Hoi trouwe lezers,

Leuk dat jullie allemaal onze reispagina lezen, dit doet ons goed en genieten van jullie reacties. We hebben nu weer 2 stempels in ons paspoort erbij, Thailand en Cambodja. Thailand was voor ons een plek om even weer in de luxe van Bangkok te wanen, te shoppen en om een visum voor China te regelen. Onze route van de afgelopen 2 weken heeft er als volgt uitgezien: Bangkok, Siem Reap, Battambang, Phnom Pehn, Kratie en Ban Lung. Onze volgende stop wordt Laos. We hebben zoals in de andere verhalen veel te vertellen maar proberen het weer zo compact mogelijk te houden. Veel leesplezier!

Bangkok was een walhalla van luxe voor ons. Ons hotel was verschrikkelijk, wel gratis internet en lag naast Khao San Road en de stad was voor ons echt weer westers. We hebben hier dan ook volop gebruik gemaakt van de Starbucks, Mc Donalds en de vele winkels. En wat een winkelcentra's heb je hier. Je kan je een dag vermaken in 1 winkelcentra en dan heb je nog niet alles gezien, er zijn hier echter wel tig winkelcentra! Je kan hier echt alle merken krijgen en het is daar binnen heerlijk koel. Mark heeft flink ingeslagen wat betreft (nep) Tommy Hilfiger T-shirts en korte broeken. Nu hopen dat hij de douane van NL door komt! Wat kan je moe worden van een dag shoppen! Natuurlijk hebben we ook naast het vele shoppen iets cultureels gedaan. We zijn naar Koninklijk Paleis van Bangkok gegaan. De Tempel van de Smaragden Boeddha, of te wel Wat Phra Kaeo, en het Koninklijk Paleis. De grootste trekpleister is een beeldje van slechts 60 centimeter hoog: de Smaragden Boeddha. Het is niet bekend hoe oud het precies is. Wel werd het in de 16e eeuw door de Laotianen meegenomen uit Chiang Mai. Tweehonderd jaar later werd het terugveroverd door de Thaise generaal Chakri, de latere koning Rama I. Hij bouwde een heiligdom (bòt) voor het beeldje en gaf het twee kostuums: een voor het regenseizoen en een voor het droge seizoen. Koning Rama III voegde daar een kostuum voor het koele seizoen aan toe. Deze kostuums worden nog altijd verwisseld door de koning zelf, achter gesloten deuren. Achter de tempel ligt het Koninklijk Paleis. De Thaise koning gebruikt het gebouw uitsluitend nog voor officiële ceremonies, hij woont in het Chitlada Paleis in het noorden van de stad. Na het koninklijk paleis zijn we naar Wat Pho, de oudste en grootste tempel van Bangkok, gelopen. In de 16e eeuw stond er al een tempel, maar het hele complex werd vanaf 1781 herbouwd. De belangrijkste attractie is een enorm verguld beeld van een liggende Boeddha: 46 meter lang en 15 meter hoog. Die liggende houding symboliseert de overgang naar het nirvana, het hoogste wat een boeddhist kan bereiken. In dat stadium is een boeddhist volledig vrij van begeerte. De voetzolen zijn ingelegd met ornamenten van parelmoer die de eigenschappen van de boeddha weergeven. Op weg naar de boot die ons naar Wat Arun zou brengen hebben we even geluncht. Wat Arun, de Tempel van de Dageraad, ligt aan de overkant van de rivier Chao Phraya. De tempel werd aan het begin van de 19e eeuw gebouwd op de plaats van het paleis van koning Taksin (voor 1782 was dit deel van de stad - Thonburi - de hoofdstad van Thailand). De Wat Arun is een 82 meter hoge toren in Khmerstijl die wordt geflankeerd door vier kleinere torens. Die torens zijn rijkversierd met stukjes porselein. Dat porselein was afkomstig uit China. De Chinese schepen dieBangkok aandeden hadden als ballast vaak tonnen gebroken porselein aan boord.

De busreis van Bangkok naar Siem Reap (Cambodja) duurde lang en was een hele belevenis. Het minibusje waar we mee naar de grens gingen was schoon, ruim en zoals iets in Nederland ook zou zijn. We hadden wat vertraging op gelopen (2 jongens hadden zich namelijk verslapen). Het werd ons snel duidelijk dat de bus de verloren tijd nog wel wilde gaan inhalen. Hij had de vaart er goed in en zijn inhaal acties waren zeer bijzonder! Maar we hebben het overleefd! Om 11.30 uur kwamen we aan op onze bestemming, ‘de grens' zo werd er gezegd. We stapten de bus uit en kregen briefjes voor het visum van Cambodja in onze handen gedrukt. Wij vonden dit wat raar en hadden hierover ook al gelezen in de Lonely Planet. Dit is dus een oplichterij. Een paar kilometer voor de grens wordt je een visum aangesmeerd waarvoor je meer moet betalen dan aan de grens zelf. Wij en een ander meisje zijn hier niet mee akkoord gegaan (de 7 andere mensen in de bus hebben wel hier hun visum geregeld). Wij kunnen het zelf wel aan de grens. De man die ons zijn visum wilde verkopen was echt heel erg geïrriteerd en zei dat als we de bus zouden missen dat het dan onze eigen verantwoordelijkheid was en dat we het vanaf daar zelf maar moesten uitzoeken. Er ging wel een jongen met ons mee om ons te begeleiden. Het visum regelen aan de grens bleek echt een eitje te zijn. We waren uiteindelijk binnen 40 minuten Thailand uit en Cambodja met visum weer in. We betaalde 20 dollar voor ons visum en mensen die voor de grens hun visum hebben gekocht betaalde tussen de 30 en 40 dollar. Na de grens moesten we met een gratis elektrisch golfkarretje naar het busstation. Een internationaal busstation zomaar 15 minuten buiten Poipet neer gepland. Echt een rare plek zo in het midden van niks. Hier hebben we uiteindelijk bijna 2 uur gewacht omdat we niet met zijn drieën in een bus mochten en de andere reizigers uit onze bus voor de grens waren verdwenen. Uiteindelijk gingen we met andere mensen in een busje naar Siem Reap. In Siem Reap hadden we een heerlijk hotel gevonden ‘My Home'. We betalen voor een kamer met airco, zwembad, gratis drinkwater, tv, echt warm water (wat hebben we dat lang niet gehad) en een koelkast slechts 15 dollar (bijna 11 euro). Wat een luxe en wat een heerlijke plek!!

Siem Reap staat bekend om het Angkor Wat gebied. We werden om 5 uur 's morgens opgehaald door een soort koetsje met een motor ervoor. We zijn voor de zonsopgang naar Angkor Wat gegaan. Dit is de bekendste tempel om de zonsopgang te bekijken. Er waren veel andere toeristen, maar deze verspreiden zich gelukkig al snel. De tempel Angkor Wat is een hindoeïstische tempelen wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld. De tempel is een van de belangrijkste overblijfselen uit de periode van het Khmer-rijk. De tempel Angkor Wat is gebouwd tussen 1113 en 1145 en is de grootste etagepiramide op het Zuidoost-Aziatische vasteland. De maximale hoogte van Angkor wat is 65 meter en het beslaat een oppervlakte van 1 km. In de meeste blokken steen zijn gaten van 2,5 cm doorsnede en 3 cm diepte gevonden. Een theorie zegt dat dit gebruikt werd voor een metalen verbinding tussen de stenen, echter waarschijnlijker is dat in deze gaten hout werd geslagen om transport met behulp van olifanten mogelijk te maken. De heerser Suryavarman II wijdde het gebouw aan de god Vishnoe, waardoor de bouwrichting naar het westen verklaard wordt. Vishnu wordt met deze windrichting in verbinding gebracht. Er zijn verschillende redenen waarom Vishnu met het westen wordt geassocieerd:
* Vishnu slaapt altijd met zijn voeten naar oosten en zijn hoofd naar het westen.
* In de Hindoeïstische kosmologie woont Vishnu in het westen van het universum.
* Het wou zijn 'achterkant' niet in de richting van het westelijk gelegen Angkor Thom (de oude hoofdstad) richten.
* Als het een Mausoleum was voor Suryavarman dan moest het naar het westen georiënteerd worden, want daar gaat de zon onder en eindigt dus ook het leven.
Het is een imposant gebouw. Na lekker rond te hebben gekeken zijn we een bananenpannenkoek gaan eten. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar de volgende tempels: Pre rup, Banteay Srei, Eastern Mebon, Ta som, Preah Khan, Bayon, Baphuon, Terrace of Elephants en we zijn onze tocht afgesloten met de klapper Ta Prohm. Ik lig een aantal tempels eruit die veel indruk op ons hebben gemaakt. De Banteay Srei is een hindoe-tempel. Het ligt ongeveer 40 minuten rijden van het tempelcomplex Angkor. De naam van de tempel betekent 'tempel van de vrouwen'. Het complex valt vooral op vanwege de enorme detail in de afbeeldingen. Er zijn zoveel haarscherpe afbeeldingen te zien, die zoals ze zeggen nooit door mannenhanden gemaakt hadden kunnen worden. Het is gebouwd van rode zandsteen en versierd met houtsnijwerk, reliëfs en beelden.
De Bayontempel is een Angkoriaanse tempel, gebouwd door koning Jayavarman VII in 1181.
Jayavarman VII staat bekend voor de bouw van vele tempels, maar dit was zijn staatstempel. De Bayon is de meest centraal gelegen tempel van de oude Angkoriaanse hoofdstad Angkor Thom. Hij is vooral bekend door zijn 54 torens die elk vier gezichten afbeelden. Er is zijn meerdere hypotheses betreffende de gezichten op de torens:
* Het zijn de gezichten van Boeddha, wat logisch is gezien de boeddhistische bouwheer.
* Het zijn de gezichten van Jayavarman VII die naar elke windrichting van het land kijkt en zo zijn macht over het land etaleert.
* Het zijn de gezichten van Brahma, een hindoeïstische hoofdgod die wel degelijk 4 gezichten heeft.
Hoogstwaarschijnlijk zijn bovenstaande allemaal waar en was dit gewoon een van de vele mogelijke voorbeelden van de politieke diplomatie van Jayavarman VII. De koning was dan wel boeddhistisch, hij moest oppassen met een bevolking die voor 90% hindoeïstisch was. Er zijn 54 torens met 4 gezichten. Dit wil zeggen dat er 216 gezichten zijn. De keuze van 54 torens kan te maken hebben met:
* De leeftijd van Jayavarman VII op dat moment.
* Het aantal provincies dat het toenmalige koninkrijk had.
* Als men alle getallen hun cijfers optelt komt men altijd aan 9. Het hoogste cijfer in de numerologie en een heilig cijfer in grote delen van Zuidoost-Azië.
Ta Prohm heeft veel indruk gemaakt omdat dit de enige tempel is die nog gedeeltelijk door de jungle is opgeslokt. De bomen groeien door, tegen en om de tempel heen. Echt heel bijzonder om te zien en je waan je in een Indiana Jones gevoel. Ta Prohm (Rajavihara) is de tempel die onder het grote publiek vooral erg bekend is geraakt vanwege de film Tomb Raider met Angelina Jolie in de hoofdrol. In tegenstelling tot diverse andere tempels is Ta Prohm vooral gelaten zoals men het bij de ontdekking aantrof; volledig vergroeid met grote bomen. Het is een tempel waar de natuur de vrije loop heeft gehad. Een paar delen van de tempel zijn wel gerestaureerd en verder heeft de jungle de tempel niet verwoest.

Voldaan maar erg moe zijn we terug gegaan naar het hotel en hebben een heerlijke duik genomen in het zwembad, want wat was het die dag weer heet! We hebben ons ook nog lekker laten verwennen in Siem Reap voordat we weer verder gingen. We hebben ons laten masseren door blinden mensen. De massage ging over de kleren heen en duurde 60 minuten voor maar 7 dollar. Elke spier en aanhechting werd onderhanden genomen. Sommige plekken waren dan ook erg gevoelig. Op een gegeven moment zaten ze boven op ons. Het is wel grappig om te ervaren hoe hun ons lichaam aftasten om hetgeen te vinden wat ze wilde masseren. Elk lichaam is toch anders. Van top tot teen werden we gekneed, gestretcht en gedrukt. Zelfs onze tenen en vingers werden een voor een verlengd, dus ben van schoenmaat 40,5 naar 41 gegaan. Wat een gekraak! Het resultaat was lekker en zeker leuk om mee te maken.

Onze reis naar Battambang hebben we gemaakt met een boot. De boot was niet luxe. Er waren allemaal houtenbankjes en o wat waren wij blij dat we oordopjes bij ons hadden want het lawaai van de motor was echt heel hard. Onderweg pikte we nog verschillende mensen op die op of bij het water woonde. We vaarde door dorpjes waar de mensen aan het vissen of wassen waren. We hebben heel veel kinderen gezien die uitgebreid naar ons zwaaide. Erg leuk om te zien dat ze het super leuk vinden als je terug zwaait. De meeste kinderen waren lekker in een blootje aan het zwemmen, totaal geen schaamte! De omgeving was erg mooi en als je het lawaai van de motor weg dacht was het erg rustgevend. Uiteindelijk kwamen we na ruim 7 uur aan in Battambang. Aan de kant stonden zeker 20 mannen te schreeuwen dat ze ons naar een hotel wilde brengen. Gelukkig wisten we waar we heen wilde en daar zijn we ook naar toe gegaan. We zijn doormiddel van een tuktuk de omgeving van Battambang gaan verkennen. Onze eerste attractie was een rit met een bamboetrein, jullie zullen wel denken een bamboetrein, wat is dat nu? We gaan het uitleggen: stel je voor een treinrails (die alles behalve recht is, maar met veel vervormingen en hobbels), twee paar treinwielen met daarop een bamboeplaat en om het af te maken moet je er een motor op zetten. Voeg hierbij een machinist van ongeveer 10 jaar oud en jawel hier is de bamboe trein. Natuurlijk zijn we er op geweest en wat ging het hard. We hadden het gevoel dat we in een achtbaan zaten maar dan zonder alle veiligheidsvoorschriften. Wat hebben we samen gelachen en wat zijn we blij dat we nog helemaal heel zijn! De terugweg was ook erg leuk (14 km in totaal). Onderweg hebben we een lokale vrouw opgepikt. We zijn 2 tegenliggers tegen gekomen. Omdat er maar 1 spoor is moet 1 bamboetrein van de rails. De afspraak is degene met de meeste passagiers eraf moet. Gelukkig waren wij steeds in de minderheid. Met de tuktuk zijn we naar Phnom Sampeau gereden. Hier kan je naar de Killing cave en de tempel. De klim naar boven vonden wij wat stijl met deze warmte. We hebben dan ook gekozen om voor 2 dollar samen achterop een motor omhoog te gaan. De jongen die ons reedt sprak erg goed Engels. De Killing cave werd in de Khmer periode gebruikt om mensen te vermoorden en daarna in de cave te gooien. Iedereen werd vermoord. Ondanks dat er een overschot aan rijst was. Dit vanwege het feit dat iedereen tijdens het regiem van Pol Pot akkerbouwer moest zijn, stierven er veel mensen van de honger. Het Khmer regiem verkocht de rijst of hield het voor hun eigen mensen. De tempel viel wat tegen, maar het uitzicht was schitterend. We besloten om zelf naar beneden te lopen. Maar o wat was dat warm. Het is erg vochtig warm, waardoor de gevoelstemperatuur fors hoger ligt dan de actuele temperatuur. Dus beneden maar even genoten van een koud drankje. Onze volgende stop was Phnom Banan. De reis er naar toe duurde ruim een half uur en ging door het achterland. Erg leuk om te zien hoe enthousiast en vrolijk de mensen reageren als je langs rijdt. Om boven bij Prasat Banan te komen moet je 358 treden omhoog klimmen! Ja, dat was pittig, maar het uitzicht zeker waard. Prasat Banan heeft 5 torens en lokale mensen zeggen dat Prasat Banan de inspiratiebron is geweest voor de bouw van Angkor Wat. De zoon van Suryavarman I bouwde Prasat Banan in de 11^de eeuw. Toen we beneden weer aangekomen waren moest ik plassen. Het is raar om te zien dat hier vele bordjes hangen dat er mijnen liggen en dat je dus niet buiten de gebaande paden mag lopen. Het werd dus een plasje iets meer in het zicht!

De reis naar Phnom Penh zou met een luxe bus gaan verlopen, maar helaas. Er stopte een zeer gammele bus en wij werden gesommeerd om hierin te stappen. We dachten o gelukkig heeft hij wel airco! Echter bleek de airco het niet optimaal te doen, dus we hadden het warm. Het erge was ook nog dat de stoelen van plastic waren! Onderweg zijn we zeer vaak gestopt. Bij elke stop werd er uitgebreid gegeten. Na zeven uur rijden kwamen we in Phnom Penh aan. In Phnom Penh zijn we naar de Royal Palace en het Tuol Sleng museum/Killingfields gegaan. Het wordt even tijd om er weer wat geschiedenis in te gooien: De Rode Khmer (internationaal aangemerkt als Khmer Rouge) heeft van 1975 tot 1979 het bewind in Cambodja gevoerd. De Rode Khmer is verantwoordelijk voor de dood van ongeveer 1,7 - 2 miljoen (sommige cijfers spreken van 3 miljoen) mensen (op een bevolking van 7 miljoen) tussen 1975 en 1979 toen de Rode Khmer aan de macht was. In de jaren zestig en zeventig voerde de Rode Khmer een guerrillastrijd tegen het bewind van Prins Sihanouk en Generaal Lon Nol. De beweging was oorspronkelijk opgezet door Vietnamese communisten. Veel eenheden bestonden feitelijk uit Vietnamezen en aanvankelijk werden de hogere kaders door Vietnamezen beheerst. Toen Lon Nol aan de macht kwam in 1970 ging dit gepaard met een uitbreiding van de Vietnam-oorlog naar Cambodja. In tegenstelling tot Sihanouk zocht hij steun bij de Verenigde Staten en Zuid-Vietnam en trad hij hard tegen de Vietcong en Rode Khmer in Cambodja op. De Amerikanen bombardeerden de door communisten beheerste gebieden intensief met B-52's, waarbij ook regelmatig dorpen platgegooid werden, B-52's zijn nu eenmaal geen precisiebommenwerpers. De Amerikaanse bombardementen vanuit de lucht, incidenten tussen de Zuid-Vietnamese troepen en bevolking en het wanbestuur van Lon Nols regering dreef de bevolking in de armen van de Rode Khmer en het bewind zakte ineen en Pol Pot/ de Rode Khmer kwam aan de macht. Pol Pot raakte onder de indruk van de eenvoud van de bergbewoners. Veel Rode Khmer waren bovendien afkomstig van het zeer primitieve platteland en hadden een hekel aan steden. Als de Rode Khmer een provinciestad hadden ingenomen hervatte het dagelijks leven zich meestal binnen enkele dagen, waarop Pol Pot onthutst reageerde. Als alles bij het oude bleef, zou de hele revolutie geen nut hebben. Hierop bedacht de partij meer radicale oplossingen, zoals het deporteren van de bevolking en begon deze in praktijk te brengen. Als de mensen niet wilden veranderen, dan moest iedereen volgens Pol Pot maar gedwongen boer worden. Ook werd het eenvoudige, zwarte tenue ingevoerd dat iedereen diende te dragen. Juwelen en dergelijke werden verboden. Politieke en militaire kopstukken en ook de meeste buitenlanders ontvluchtten Phnom Penh waarop in april 1975 de Rode Khmer de stad bezette. Rode Khmerleider Pol Pot werd dictator van Cambodja. Al na enkele dagen ontruimde de Rode Khmer Phnom Penh en dreef de bevolking naar het platteland waar ze in collectieve boerderijen moest werken, 12 tot 14 uur per dag, 7 dagen per week onder een slavendrijverregime en een minimaal rantsoen. Persoonlijke eigendommen diende men meestal achter te laten. Vele mensen (monniken, leerkrachten, artsen, ambtenaren, militairen, intellectuelen, enzovoorts) werden geëxecuteerd, vaak zonder enige reden of voor lichte vergrijpen. Het dragen van een bril of nette kleding, of het in bezit hebben van een (buitenlands) boek, of kennis van een vreemde taal was voldoende reden voor executie. De familie werd afgeschaft. Slechts 'Angkar' (de gemeenschap) bepaalde wie zich met wie mocht voortplanten en voedde de kinderen die hieruit voortkwamen op. Zelfs woorden als 'vader' en 'moeder' mochten niet meer gebruikt worden. Voedsel mocht slechts collectief worden genuttigd tijdens maaltijden in de eetzaal. Zelfs het verzamelen van fruit was verboden omdat dat 'egocentrisch' zou zijn, al het fruit behoorde immers toe aan 'Angkar'. Inkrimping van rantsoenen of iemand een maaltijd geheel ontzeggen was een populaire straf die vaak tot gevolg had dat men te ziek werd om te werken, helemaal niets meer kreeg en ten slotte overleed.
Het Tuol Sleng-museum en de vele killing fields (o.a. Choeung Ek) zijn nog steeds de stille getuigen van de massamoorden die hebben plaatsgevonden. De films die we hebben gezien waren erg indrukwekkend en dan met name dat dit allemaal niet lang geleden heeft plaatsgevonden en dat Pol Pot gewoon zijn gang kon gaan. Op de Killingsfield stond een boom waar oa baby's en kleine kinderen tegenaan werden dood geslagen. Het is toch niet te geloven. Het regime van Pol Pot is in 1978 omver geworpen. De Rode Khmer hielt nog jaren stand vanuit de Cambodjaanse jungle. In de jaren '90 had de Rode Khmer zich onder andere teruggetrokken in de Dongrekbergen. Ze werden gesteund door China en Thailand, en indirect door de Verenigde Statendie op deze manier Vietnam en zijn Russische bondgenoot wilde uitputten. De communistische ideologie werd radicaal overboord gegooid en de communistische partij ontbonden, in de hoop goodwill bij de bevolking en het buitenland te kweken. De Rode Khmer verloor meer en meer steun en begon in de loop der jaren '90 uiteen te vallen. Verscheidene leiders liepen over en Pol Pot zelf werd door Ta Mok, één van de hogere commandanten, wegens 'wanbestuur' gevangengenomen in 1997. Negen maanden later overleed Pol Pot onder onopgehelderde omstandigheden.
Het erge van alles is nog dat de mensen nog steeds niet zijn veroordeeld omdat dit steeds is uitgesteld. Na vele jaren van onderhandelingen werd in 2004 eindelijk overeenstemming bereikt tussen de Verenigde Naties en Cambodja over de vorming van een Cambodja-tribunaal dat een aantal vroegere leiders van de Rode Khmer moest gaan berechten. Lange tijd was dit door Cambodjaanse politici tegengewerkt, omdat diversen van hen banden hebben met of voortkomen uit de Rode Khmer. Op 3 oktober 2004 bereikte men toch een overeenkomst waarin werd besloten tot de vorming van een tribunaal. Dit tribunaal heeft echter geen internationale status, het is een onderdeel van het Cambodjaanse rechtsstelsel. Vijf belangrijke verdachten en laatste overgebleven hoge leidinggevenden van de Rode Khmer konden op dat moment nog terechtstaan, namelijk Nuon Chea (81), Ieng Sary(82), Khieu Sampan (76) en Ieng Thirth (76). Slechts één persoon is tot op heden veroordeeld, namelijk Kang Kek Iew alias Kaing Guek Eav ('Duch'). Hij heeft een gevangenisstraf gekregen van 35 jaar... voor het leidinggeven aan Tuol Sleng en het indirect vermoorden van 17.000 mensen. Of dit nu gerechtigheid is daar zijn we nog niet helemaal uit. Drie verdachten kunnen niet meer worden vervolgd: Pol Pot overleed in 1998, Kheiu Ponnary, de eerste echtgenote van Pol Pot, overleed in 2003 en de voormalige commandant en ''Broeder nummer 4' Ta Mok in 2006, in gevangenschap in afwachting van zijn proces. In het Toung Sleng museum hingen allemaal foto's van de mensen die gevangen waren genomen! Erg indrukwekkend allemaal.

In Kratie hebben we samen met een ander stel een tuktuk genomen om dolfijnen te gaan kijken. Het was 45 minuten rijden. We hebben toen een boot genomen en 50 minuten op de Mekong rond gedobberd. Er zijn nog maar 70 Mekong rivierdolfijnen. Nog geen dertig jaar terug waren dit er meer dan 1000, maar de Khmer heeft naast mensen ook wat dieren gedood. We hebben een aantal dolfijnen gezien. Ze springen echter niet uit het water. Ze zijn niet zo groot en hebben een ronde snuit.

De rit naar Ban Lung was speciaal bij het busstation stond onze minibus klaar. Er zaten al mensen in. De spullen werden achter, onder en tussen de banken gepropt en je moest over de bagage heen lopen om naar een stoel te komen. Ik wist niet waar wij moesten gaan zitten want de bus zat al vol. Je moet een busje voor je zien waar 14 mensen in konden inclusief de chauffeur. In deze bus werden 21 volwassenen en 4 kinderen gepropt. Wij werden gedirigeerd naar een plek die als looppad officieel was bedoeld. Je zat dan op de bagage met een kussen onder je kont. Nou daar paste we voor. We bleven zitten waar we zaten en riepen steeds dat we erg veel geld betaalde voor de busticket en weigerde om ergens anders te gaan zitten. Mark zat met 4 volwassen kerels op een rij. Ik daarentegen zat met 4 vrouwen en 3 kinderen (tussen de 3 en 8 jaar oud). Gelukkig deed de airco het een beetje, maar het was niet ideaal. Het eerste stuk verliep goed, doordat de weg goed was, maar het tweede stuk was een zandweg. Een van de kinderen begon ook nog te spugen, zelfs een aantal keer. Nou dat is niet zo prettig als je daar zo dichtbij zit en er weinig actie ondernomen werd. Het uitzicht uit de bus was meer dan de moeite waard. De aarde is heel echt enorm rood en de wereld ziet er daarom erg mooi uit. Er is op weg naar Ban Lung wel heel veel bos gekapt. We hebben echt uren naar buiten kunnen kijken waar je zag dat alle bomen nog redelijk recent zijn gekapt. We snappen waarom ze het doen, maar het is toch erg zonde! Na zeven uur hobbelen kwamen we in Ban Lung aan. We zitten in een hele mooie lodge. We hebben een houten bungalow die tegen een heuvel aangebouwd zijn. We hebben een veranda met hangmat die uit kijkt over de bossen/jungle. De badkamer is buiten en heeft alleen koud water. Het plekje is erg mooi en sfeervol. Het is een klein paradijsje waar we even weer tot rust kunnen komen. Ban Lung is een dorpje waar weinig tot niets te beleven is. De grote attractie zijn de watervallen en kratermeer. Mark en ik hebben voor het eerst in ons leven een scooter gehuurd en daarop gereden. Wel erg leuk om zo de omgeving te mogen verkennen. We hebben heerlijk gezwommen en douches genomen onder de watervallen.

Nou lieve mensen jullie lezen wel dat we (nog steeds) genieten van al het moois wat we meemaken en zien. We zijn nog niet op elkaar uitgekeken of uitgepraat, dus we zetten de reis voort!

Groetjes van ons beiden!