouwwerken van de Inca's vernietigd. Dit gebouw is gebruikt als de basis voor een kerk. Er zijn echter nog vele muren en ruimtes intact gebleven zodat je wel een idee krijgt van hoe indrukwekkend het er in de tijd van de Inca's heeft uitgezien. Als je een beetje je fantasie gebruikte dan zag je de binnenplaats, die in die tijd met 700 solide gouden platen van 2 kilo per stuk bedekt was. Onvoorstelbaar wat een rijkdom. Binnen drie maanden na verovering van Peru door Spanje was al dit goud omgesmolten en verscheept naar Spanje!

Het werd tijd om naar het hoogtepunt van Peru te gaan, Machu Picchu. Helaas had ik Mark aangestoken met mijn verkoudheid, waardoor hij momenten heeft dat hij erg benauwd is. De combi hoogte en verkoudheid is niet ideaal. Om bij Machu Picchu te komen hebben we voor de goedkoopste optie gekozen. De route zag er als volgt uit. Eerst met de bus van Cuzco naar Ollantaytambo, daarna met de trein van Ollantaytambo naar Aguas Calientes. Aguas Calientes is het dorp onderaan de berg waar Machu Picchu ligt. Toen we aankwamen in de straat waar vandaan de mini busjes zouden vertrekken naar Ollantaytambo vertrekken stonden er helemaal geen busjes! Wij een beetje verbaasd, want alles is hier zo goed geregeld. Echter binnen 10 seconden werd er al naar ons geroepen en bleek dat we een klein parkeerterreintje op moesten. Hier stonden we busjes al te wachten. Net als in Afrika gaan de busjes pas weg als ze vol zijn was ons verteld. Hier is vol een stukje rekbaarder. Wij gingen weg toen er nog een plek te vullen was. De bus was blijkbaar vol genoeg. De busreis was erg mooi en bracht ons in twee uur naar Ollantaytambo. We gingen over de bergen heen en daalde uiteindelijk ongeveer 1000 meter. Hierdoor schitterend over de dalen heen kunnen kijken. De bus zelf was ook prima. Dus ons hoor je niet klagen! In Ollantaytambo zijn we eerst naar de Inca ruines gelopen. Dit was een van de weinige forten van de Inca's die een belangrijk gevecht van de Spanjaarden in 1536 wist te winnen. De Spanjaarden kwamen daarna echter met 3x zoveel mensen terug en wonnen alsnog. Vandaag is er van het fort weinig meer over. Wel was het erg mooi om te zien hoe het fort tegen een erg steile berg aangebouwd was. Na wat gegeten te hebben was het de hoogste tijd om naar het treinstation te lopen. De treinrit zelf was echt een belevenis. We reden langs de rivier, langs hoge bergen en langs schitterende natuur. Ook erg mooi om de natuur te zien veranderen. We reden steeds meer het regenwoud in, het werd dan ook steeds warmer (niet heet overigens maar zeker wel 20 graden). De rails is bijna overal uitgehakt tegen de rotsen aan. Al met al een erg spectaculaire rit. In Aguas Calientes zijn we eerst alle benodigde tickets gaan halen zodat we dit morgenochtend niet hoeven te doen. Hierna zijn we de stad ingelopen om de boel een beetje te verkennen. In het dorp werden we bij elk restaurant aangesproken (dat is dus 1 van elke twee gebouwen hier) of we er niet iets wilde drinken of eten. Uiteindelijk bij een restaurant gegeten waar Mark lekker heeft zitten kijken naar Real Madrid tegen Barcalona. De volgende dag ging om tien voor half 5 de wekker. Beiden hadden niet heel goed geslapen. Toen we wakker werden dachten we beiden dat het regende, dit bleek niet het geval, maar het was de rivier die langs het dorpje stroomt. Gelukkig maar! Om 5 uur stonden we bij de bus. We zouden zeker in de eerste bus naar boven zitten die om half 6 zou vertrekken. Klokslag half 6 mochten we in de bus. De rit van 20 minuten ging langs de berg omhoog met allemaal haarspeldbochten. Aangekomen bij Machu Picchu konden we aansluiten in de rij, want om 6 uur zou het pas open gaan. We waren snel door de controle heen en konden richting Machu Picchu lopen. De eerste aanblik van Machu Picchu was erg bijzonder. Er was veel mist maar je kon dingen zeker wel zien. Het geheel had voor hem iets magisch. Al vrij snel begon het te miezeren en later te regen. Machu Picchu lag behoorlijk in de mist, waardoor we weinig konden zien. Na een stukje gelopen te hebben zijn we maar gaan schuilen omdat het wel erg hard begon te regenen. Tijdens het schuilen trok de mist weg, maar kwam ook steeds weer terug. Hierdoor hebben we wel mooie foto's kunnen maken. Mark had al vrij snel lama's ontdekt die hier gebruikt worden als koeien, om het gras kort te houden. Na een uurtje begon het wat droger te worden en konden we onze wandeling starten. Machu Picchu is tijdens de verovering van de Spanjaarden nooit door de Spanjaarden ontdekt. Als gevolg hiervan is de stad nog zoals het in de Inca tijd was. De stad is ‘herontdekt' in 1911. De stad was toen helemaal overgroeit met bomen en struiken. Waar de stad precies voor heeft gediend is nog steeds onbekend. Sommige zeggen dat het een vakantie oord was voor de rijke mensen. Andere zeggen dat het een knooppunt was tussen de Amazone en de zee. Zeker is in ieder geval dat het een belangrijke stad is geweest voor de Inca's. De kwaliteit van het steen werk geeft dat aan. Zeker is in ieder geval dat het aan de natuur is over gelaten na de invasie van de Spanjaarden. Wij vonden het bijzonder dat de Inca's zo een stad bouwde op zo een bijzondere plek. Op de piek van een hoge berg midden tussen andere bergen in. Het moet in die tijd een enorme opgave zijn geweest om hier te komen. Als je bedenkt dat de bergen voor de Inca's goden waren dan maakt het de plek een stuk logischer. Je zit echt tussen de hoge bergen dus voor de Inca's tussen de goden. Helaas staan er geen bordjes op Machu Picchu, dus je moet zelf een beetje uitvogelen wat alles is. Mark had hier vrij snel een oplossing voor, hij volgende gewoon een tourgroep en luisterde mee met de uitleg en die uitleg werd dan weer door gegeven aan mij. Rond 1 uur zijn we onze weg naar beneden gestart. We wilde graag naar beneden lopen. Helaas sloeg het weer ook om en hadden we regelmatig last van een flinke regenbui. Echter heeft dit de pret niet gedrukt, het uitzicht was gedurende de hele tocht erg mooi. Rond 3 uur kwamen we moe maar voldaan aan in ons hostel. We hebben eerst een lekkere warme douche genomen. Het was een erg leuke, mooie en indrukwekkende dag. Het zal denk ik niet meer gebeuren dat ik voor een 3^de keer naar Machu Picchu ga.

Onze reis richting Puno, onze laatste plek in Peru, was met een erg luxe bus. Bij de luxe bus was er voordat de bus vertrok thee voor de mensen. In de bus zijn 3 stoelen op een rij, er is wifi en allerlei excursies. Wat een verwennerij. Het was erg grappig om vanuit de bus allemaal e-mail berichtjes naar huis te kunnen sturen! Onze eerste excursie was in Andahuaylillas. In dit kleine dorpje staat een kerk die ook wel de sixtijnse kapel van Zuid-Amerika wordt genoemd. De hele kerk is beschilderd met mooie muurschilderingen en schilderijen. Wij vonden de kerk erg mooi. Hierna zijn we doorgereden naar Raqchi. Hier staan nog de restanten van een heel groot tempelcomplex van de Inca's. De muren van de tempel waren maar liefst 15 meter hoog. Ook hebben hier een aantal ronde Inca huizen gezien. Toen was het tijd voor de lunch in Sicuani. We hadden een lunch bij de tour inzitten en hadden niet heel hoge verwachting maar werden aangenaam verrast. Het bleek een zeer uitgebreid buffet te zijn met allemaal heerlijke dingen. Wij vonden een bepaald soort vlees, salade, mango ijs en rijstepap erg lekker! Na de lunch konden we buiten nog een klein rondje lopen. Wij hebben ons vooral vermaakt met de lama's die hier stonden. Toen was het tijd om te rijden naar La Raya. Dit is een pas op 4335 meter boven zee niveau, en daarmee het hoogste punt van de route van vandaag. Wij vonden het uitzicht niet heel erg bijzonder. Wel stonden hier allemaal mensen die Alpaca (lama soort) spullen probeerde te verkopen. Aan ons hadden ze goede klanten. Mark heeft een trui gekocht. Uiteindelijk kwamen we om 17.00 uur aan in Puno. Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we de wandeling naar het centrum gaan maken (8 minuten de berg steil aflopen). We hebben gegeten bij een echt toeristen restaurant. We konden drie gangen kiezen uit een menu die dan razend snel opgediend worden. Ik zat nog aan de soep toen het hoofdgerecht al kwam. Toen het hoofdgerecht net op hadden kwam het toetje al. Na 20 minuten stonden we dan ook buiten met een ontplofte buik! Hierna zijn we weer terug gelopen naar het hotel. Nu berg op... poefff dat is echt wel zwaar in een stad die op 3810 meter boven het zee niveau ligt. Je kan echt wel merken dat hier minder zuurstof is. Gelukkig stonden we na een kwartier puffend weer op onze kamer. Tijd om te gaan slapen. Even wat informatie, want jullie zouden wel denken Mark en Maaike zitten weer heerlijk in de zon, hoe onze slaapwijze is: we hebben een tweepersoonsbed, beiden liggen we in onze slaapzak en nog eens met 3 wollen dekens over ons heen. Alleen op deze manier houden we het lekker warm! Oftewel de nachten hier zijn erg koud en de isolatie is minimaal. Onze excursie in Puno was de naar de Floating Islands in het Titicacameer en het eiland Taquile. Even wat info over het Titicacameer. Het meer is het hoogst gelegen meer ter wereld (3809 meter boven het zeeniveau). Het meer is 165 meter lang en 60 kilometer breed. Dit met een totale oppervlakte van 8560 vierkante kilometer. Op ongeveer 5 kilometer voor de kust van Puno liggen de drijvende eilanden. Dit zijn eilanden waar mensen op wonen maar die zijn gemaakt van riet. De eilanden drijven dan ook echt! De eilanden zijn volgens ons tegenwoordig niet meer dan een toeristische attractie. Het is in ieder geval grappig om te zien dat hier alles van riet is gemaakt (het eiland, de boten, de huisjes, enzovoorts). We begonnen op het eiland met een uitleg van hoe de eilanden worden gemaakt. Het is echt grappig. Drijvende rietenblokken worden met wortel en al in vierkante blokken gesneden. Deze blokken worden met touwen aan elkaar verbonden. De verbonden blokken groeien met ongeveer 2 maanden in elkaar waardoor er een eiland ontstaat. Hier wordt riet op gelegd en zo ontstaat het eiland. Hier nog huisjes op en klaar! We werden ook meegenomen een van de huisjes in om te kijken naar de souvenirs en natuurlijk om een uitleg te krijgen van het huis. Het was klein en ook nog eens enorm vochtig! Niet aan ons besteed. Na ook nog op een ander eiland rondgekeken te hebben zijn we naar een groot natuurlijk eiland gevaren, genaamd Taquile. Deze tocht duurde ongeveer 2,5 uur. Dit eiland viel ons beiden een beetje tegen. We hebben er een wandeling van 20 minuten gemaakt naar de top. Hier op een lelijk plein een beetje gekeken en toen geluncht. Daarna hebben we een wandeling van de berg omlaag gemaakt om vervolgens weer 2,5 uur terug te zitten in de boot terug naar Puno. Toch valt er nog wel iets bijzonders over het eiland te vertellen. Er woonde al 1000 jaar voor Christus mensen op dit eiland, de mensen leefde nu net als toen voornamelijk van akkerbouw. Op dit moment wonen er 2000 mensen op het eiland. De mensen zijn trots dat ze hier wonen en het komt eigenlijk niet voor dat iemand trouwt met iemand die niet op het eiland is geboren. Daarnaast hebben de mensen hier een hele bijzondere manier van weven. Uiteindelijk waren we om 17.00 uur weer terug in Puno.

Het werd tijd om Peru te gaan verlaten en ons naar Bolivia te gaan verplaatsen. We moesten afscheid gaan nemen van onze favoriete busmaatschappij, omdat deze niet in en naar Bolivia rijdt. Het verschil merkte we direct. Wij waren om 8.00 uur op het busstation en kregen te horen dat de bus vertraging had en niet om 9.00 uur maar om 10.30 uur zou vertrekken. Jammer! Uiteindelijk kwam de bus om 10.45 uur bij het busstation aan. Wij natuurlijk erg blij maar het betekende zeker niet dat we gelijk vertrokken de bus kwam uit Lima en de mensen en chauffeur gingen eerst even pauze houden! Uiteindelijk vertrokken we om 11.15 uur. De bus was wel van een heel andere kwaliteit als dat we gewend waren. Er waren drie stoelen op een rij dus we hadden veel zit ruimte maar de bus was erg vies en de stoelen versleten. We zaten wel lekker voorin dus we hadden een mooi uitzicht. We hebben het grootste gedeelte tot aan de grens in Desaguadero langs Lake Titicaca gereden. Wat een mooi uitzicht gaf. Uiteindelijk kwamen we om 13.45 uur bij de grens. Wat een chaos was het in dit dorp. Stel je een straat voor met overal fietstaxi's, bakfietsen, kraampjes en wandelde mensen. En hier moest je dus een weg door banen. Opeens stopte de bus en ging iedereen naar buiten. Helaas sprak er niemand Engels in de bus dus wij hadden geen idee maar volgde de groep. Uiteindelijk zijn we een vrouw gevolgd van onze groep en zo kwamen we snel uit bij het douane kantoor waar we uit Peru werden gestempeld. Nu moesten we 75 meter lopen naar de douane van Bolivia. Onderweg werden aangesproken door de politie en moesten we mee komen naar hun kantoor. Hier werden onze tassen doorzocht op verdovende middelen. Natuurlijk hadden wij niks bij ons al vond de douanebeambte Mark's buik wel verdacht. Hij moest zijn shirt optillen en hij duwde met zijn vinger in zijn buik! Natuurlijk zat er niks en mochten wij naar Bolivia. Hier snel onze stempels gekregen en uiteindelijk waren we weer ruim op tijd bij de bus. Het blijft altijd spannend of je de bus weer gaat halen. Toen we uiteindelijk gingen waren er geen mensen geteld. Dus als je te laat bent... heb je gewoon pech! Na een mooie tocht kwamen we om 17.30 uur aan in La Paz. In La Paz wilden we op culturele pad. Echter werden we eerst opgeslokt door allemaal souvenirwinkels. Erg leuk om weer allemaal nieuwe dingen te zien. We zijn eerst naar de heksenmarkt gegaan. Je kan hier echt alles kopen om jezelf te beschermen of om geluk te krijgen. Buiten de kraampjes hangen gedroogde lama's en andere beesten. Na even rond te hebben gesnuffeld hadden we al snel een mandje vol met talismannen. Het resultaat van een dagje shoppen was dat we met een nog vollere tas verder moeten reizen.

In La Paz werd het ook weer tijd voor wat actie! We hadden een tour geboekt om de Death Road te gaan fietsen. Voor de mensen die deze weg niet kennen en hoogtevrees hebben fiets deze weg niet!
Na een ontbijtje gingen we op pad. We waren wederom met z'n 2^e, wat erg prettig is. We hadden namelijk een chauffeur die continu achterons bleef en een gids die voor ons reedt. Iets over acht uur kwamen we aan bij het startpunt van de route. Dit ligt op 4700 meter hoogte. Het was hier dan ook erg koud. Misschien eerst even een uitleg. Wat is de Death Road: de Death Road loopt van La Cumbre naar Coroico. In Maart 2007 is er een snelweg aangelegd maar tot die tijd was de Death Road verbindingsweg tussen La Paz en het oosten van Bolivia. De weg is geclassificeerd als de gevaarlijkste weg ter wereld, gezien het aantal dodelijke ongelukken per jaar (gemiddeld verdwijnen er 26 voertuigen per jaar over de rand!). Het ergste ongeluk hier ooit was een vrachtwagen met 100 passagiers die over de rand ging. Niemand kon het navertellen. De weg is 3,2 meter breed en gaat langs afgronden van 600 tot 1000 meter diep. Dit natuurlijk zonder vangrails! Door de nieuwe snelweg wordt de weg tegenwoordig eigenlijk alleen maar gebruikt door toeristen. Dat wil overigens niet zeggen dat het minder gevaarlijk is. In de afgelopen jaren zijn er hier toch nog 15 toeristen om het leven gekomen tijdens de 64 kilometer lange afdaling. De weg begint op 4700 meter boven zee niveau en eindigt op 1200 meter boven zee niveau. De afdaling is dan ook behoorlijk. Voor ons begon het avontuur met het aantrekken van heel veel beschermende kleding. Een motorpak, motorhelm, knie beschermers en elleboog beschermers. We hadden daarnaast ook nog een goede mountainbike. We hadden deze dag wel bewust gekozen voor een wat duurdere organisatie. Tijdens deze trip wil je niet dat de remmen van de fiets het op eens niet meer doen! We kregen een veiligheid instructie en zijn toen begonnen aan de eerste 20 kilometer afdalen. Dit ging door behoorlijke mist maar wel over een asfalt weg. Het rijden ging echt heel erg hard. Trappen hoefde echt niet en je was eigenlijk alleen maar de hele tijd aan het remmen. Na 20 kilometer kwamen we aan bij het tweede gedeelte van de tocht. Dit was de echte Death Road. We gingen nu van de verharde weg af en kwamen op een grindpad terecht. We snappen wel waarom er hier zoveel auto's verdwenen. Wat een gevaarlijke weg. Wel is grappig dat we door zoveel klimaatzones heen fietste. We begonnen met heel veel kleren aan en eindigde op onze teva's en een T-shirt. Uiteindelijk kwamen we iets voor 13.00 uur bij het restaurant waar we volgens belofte gingen eten en in het zwembad konden zwemmen. Het zwembad hadden we snel gezien. Het was erg smerig en niet goed genoeg volgens onze standaard. Wij hebben dan maar even een douche genomen. Deze was helaas koud! Het restaurant was simpel maar het eten prima. Hierna nog even buiten gekeken naar alle dieren (vogels, vlinders en insecten) en toen was het tijd voor de rit terug naar La Paz.

Onze tweede bestemming in Bolivia werd Potosi. In Potosi zijn we naar de zilver mijnen geweest. De mijn was ooit de grootste zilvermijn van het Spaanse rijk. Er is geen idee hoeveel zilver hier is gedolven maar er wordt gezegd dat de Spanjaarden een brug van Bolivia naar Spanje hadden kunnen bouwen en nog zilver over hadden. Als gevolg hiervan was Potosi rond het jaar 1600 de grootste stad ter wereld. Met 80 kerken en rond de 200.000 inwoners. Nu is daar niet zoveel meer van voor te stellen maar het centrum van de stad daar zie je nog steeds heel veel mooie oude gebouwen en kerken. We werden eerst naar de mijnersmarkt gebracht. Er wordt van iedereen die de mijn betreed verwacht dat zij een cadeau geven aan de mensen die in de mijnen werken. Ik had de vorige keer toen ik hier was dynamiet gekocht. Dat zat er voor ons niet in. Wij mochten drinken en coca blaadjes kopen. Toen zijn we echt naar de mijn gegaan. Het blijft wel erg apart om een werkende mijn binnen te gaan. Op dit moment werken er nog ongeveer 500 mensen in deze mijn. De omstandigheden in de mijn zijn echt heel erg slecht. Het is er erg stoffig, in de diepere lagen erg heet en er hangen allemaal ongezonde gassen. Niet echt een gezonde omgeving om te werken! Onze tocht begon bij het beeld van Tio. Dit is een beeld van de god van de mijners. Om hun veiligheid te garanderen offeren de mijners elke dag alcohol en sigaretten bij dit beeld. Het beeld lijkt erg op de duivel. De hel lijkt volgens de traditionele uitleg heel erg op de wereld waarin de mijners werken. Ze denken dan ook dat de mineralen die zij delven door de duivel worden beheerd. Hierna zijn we verder in de mijn gelopen. De gangen zijn op sommige plekken nog redelijk hoog (Mark kon er gestrekt lopen), andere delen moesten we gebukt doorheen en de smalste stukken daar moesten we echt door hele lage stukken heen kruipen. De gangen worden gestut met balken. Deze zijn op vele plekken gewoon gebroken! Echt helemaal veilig voelde het dan ook niet. De temperatuur was in het begin nog redelijk koud maar hoe dieper we in de berg kwamen hoe warmer het werd (tot 35/40 graden). Het was apart om de mijnwerkers echt aan het werk te zien. Alles gebeurt hier nog net zo als 400 jaar geleden. Er wordt gewerkt met dynamiet, emmers, scheppen en pikhouwelen. In de hoofdgangen van de mijnen ligt rails waarop karren van 1500 tot 2500 kilo door 3 mensen wordt geduwd/getrokken. Wij vonden het ongelofelijk. Wat een beroerde baan! Het is dan ook niet voor niks dat mensen die hier werken na 10 tot 15 jaar na start longproblemen krijgen. Veiligheidsmaatregelen zijn er namelijk echt niet. We hebben binnen in de mijn meerdere kilometers gelopen. Het spannendste moment was toen we stenen hoorde vallen. Onze gids vloog weg van waar we liepen maar gelukkig viel er bij ons niets in de gang en was het ergens boven ons. Je moet er echt niet aan denken om hier vast te komen zitten. Hierna was het de hoogste tijd om de mijn uit te gaan. We vonden het heel bijzonder om een werkende mijn in te gaan maar waren ook weer blij om weer in buiten te zijn. Dit is geen baan voor ons! Voor het salaris hoef je het ook niet te doen. Mijnwerkers verdienen gemiddeld tussen de 9,50 tot 12 euro per werkdag van 8 tot 12 uur. Wat zijn wij blij dat wij niet hier zijn geboren. Kinderen beginnen rond hun 14^e jaar hier in de mijn te werken!

Na Potosi gingen we met de bus naar Uyuni. De rit naar Uyuni was erg mooi. De weg was op sommige stukken erg hobbelig, maar de lama's die we zagen maakte alles goed. In Uyuni hadden we snel een hotel gevonden en daarna zijn we in het centrum een terrasje gaan pakken. Uyuni is een heel klein dorpje midden in de woestijn en aan de rand van de zoutvlakte. We hebben daar een 3 daagse tour geboekt die over de Salar de Uyuni (zoutvlakte) en via vele andere mooie plekken ons naar Chili gaat brengen. Onze tour bestond uit 2 jeeps met elk 6 mensen. Er zaten gelukkig meerdere leuke mensen op de tour. Van alle mensen op de tour spreken er maar 2 geen Engels. Dus dat beloofde gezellig te worden. In onze jeep was er een mp3-speler aansluiting. Hierdoor hebben we vele verschillende leuke muziek gehoord. We zijn bij het uitrijden van het dorp eerst gestopt bij een treinkerkhof. Hier staan heel veel oude stoomtreinen, toen ze niet meer nodig waren zijn ze hier van het spoor gehaald en gewoon in het zand gezet. We hebben ons hier even vermaakt maar toen was het echt tijd om met de tour te beginnen. Op de zoutvlakte zagen we een man die echt met een schep hopen van zout aan het maken was. Ze maken deze hopen zodat het water uit het zout vandaan kan gaan. De totale oppervlakte van de zoutvlakte is ruim 12.100 vierkante kilometer aan zout dit op een hoogte van 3653 meter boven de zee. De zoutvlakte is ontstaan door het opdrogen van een meer dat hier ongeveer 40.000 jaar is geweest. Op de zoutvlakte hebben we mooie en gekke foto's gemaakt. Na de lunch zijn we doorgereden naar het eiland Isla Incahuasi dat ongeveer in het midden van de zoutvlakte ligt. Het is een heuvel midden in de zoutvlakte waarop allemaal cactussen groeien. De cactussen groeien met ongeveer 1 cm per jaar en het hoogste exemplaar op dit moment is 9 meter hoog. Raar om voor te stellen dat deze cactus dus al 900 jaar oud is. We hebben de top van het eiland beklommen. Omdat het een beetje geregend had zag je op sommige punten echt niet waar de aarde stopte en de lucht begon. Dat gaf wel enorm mooie foto's. Hierna zijn we gereden naar een zouthotel waar we de nacht verbleven. Hier zijn echt de meeste dingen van zout gemaakt. Van muren, stoelen, bedden, tafels tot aan de vloeren. Na een goede nacht vertrokken we om 7 uur weer. We zijn gestopt bij meerdere meren. De kleuren van deze meren zijn erg mooi. We zijn eerst gestopt bij een meer waar heel veel zout was en veel flamingo's. Erg mooi. Hierna zijn we naar een meer geweest die geel van kleur was. Het laatste meer van de dag was de Laguna Colorada. Dit is een meer met rood water en een oppervlakte van 60 km2. Het rode water ontstaat doordat er soda, magnesium, borax en gypsum in het water zit. Helaas was het hier enorm aan het regenen zodat we niet optimaal van dit bijzondere water konden genieten. Wel blijft het allemaal heel erg bijzonder. Ook hier waren weer enorm veel flamingo's. Vroeger associeerde ik flamingo's altijd met de zon. Dit is na deze trip wel anders. De temperatuur is hier een graad of 10 en wij lopen rond met trui, jas en sjaal. Dus echt warm is het hier niet! Hierna gingen we door naar de hoogste woestijn ter wereld. Het is een bijzonder gezicht om in een woestijn te lopen op bijna 5000 meter boven de zee. De volgende stop was bij een bijzondere steen genaamd Arbol de Pidra (Stone tree). Dit is een grote rots met een hele smalle gladde onderkant heeft en breed uitloopt aan de bovenkant. Een bijzonder gezicht. Toen was de dag alweer ten einde en zijn we naar ons hotel voor de avond gereden. We slapen hier met iedereen uit de jeep op 1 kamer. Dit betekent dus onze eerste slaapzaal van onze reis! Gelukkig hebben we een leuke groep en dat maakt het een stuk gezelliger. We zijn met ze allen aan tafel gegaan en iedereen heeft zijn lekkere dingen op tafel gelegd zodat we er een gezellige kerstavond van konden maken. We hadden uiteindelijk nog best veel. Twee flessen wijn, veel snoepjes, een appel en een zak chips. Op de laatste dag van de tour moesten we om 4 uur eruit om naar een groep geisers te gaan die op 4850 meter hoogte liggen. Hier zagen we overal stoom omhoog komen. Op het punt van de eerste stop had het gesneeuwd en we hadden dus onze witte kerst! De volgende stop met de jeep was bij nog meer geisers en hier was ook een kokende modder te zien. Er hing hier een enorme zwavellucht het rook dus enorm naar rotte eieren. Allemaal erg grappig. De reden dat we zo vroeg vertrokken is overigens dat over een paar uur de wind komt en die blaast alle stoom weg en dan is het hele effect hier verdwenen. Hierna zijn we gereden naar Cerro Polques. Onderweg nog een mooie zonsopgang gezien en natuurlijk ook weer vele flamingo's. Bij Cerro Polques konden we gaan zwemmen in een klein warm water meertje. De warmte van het meertje viel ons een beetje tegen. De temperatuur was 29,4 graden. Klinkt lekker maar buiten was het onder de tien graden. Wij zagen het dan ook niet voor ons om na het redelijk warme badje met onze natte haren buiten te moeten zijn. Wij hebben dus gekeken hoe andere mensen in het water zijn gegaan. We hebben hier ook ons ‘kerst' ontbijt gehad. Dat was een stuk minder luxe als dat het klinkt. We hadden sap, thee, fruit (dat niet zo lekker was), oude cornflakes en pannenkoeken (die niet zoet waren). Al met al prima om onze buik vol te krijgen maar zeker niet meer dan dat. Hierna zijn we de auto ingestapt naar Laguna Verde. Dit is een meer op 4400 meter hoogte. Door de stoffen die in het water zitten (lood, arsenicum, sulfer, calcium) heeft het water een erg mooie groene kleur. Het water hier bevriest pas bij -21 graden. Dit door alle stoffen in het water. Erg apart. Hier hebben we een laatste foto gemaakt met de hele groep en zijn toen naar de grens van Bolivia gereden. We hebben hier afscheid genomen van de meeste mensen uit de groep. Van de 12 mensen gingen er 5 naar Chili en de rest van de mensen gingen terug naar Uyuni. Wij hebben we ons uitgestempeld en zijn toen op de toeristen bus naar Chili gestapt. Nu zitten we met 30 graden in de zon in San Pedro de Atacama.

Ja, het is weer een lang verhaal geworden, maar we wilden dan ook zoveel mogelijk met jullie delen. Zowel Bolivia als Peru hebben veel indruk op ons gemaakt en we hebben erg van deze landen genoten. Wat ons betreft zeker aanraders! Tot de volgende keer!

Groetjes Mark en Maaike