Hoi allemaal,

Het heeft even geduurd maar hier weer een verhaal over onze belevenissen en nu vanuit Myanmar. De reden dat jullie een tijdje niets van ons hebben gehoord is omdat er in Myanmar weinig mogelijkheden waren tot internetten. Daarnaast worden veel pagina's afgeschermd door de regering om te voorkomen dat er informatie uitlekt vanuit Myanmar. Het is heel bijzonder om mee te moeten maken dat onder andere Hotmail via een omweg bereikt moet worden en dat wij bijna twee weken niet eens bij onze eigen reispagina konden. Wanneer er stroom, en dus internet, was dan was de snelheid erg langzaam (te vergelijken met toen we in NL net internet hadden).

Myanmar is een fantastisch land maar met wel een zeer grote kanttekening waar we gedurende de reis ons steeds meer bewust van zijn geworden. Wat zijn wij blij dat ons wiegje in NL stond en niet hier! Omdat bij vele van jullie waarschijnlijk niet veel bekend is over Myanmar (was voor ons namelijk ook zo) en om jullie een beetje te laten begrijpen wat het discutabele is aan dit land hebben we een stukje over de geschiedenis van Myanmar toegevoegd.

Na een lange periode van Brits koloniaal bestuur, en de Japanse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Birma in 1948 onafhankelijk en ontstond de democratisch geregeerde Unie van Birma. Deze Unie bereikte nimmer stabiliteit door binnenlandse conflicten in verband met onderlinge etnische en nationalistische kwesties, economische belangen en politieke stromingen. In 1962 vond een militaire coup plaats en de junta hief alle democratische bestuursorganen en -middelen op, inclusief de grondwet. De Burma Socialist Programme Party werd in het leven geroepen, die alle politieke en bestuurlijke macht naar zich trok. De productiemiddelen werden genationaliseerd, het economisch beleid gecentraliseerd en alle onafhankelijke berichtgeving werd verboden. In 1989 werd de naam van het land gewijzigd van Birma (of Burma) naar Myanmar door het militaire regime. De nieuwe naam wordt echter door bijvoorbeeld de Verenigde Staten niet geaccepteerd. Ook sommige media en veel westerse landen gebruiken sinds kort weer de oude naam Birma. De Verenigde Naties hebben de naamsverandering daarentegen wel geaccepteerd. Dat is de reden dat je in westerse landen beide namen tegen komt. Los van welke naamgeving dan ook wordt het bestuur van Birma sinds het aantreden van de junta's beschouwd als een dictatuur. Het is ook de langst bestaande dictatuur ter wereld. De machthebbers laten zich niets gelegen liggen aan politiek andersdenkenden en streven uitsluitend de eigen (persoonlijke) economische en financiële belangen na. Openlijk, soms massaal protest en verzet vanuit de bevolking wordt met harde maatregelen en fysiek geweld neergeslagen. Internationaal wordt een politiek van isolatie gevoerd: media en mensenrechtenorganisaties wordt de toegang tot het land geweigerd en afkeurende signalen en sancties van de internationale gemeenschap worden genegeerd.

Ondanks het machtsvertoon van de centrale overheid bestaat er wel degelijk verzet, vaak ondergronds maar ook meer expliciet. In de grensgebieden met Thailand woedt sinds vele jaren een burgeroorlog: de lokale minderheden voeren er een guerrillaoorlog met het Birmese leger. Voor het eerst sinds het einde van de jaren tachtig kwam eind september 2007 weer een protestbeweging van een groeiend aantal boeddhistische monniken op gang. Met geweldloze optochten gaven zij uiting aan het verlangen naar een democratisch bestuurd land. Na een aantal dagen voegde steeds meer burgers zich bij hen. Zij flankeerden de monniken met de kennelijke bedoeling om niet alleen hun oproep te ondersteunen maar ook om hen lijfelijk te beschermen tegen mogelijk militair geweld door de junta. Aan de protesten namen soms naar schatting 25.000 tot 50.000 mensen deel. Dit plaatste de regering voor een groot dilemma. Monniken hebben in Myanmar een zeer hoge, bijna heilige status en groot gezag waar het morele waarden betreft. Zonder ingrijpen zou hun actie tot grote, wellicht onbeheersbare onlusten in het gehele land kunnen leiden. Het - gewelddadig - neerslaan van de beweging zou echter tot hetzelfde kunnen leiden. In het op gematigde wijze voeren van overleg, dat eventueel tot compromissen zou kunnen leiden, had de overheid zich echter in de voorgaande decennia niet bekwaamd. Op 26 september greep het leger in. Volgens berichten zijn er duizenden doden gevallen en zijn er massale executies van monniken geweest door het leger. Gevluchte overgelopen officieren claimden dat veel monniken in vrachtwagens gedwongen waren, om vervolgens in de jungle te worden geëxecuteerd. Op 31 januari 2011 trad een nieuwe grondwet in werking, die formeel een einde maakte aan het militaire bestuur. Op 4 februari 2011 werd Thein Sein verkozen tot President van Myanmar, het eerste civiele staatshoofd van Myanmar in bijna 50 jaar. Waarnemers hebben evenwel opgemerkt dat er weliswaar formeel een einde is gekomen aan het militaire bestuur, maar dat veel leden van het parlement alsmede de nieuwe president ex-militairen zijn die voor de verkiezingen ontslag hebben genomen bij het leger om plaats te kunnen nemen in de 'civiele' regering. De internationale gemeenschap betwijfelt dan ook de impact van de staatkundige veranderingen. Dit wordt gedeeld door sommige burgers. Een man die wij sprake zei: 'Het is dezelfde persoon maar met een ander pakje aan'. We denken dat dit al genoeg zegt.

In Myanmar leeft één derde van de mensen onder de armoedegrens en volgens de Verenigde Naties heeft 10% niet eens geld om aan dagelijks voedsel te komen. Het beleid van de junta's is hiervan de oorzaak. Zij hebben de economie te gronde gericht en het land behoort inmiddels tot de armste ter wereld. Wij hoorden een verhaal dat een opleiding tot dokter 5 jaar duurt en 200 euro per maand kost. De opleiding tot militair duurt 3 jaar en kost 30 euro per maand. Na afloop van de opleiding verdient een dokter 80 euro per maand en iemand in het leger 130 euro per maand... Regeringsmaatregelen hebben geleid tot schaarste en enorme geldontwaarding waardoor bijvoorbeeld de burgers in 1987 in één klap al hun spaargeld kwijt waren. Door in augustus 2007 de brandstofprijzen met 500% te verhogen werd het vervoer van voedings- en gebruiksartikelen naar de bevolkingscentra onbetaalbaar. Veel westerse ondernemingen hebben het land inmiddels verlaten. Het land beschikt in voldoende mate over olie, gas, tropisch hardhout en edelgesteenten zoals jade en robijnen), maar dat alles wordt geëxporteerd naar en via buurlanden. De opbrengsten daarvan schijnen de machthebbers echter te reserveren voor zichzelf en hun zakenrelaties. Myanmar wordt inmiddels op lokaal en internationaal niveau genoemd als een land waar het leger een hele grote producent en exporteur is van LSD en opium. Doorgaans worden deze producten verkocht aan Thaise en Chinese handelaren die ze in Azië en Europa op de markt brengen.

Hoeveel kunnen twee mensen zien tijdens een reis van 24 dagen Myanmar? Als die twee mensen Maaike en Mark heten dan betekend dit heel veel! We zijn de afgelopen weken in Yangon, Mandalay, Mingun, Sagaing, Inwa, Annapura, Monywa, Pokkaku, Bagan, Inle Lake, Bago, Golden Rock (Mount Kyaiktiyo), Pathein en Chaung Tha Beach geweest. We zouden het liefst alles met jullie delen maar dan zijn jullie morgen nog aan het lezen. Hierbij de hoogte punten van onze reis door Myanmar en we hebben veel foto's toegevoegd!

In Yangon waren we wat verbaasd over de luxe van het vliegveld, met de informatie in ons achterhoofd dat Myanmar een van de armste landen ter wereld is. Dan is dit wel een beetje over de top! Het vliegveld heeft het militaire regiem laten bouwen door dwangarbeiders. Het werd ons al snel duidelijk de Lonely Planet uit 2009 qua prijs indicaties al sterk verouderd was, want de hotelkamers bleken 2 keer zo duur te zijn geworden omdat de koers van de dollar sterk is gedaald. Wij zijn blij dat we genoeg geld mee hadden genomen, want pinnen kunnen westerse mensen niet in Myanmar. Ons eerste doel was geld wisselen op de zwarte markt. Helaas bleek dit niet zo makkelijk te gaan als we hadden gehoopt want we kwamen midden in het waterfestival terecht. De mensen gooien dan met water om het nieuwe jaar in te luiden. Het festijn duurt een drie dagen (de mensen die werken bij de overheid krijgen zelfs 10 verlof dagen tijdens deze periode), maar gelukkig kwamen wij op de laatste dag aan, want toeristen worden natuurlijk niet ontzien. Wij waren dan ook helemaal nat! Geld wisselen kon dan ook niet zoals we hadden gewild. Uiteindelijk hebben we op de tweede dag geld gewisseld want toen waren er gelukkig wel wat winkels open.

Geld wisselen gebeurt hier allemaal op de zwarte markt omdat de overheid een ongeveer drie keer zo slechte koers geeft. Hierdoor is het wisselen van geld best een spannend klusje. De eerste louche geldwisselaar wilde ons afschepen met gescheurd geld en we vertrouwde het niet helemaal. We zijn hier ook snel vandaan gegaan. Echter nog steeds zonder geld... op straat kwam er toen een super vriendelijke man naar ons toe die wel dollars in Myanmar Kyat kon wisselen. Deze man nam ons mee naar een klein tassenwinkeltje. Beiden hadden wij over de mensen hier wel een goed gevoel en dat is gelukkig niet beschaamd gebleken. Raar om drie briefjes van 100 dollar te geven en daarna 255 biljetten van 1000 Kyat terug te krijgen. We hadden dan ook stapels met geld! Op diefstal staat een zeer zware straf dus de kans dat je overvallen wordt is klein. Voor het stelen van een camera krijg je 5 jaar gevangenisstraf. Als je er dan ook nog eens bij denkt dat een gevangenis hier een werkkampen is dan begrijp je dat diefstal hier relatief weinig voor komt!

Van de vele mooie dingen die we in Yangon hebben gezien was Shwedagon Pagoda toch wel het hoogtepunt. Dit is een tempelcomplex waar elke boeddhist in Myanmar een keer in zijn leven heen wil gaan. Wat maakt deze tempel nu zo bijzonder? Er is zoveel goud gebruikt voor deze tempel dat het een van de grootste goudreserves ter wereld is. Er wordt wel gezegd dat er meer goud op de zijkant van de tempel zit als dat er in de kluis van de Bank of England zit. Daarnaast zitten er 1100 diamanten (totaal 278 karaat), 1383 andere kostbare edelstenen en op de top van de tempel een nog eens 4351 diamanten (totaal 1800 karaat)... maar Shwedagon is absoluut veel meer als een juwelenkistje... een gouden mysterie, een schitterend bouwwerk. Zoals de Lonely Planet het omschrijft: het is Birma en het is heel wat anders dan alle landen die je ooit gezien hebt! Wij vonden het naast schitterend ook mooi om alle mensen hier hun geloof te zien beleven. Er waren veel mensen aan het bidden en aan het offeren. We waren er al heel vroeg waardoor de zon langzaam op kwam waardoor er een mooie gloed over het complex kwam. Het nadeel van een bezoek aan deze schitterende tempel is dat de entree prijs van 5 dollar per persoon (moet alleen betaald worden door buitenlanders) direct naar de dictatuur gaat. We proberen zoveel mogelijk onder sponsoring van de dictatuur uit te komen (dit bijvoorbeeld door tempels te niet te bezoeken) maar de mooiste tempel van Azië wilde we toch wel erg graag bezoeken. In dit geval kwamen we er dan ook niet onderuit! Onze eerste indruk van Myanmar was dat het met de armoede wel mee viel. Yangon is een mooie stad met vele oude Engelse oude gebouwen en brede mooie straten.

Tijdens onze busrit naar Mandalay reden wij door Nay Pyi Taw. In 2005 heeft de dictatuur de hoofdstad van het land verplaatst van Yangon naar Nay Pyi Taw (ongeveer in het midden van het land). Het bouwen van deze nieuwe luxe stad heeft tussen de 122 en 244 miljoen dollar gekost (de schattingen lopen iets uiteen!) Maar wat een enorm bedrag voor een van de armste landen ter wereld waar. Maar goed een dictatuur streeft natuurlijk ook alleen zijn eigen belangen na en niet die van haar inwoners. Nay Pyi Taw heeft vele mega luxe hotels, 6-baans luxe weg door de stad, luxe woonwijken, schitterende winkelcentra, mooie parken... Bijzonder om te zien! In Mandalay hebben we wederom kunnen zien dat het Boeddhisme het belangrijkste geloof van Myanmar is (86% van de 41 miljoen inwoners van Myanmar is Boeddhist). We zijn naar marmeren Boeddha geweest van 7,80 meter groot en 900 ton zwaar. Hij bestaat uit 1 stuk marmer en ze zeggen dat 10.000 mensen voor nodig waren om dit beeld te transporteren. Daarna zijn we naar Sandamuni Paya gegaan. Hier staan 1774 kleine witte stupa's met daarin marmeren platen met teksten erop. Wanneer je 8 uur per dag leest ben je 450 dagen bezig om alles te hebben gelezen. Vanuit Mandalay zijn we met de boot naar Mingun gegaan. Dit is de plaats waar 's werelds grootste tempel had moeten staan. De plotselinge dood van koning Bodawpaya in 1819 maakte echter een abrupt einde aan de Birmese bouwlust. Een aardbeving in 1838 bracht nog meer onheil. De Mingun-pagode met zijn vier poorten is door zo'n twintigduizend slaven gemaakt en is na de dood van de toenmalige koning nooit afgemaakt door zijn 122(!!) kinderen. Nu is het nog slechts een van de mooiste hoop met stenen ter wereld! Op korte afstand van de Mingun-pagode hangt de grootste koperen bel ter wereld. De bel is 4 meter hoog en heeft een omtrek van vijf meter.

Nog een leuk dingetje. Vrouwen dragen in Myanmar make-up van thanakapoeder, het Birmese antwoord op de westerse make-up. De poeder is afkomstig van de sandelhoutboom en dient als make-up en als bescherming tegen de felle zon. Meisjes en vrouwen in het hele land sieren hun gezichten hiermee. Ze vegen grote strepen over hun wangen en neus. Soms smeren ze hun hele gezicht onder.

Met een taxi hebben een dagtocht gemaakt naar Sagaing Hill, Inwa en Amarapura. Sagaing Hill is een van de heiligste plekken van Myanmar. Omdat de plek zo heilig is zijn hier honderden tempels gebouwd (het schijnen er 500 te zijn). Het is echt een hele rustgevende plek. Niet raar dan ook dat er gezegd wordt dat nonnen en monniken in Myanmar naar Sagaing komen als ze tot rust willen komen. Voor het beklimmen van de berg en het bezoeken van de tempel moesten we eigenlijk 3 dollar per persoon entree betalen (dit bedrag gaat direct naar de dictatuur en blijft niet bij de tempel). Gelukkig wist onze chauffeur wel een zij ingang waardoor we gratis naar binnen konden. Het uitzicht vanaf bovenaf de berg was schitterend en de zeer warme wandeling naar boven meer dan waard. Overal zie je tempels en de rivier met de groene omgeving maken het een heerlijk rustgevende plek. Het is ons overigens al eerder opgevallen hoe groen Myanmar is.
Inwa is bijna 400 jaar de hoofdstad geweest van Birma (verschillende periodes tussen 1364 tot 1841). Er is geen enkele andere stad in Birma zo lang de hoofdstad geweest van het land. Tegenwoordig is er van de oude hoofdstad weinig meer over. Het is een plek waar het locale leven heerst en waar her en der nog oude (en meest vervallen) tempels en monumenten staan. De stad ligt op een eiland in de rivier Ayeyarwady en we moesten er met de boot naar toe. We waren hier blij met ons vervoersmiddel (paard en wagen), want de mooie monumenten liggen allemaal erg ver uit elkaar en zonder vervoer zie je er eigenlijk maar heel weinig van! De wegen waren op het hele eiland echt heel erg slecht. Asfalt is hier een onbekend begrip. Echter het verkeer op de weg heeft zich ook nog niet aangepast aan de huidige tijd. Hier op de weg rijden paard en wagen en de ossen met de wagen erachter. We hebben maar 2 verdwaalde auto's gezien. Het geeft het hele eiland wel iets magisch!
De U Bein's Bridge in Amarapura is de langste brug van teakhout ter wereld. De brug is 1,9 kilometer lang. Er zijn 1060 teakboomstammen gebruikt om de brug te maken. Na 200 jaar zijn de meeste teakboomstammen van de brug nog steeds origineel. Onvoorstelbaar! Wij hebben de brug op en neer gewandeld en genoten van het leven op de brug. Fietsen die er overheen gaan, wandelende mensen, monniken, enzovoorts. Heerlijk. Om het geheel af te maken hebben we de zon onder zien gaan vanaf een bootje die ons rond de brug heeft gevaren. Wat een mooi uitzicht!

De aankomst in Monywa was bijzonder er waren geen Engelse teksten te bekennen en niemand in onze bus sprak Engels. Lastig! Dan weten wij natuurlijk niet of we er al zijn... In Monywa hebben we de Thanboddhaya Pagode bezocht. Dit tempelcomplex wordt ook wel de Borobudur van Myanmar genoemd. Er staan hier rond een half miljoen boeddha-beelden en beeldjes, velen van ongeveer 10-15 cm hoog. Wij vonden het tempelcomplex vooral heel erg apart. Overal felle kleuren, ontelbaar veel Boeddha beelden. Heel apart maar leuk om te zien!

Pokakku is een stad waar toeristen normaal niet verblijven maar gelijk de boot pakken naar Bagan. Echter zijn wij te laat om de laatste boot te halen dus wij blijven hier een nachtje. We hadden verwacht dat niemand hier Engels zou spreken. Gelukkig viel dit mee. Er stond een fietstaxi voor ons klaar die gelijk wist naar welk hotel we wilden. En de eigenaresse van het hotel (een vrouw van bijna 80 jaar) sprak ook uitstekend Engels. Dat viel dus alles mee! Het hotel wat zal ik daar eens over vertellen. Het hotel is eigenlijk geen hotel maar een kamer bij de mensen in huis. Je loopt dus door hun huis heen om naar onze kamer te kunnen. De kamer zelf heeft een houten bed met daarop een dunne matras, een wc (hurk wc) en een plek waar je water over jezelf heen kan gooien (de douche). Verder veel stof, houten zijmuren en een golfplaten dak. We hadden wel de dure kamer genomen met airco want het is enorm warm. Helaas geen stroom dus aan de airco hadden we niet heel veel! Het is niet normaal hoe beperkt het wonen hier is. Het huis waar we inzitten is echt wel luxe vergeleken met de andere huizen, echter het is nog steeds echt heel weinig te noemen naar onze westerse maatstaven. Om af te koelen zijn we een verfrissende duik gaan nemen in de Ayeyarwady die hier achter het huis stroomt. Het water bleek lekker warm te zijn en het was ook nog eens ondiep. De lokale mensen vonden het prachtig dat wij als rijke mensen ook gewoon bij hun kwamen zwemmen. Wij waren blij met een beetje verkoeling. We hebben een tijdje zitten praten met een vrouw die haar Engels aan het oefenen was op ons in het water totdat mensen riepen dat we moesten oppassen. Kwam er opeens een slang voorbij zwemmen!!!! Na het avondeten hebben wij de sauna van onze kamer opgezocht. Het was in onze kamer 35 graden en pas na een uur was er stroom en dus airco (rond 21.00 uur). In dat uur zijn we samen wat liters vocht verloren! De volgende ochtend hebben we een rondje door de stad gelopen en het is duidelijk dat hier weinig toeristen komen. Wij zijn hier echt een bezienswaardigheid. Vrouwen willen graag hun kinderen laten zien en iedereen zegt hallo. Erg grappig en het leverde ons een aantal mooie foto's op! Tijdens het wachten op een boot hebben we nog een tijdje zitten praten met de oude eigenaresse van het hotel (boven de 80 jaar). We begonnen over het nieuws, waarbij zij verrassend op de hoogte was van het wereldnieuws. Hierna ging het gesprek door over de prijzen die toeristen moeten betalen voor een kamer. Wij hadden bij haar een kamer van 12.000 Kyat (ongeveer 10,80 euro). Zij vertelde mij dat locale mensen ongeveer 2.000 Kyat betalen voor de kamer. Dat ons bedrag zo hoog is komt doordat wij ontbijt krijgen, meer water gebruiken, maar vooral omdat zij voor ons een grotere afdracht aan de staat moet doen. Een donatie heet dat! Een verplichte bijdrage die gegeven moet worden aan een locaal iemand van de overheid. Ze zei dat ze aan toeristen 3.000 Kyat verdiende per nacht. De rest van de opbrengst ging allemaal op aan kosten.

In Bagan hebben wij de paasdagen doorgebracht. Helaas hebben wij geen paaseieren gevonden, maar we kunnen natuurlijk niet door blijven gaan met feestdagen vieren! Om half negen stond de paard en wagen klaar om ons te gaan vervoeren naar Bagan. Bagan staat op de lijst met Unesco Werelderfgoederen, want waar ter wereld wist men in een tijdsbestek van 230 jaar ruim 4.400 tempels uit de grond te stampen? Precies: in Bagan. De gouden periode van Bagan begon in 1057 na Christus. Niemand weet precies hoeveel monumenten Bagan tegenwoordig herbergt. Een officiële telling aan het einde van de dertiende eeuw houdt het op 4.446. In 1978 kon men 2230 monumenten identificeren. Met de hernieuwde (toeristische) belangstelling voor Bagan rijzen jaarlijks nieuwe stoepa's uit de grond. De tempels zijn te vinden in een gebied met een omvang van 42 vierkante kilometer, de zogenaamde Bagan Archaeological Zone. De belangrijkste tempels bevinden zich in een straal van een paar kilometer rondom het ommuurde Old Bagan. Dankzij het droge klimaat hebben vele monumenten de tand des tijds goed kunnen weerstaan hoewel het goud, het marmer en de edelstenen, die de gebouwen bedekten, verdwenen zijn. Vroeger woonden de mensen tussen de tempels maar in 1990 moesten ze verplicht verhuizen. We zijn eerst naar een tempel gegaan welke je mocht beklimmen. O wat een rust en wat een schitterende en sprookjesachtige omgeving. Hierna hebben we nog 9 andere tempels bezocht. Van zeer rustig tot soms met een paar andere toeristen. Het was erg leuk om het gebied met paard en wagen te bekijken, het past bij de omgeving en het land. Vooral grappig als we dan de ossenwagen moesten laten passeren. Op zulke momenten waanden wij ons echt in een andere tijd. Onze paardenman sprak erg goed Engels en vond het ook leuk om ons dingen te vertellen. Heel voorzichtig vertelde hij soms ook wat over het land en de regering. Opvallend was dan dat hij ging fluisteren en voordat hij ging praten even goed om zich heen keek dat niemand hem kon horen. Hij gaf ook aan dat hij voor zijn gezin 2500 Kyat per dag nodig had om te kunnen leven (iets minder dan 2,25 euro). Wil je vlees eten dan heb je 4500 Kyat nodig per dag. De huur van een huis met 1 elektrisch lichtje kost 6,80 euro per maand. Om een kind naar school te laten gaan kost dat je 33 euro per jaar. We hebben zelf ook nog een dag in het gebied gefietst. Op een dag hebben we 18 kilometer gefietst en vele mooie tempels gezien en enorm genoten van de rust, zandweggetjes en uitzicht.

Inle Lake is een meer van 10 bij 7 kilometer. Hier zijn vele dorpjes op het water gebouwd en hebben we echt genoten van het rustige leven op en rondom het meer. Om het meer te verkennen hebben we een boot met chauffeur voor een dag gehuurd. De smalle boot is ruim genoeg voor 10 mensen dus twee passen er makkelijk op! De motor die op de boot zit maakt echt een enorme herrie, maar gelukkig hebben we herriestoppers mee genomen en deze kwamen dan ook zeker van pas! Op het meer was het erg rustig nog met boten. De boten die er waren, waren vissersboten. Ze peddelen hier door middel van een been. De pedel klemmen ze om hun been en dan maken ze een bepaalde beweging. Zo hebben ze 2 handen over om andere dingen te doen. Het was erg mooi en rustgevend om dit te zien. Het gebied is hier onbeschrijfelijk mooi. Met name de rietenhuisje aan en in het meer. Het is erg primitief maar dat maakt het ook zo mooi. De mensen die er wonen zijn echt arm. We zijn eerst naar een markt in een dorp gegaan. We moesten 30 minuten lopen door het dorp met allemaal rijstvelden. Fantastisch mooi is het hier. De mensen en kinderen zijn erg enthousiast als ze je zien!

Wat trouwens hier ook bijzonder is, is de staat van het geld. De dollars die wij betalen die moeten perfect zijn, echter het geld dat wij in Kyat ontvangen valt soms echt uit elkaar van ellende. We hebben al geld ontvangen in plastic zakjes, we hebben geld gehad dat aan elkaar zat geniet, geld waar overal de scheuren in zitten en echt van ellende bijna uit elkaar valt. Hier maakt het allemaal niet uit. Iedereen accepteert de briefjes en het is allemaal prima. Heel apart!

De Golden Rock is ook een plek waar iedereen in Myanmar ooit hoopt te komen. Om bij de rots te komen moesten we eerst 45 minuten achterop een truck en aangekomen bij het eindpunt van waar de truck ons bracht begon voor ons de klim naar de top! Volgens de Lonely Planet zou het een helse tocht worden, nou die was het zeker. Wat een bloedhitte en wat een klim!! We verbaasde ons dat we zo weinig mensen tegen kwamen die in onze truck zaten! Later bleek dat wij de pelgrimsroute hadden genomen door de bossen/jungle. Er was ook een verharde weg omhoog en veel mensen gingen zelfs met een truck omhoog (wij wisten niet dat dit ook kon). Achteraf vonden we beiden het lopen wel meer dan de moeite waard, het gaat natuurlijk niet alleen om het einddoel maar zeker ook om de weg er naar toe! Volgens de legende behoudt de gouden kei haar wankele evenwicht op de rots door de aanwezigheid van een haar van Boeddha. We zijn direct naar de Golden Rock gelopen omdat er een dreigende lucht aankwam. Nou dit was maar goed uit want toen brak het noodweer los. De regen viel met bakken uit de hemel en het begon ook flink te onweren!! Een klap was heel hard en heel erg dichtbij! Gelukkig was naar een 20 minuten de ergste regen gestopt. De rock is wel bijzonder, want het ziet er heel onstabiel uit. We hadden het gevoel dat de rots zo van de berg af kon rollen. De weg terug was wat makkelijker. We hebben de verharde weg genomen!

Van de Golden Rock naar Pathein was een busrit van ruim 9 uur in verschillende bussen en een stuk in de taxi. De busrit naar Pathein ging goed, we gingen door een gebied dat in 2008 zwaar is geraakt door Cycloon Nargis. In mei 2008 werd Myanmar getroffen door de Cycloon Nargis. Het officiële dodental ligt boven de 130.000. Gezien de wijze waarop de mensen hier wonen snappen wij dat ze kansloos zijn geweest. Schandalig om te lezen hoe de dictatuur om is gegaan met deze ramp. Toeristen hebben lang niet door dit gebied mogen reizen omdat de dictatuur niet wilde dat er informatie naar buiten kwam. Tegenwoordig is het gebied weer open en zie je van de schade van toen niets meer terug. Pathein is een verschrikkelijke vieze stad met heel veel beestjes!! We zijn uit eindelijk in Hotel Paradise beland. Voor de 15 dollar die wij betaalde leek het veel op het paradijs. Een paradijs met heel veel beestjes en kakkerlakken op de kamer, in bed, enzovoorts... O wat was dit vies en wat zijn het er veel!! We besloten om ergens een broodje te halen en dan snel onder de klamboe te gaan zitten. Broodjes hebben we niet gekocht omdat in de vitrine bij de bakker ook kakkerlakken zaten! Tijdens het lopen hebben we ook allebei meerdere keren kakkerlakken op ons gehad! Terug op de kamer ons bed bug vrij gemaakt (zeker 5 kakkerlakken uit onze kamer verwijderd..) en snel onder de klamboe gegaan en onze ogen dicht gedaan in de hoop dat het snel morgen is! Pathein hebben we snel achter ons gelaten en zijn met de bus naar Chaung Tha Beach gegaan. Bij het busstation is Mark nog voor 43 eurocent naar de kapper gegaan. Tijdens onze rustige verblijf hebben we alle indrukken van de afgelopen week een plekje kunnen geven. Wat is het heerlijk om hier aan verlaten stranden te liggen en tot rust te komen.

Het is zoals jullie gelezen hebben een lang verhaal geworden. Beiden hebben we dit land als een schitterend land ervaren en raden het zeker aan om het een keer te bezoeken, maar wees je dan wel bewust van de kanttekeningen die dit land ook heeft! We gaan nu naar Thailand en dan zo snel mogelijk richting Cambodja!

Tot snel!

Mark en Maaike