Hoi allemaal,
Weer even een update, wat tevens ook onze laatste is, vanuit India. Morgen vertrekken we richting Nepal. De afgelopen 2 weken zijn we gereisd van Jaipur, Agra en nu zitten we in Varanasi.

In Jaipur zijn we bijna de hele dag op pad geweest met een tuktuk chauffeur. Hij wilde voor 3 euro ons zijn stad laten zien. Daar kwam natuurlijk wel bij dat we ook wat winkeltjes moesten bezoeken. We hebben de stad bekeken en ook de winkeltjes bezocht. In de winkels zijn we chter niet uit de onderhandelingen gekomen, dus zonder souvenirs de dag afgesloten. Maar wel onze tuktuk chauffeur een mooie tip gegeven. Het mooiste in Jaipur was wel het versturen van een pakketjes naar Nederland. We zijn eerst naar een DHL winkel gegaan maar dit kosten 50 euro, voor 200 gram... een beetje duur. Gelukkig bleken de kosten bij het postkantoor mee te vallen (660 rp/11 euro). Ons pakketje die wij in een doos wilde versturen (moesten we zelf ergens kopen) werd op een Indiaanse manier ingepakt. De man die dit heeft gedaan heeft dit met echt heel veel liefde gedaan. Er werd een zakje voor ons genaaid waarin we ons pakketje konden verpakken. De naden werden met wax dicht gemaakt, zodat het pakje niet open kon scheuren. Heel bijzonder om dit te zien en mee te maken. Om het pakketje te versturen moesten we een paar documenten invullen en konden we onze spullen terug sturen naar Nederland. Onze pakketje woog een kleine kilo en zou er 15 dagen over gaan doen. Nou we hebben al mogen vernemen dat hij na 6 dagen heelhuids in Apeldoorn is bezorgd, waar hij wel voor wat hilariteit heeft gezorgd, want zo'n pakketje zie je niet vaak in NL (zie de foto van ons pakketje).

Agra moest 1 van de hoogte punten van onze reis worden en dat is het zeker ook geweest. Helaas is Mark hier wel erg ziek geweest, waardoor we een aantal dagen langer in Agra zijn gebleven. We hebben wel de dingen gezien die wij wilden zien. De Taj Mahal was natuurlijk hier wel een hoogte punt van. Als je bij ons hotel op het dak stond had je een mooi uitzicht op de Taj Mahal. Mark en ik wilden 's morgens vroeg met zonsopgang naar de Taj Mahal. Toen we aan kwamen lopen zagen we al een hele rij staan. Het is echt ongelofelijk wat de prijzen verschillen met mensen uit India. Wij betaalde 750 roepie (12 euro) en iemand uit India 20 roepie (3 euro). Al vrij snel werd duidelijk dat er een mannen en een vrouwen rij was. De mannen rij was dermate kort dat Mark al vrij snel binnen was, maar helaas voor hem zijn rugzak mocht niet mee naar binnen. Dit betekende dat hij weer eruit moest en zeker nog 5 minuten moest lopen naar een locker. Balen! Veel mensen wilden de zonsopgang bij de Taj Mahal zien. Echter verspreiden deze mensen zich wel al weer snel. Wat is dit gebouw indrukwekkend en mooi. Met name het verhaal er achter maakt het gebouw bijzonder. Even wat geschiedenis: De Taj Mahal is een tempel die in de 17e eeuw is gebouwd door een Mogoelkeizer als mausoleum (grafmonument) voor zijn gestorven vrouw. De tempel is tevens een van de 'moderne zeven wereldwonderen'. Deze man was van plan toen de tempel af was om aan de overkant van de rivier een zelfde tempel te bouwen voor hem zelf maar dan helemaal in het zwart voor als hij dood gaat. Zijn zoon heeft hier een stokje voor gestoken en heeft hem gevangen gezet in het Agra fort. Het Agra fort had van oudsher een militair doeleinden. De man die de Taj Mahal liet bouwen maakte er een paleis van en later heeft zijn zoon, zijn vader erin gevangen genomen (man zat vast aan een ketting van 24 meter lang met belletjes eraan) om te voorkomen dat zijn vader te veel geld zou uit gaan geven. Toen hij overleed is hij bij zijn vrouw begraven in de Taj Mahal.

Onze reis van Agra naar Varanasi verliep in luxe (Indiaanse begrippen). We hadden een treinkaartje 2^de klas met airco. We vertrokken om 9 uur 's avonds en de reis zou 13 uur duren. We hadden allemaal een deken, 2 lakens en een kussen. 's Nachts werd regelmatig het gangpad schoongeveegd en wanneer je eruit moest werd je gewekt. Na 14,5 uur kwamen we eindelijk in Varanasi aan. We hadden wat vertraging opgelopen, doordat de trein het station niet kon op rijden. Toen we op het perron waren werden we opgeslokt in de mensen massa. We konden alleen maar meer gaan in de stroom en voor ons een geluk, deze ging naar de uitgang! Zweten geblazen, maar dit was nog maar 1 hobbel. De tweede hobbel was een tuktuk. Ze gaven aan ons niet naar Meer ghat te kunnen brengen. Wij geloofde dit niet (bleek wel het geval). Uiteindelijk zijn we eerst met de tuktuk gegaan. Toen met een fietstaxi en toen 10 minuten door allemaal steegjes lopen. Het hotel waar wij wilde was duur, zat vol, had opeens een kamer en toen weer hele goedkopen. Mark is wat gaan rondkijken in de buurt. Uiteindelijk zijn we naar de buren gegaan, Ganpati House. Het is een heel leuk hotel met een binnentuin en het ligt aan de Ganges waar mensen zich in baden.
Er zijn in Varanasi verschillende ghats, waar je heerlijk langs kan lopen. Een ghat is een rituele plaats aan de oever van de Ganges, in totaal zijn er ongeveer 100 ghats in Varanasi. Het lopen langs alle ghats heeft een soort promenade gevoel over zich. Het is heerlijk lopen zo rustig aan het water zonder het getoeter van het enorm drukke verkeer in de rest van de stad. Ik kan mij voorstellen dat Hindoe mensen hier inderdaad hun rust vinden. Ondanks dat Varanasi al langer bestaat dan 2700 jaar is de waterkant niet het toonbeeld van mooie oude gebouwen. Hier is gekozen om alle gebouwen ‘over elkaar' heen te bouwen. Het mooie oude wordt dus vervangen door iets nieuws. Het gevolg is een mix van oude en vervallen gebouwen en weer hele nieuwe gebouwen (nieuw op de indiaanse manier dan). Vanwege het overlevingsvermogen van de stad wordt het ook wel de ‘eeuwige stad' genoemd. Varanasi ontleent zijn naam aan de 2 zijrivieren van de Ganges - Varuna en Asi - waartussen de stad ligt en is een van de vier belangrijkste pelgrimsoorden in India. Door te baden in de Ganges kun je verlost worden van al je zonden, tenminste, als je Hindi bent. Wij als niet Hindi kiezen er liever voor niet verlost te worden van onze zonden en niet in de Ganges te hoeven te gaan. Het is mooi om te zien hoe verschillend de perceptie kan zijn over dezelfde rivier. In ‘schoon' water om je in te baden mogen maximaal 500 bacteriën per 100 ml zitten. In de Ganges hier zitten er ongeveer 1,5 miljoen per 100 ml. Je snapt dat wij niet verlost hoeven te worden van onze zonden J Op zich is het overigens niet gek dat de rivier niet zo schoon is. Wat wij allemaal hebben gezien tijdens onze wandeling: wassen, plassen, douchen, lijken verbranden, dode dieren in de rivier, enzovoorts. Wij snappen dat het water daar niet schoner van wordt. Bij het verbranden van mensen hebben wij onze zitten te verwonderen over het verschil in cultuur. Op een gegeven moment zagen we uit een vuur gewoon nog 2 voeten steken... voor ons een apart gezicht. Als Hindu geloof je in opnieuw geboren worden om jezelf te verbeteren, je manier van leven te verbeteren. Ieder leven bied je een nieuwe kans om dingen te leren die je niet eerder kon, maar natuurlijk komt er een moment dat je vermoeid raakt en graag uit deze eeuwigdurende cyclus zou willen ontsnappen om eeuwige rust te verdienen. Dit is maar op één manier mogelijk, en dit is als je lichaam verbrand wordt en de as in de Ganges (of een andere heilige rivier) uitgestrooid wordt. Een goede crematie wordt uitgevoerd op hout, dit kan je hier naast de Ganges zien. De stapels hout naast de Ganges zijn echt huizenhoog. Families sparen speciaal om genoeg hout te kunnen kopen als ze overlijden. Wanneer je te weinig geld hebt en het hout op gebrand is, maar je lichaam nog niet, worden de resten de Ganges in gegooid. Kinderen en zwangere vrouwen worden niet gecremeerd maar worden in de Ganges gegooid, zij hebben recht op een nieuw leven. Een raar idee dat er een lijk langs je bootje kan komen drijven! Nu, in moderne tijden, probeert de regering het cremeren wat efficiënter af te handelen in 'moderne' crematoria. Dit is geen succes. Aangezien vele lichamen tegelijk verbrand worden, heb je nooit zekerheid dat inderdaad jouw as ook in de Ganges uitgestrooid wordt. En dan word je weer opnieuw geboren en begint al het gezeur van voren af aan J. Dus, iedereen met een beetje geld staat erop ouderwets verbrand te worden! Een echte ‘must' is om met zonsopgang een boottocht te maken over de Ganges.Nu gaat hier de zon op om 6.32 uur dus moesten we de wekken zetten om 6.00 uur... dat zijn we echt niet meer gewend. Het wakker worden zonder je wekker went erg snel! Gelukkig, zoals alle toeristische ‘musts' in India, is deze boottocht werkelijk bijzonder en indrukwekkend. Zodra we onze boottocht starten is zon net op aan het komen boven de Ganges.Een magisch moment: de zon schijnt loodrecht op onze kant van de rivier en je ziet alles in een heilig, diepgeel licht. Naast de Ganges liggen zeer verschillende gebouwen, geen enkele erg oud aangezien de stad vele malen verwoest is. Toch krijg je in dit licht de indruk van een eeuwenoude stad. Een stad die oud is en ook nog eeuwenlang hetzelfde zal blijven. Hoe merkwaardig dat juist dagelijkse dingen zoals baden en tandenpoetsen en het wassen van je kleren het leven zo'n tijdsloze uitstraling kunnen geven. Het licht is mysterieus: het lijkt mensen en gebouwen zowel te verbergen als te onthullen. De huizen zien er heel anders uit dan gedurende de dag. We zien tempels - en een dode koe in de Ganges, ik zal niet verder uitweiden over de vervuiling van de rivier J! We zien allerlei soorten gebouwen, mooie paleizen maar ook heel standaard flats, apen die rondlopen, de rust is heerlijk en brengt ook ons tot rust! De gebouwen zijn mooi, maar de mensen zijn pas echt speciaal. De aanwezigheid van al deze mensen levert het essentiële element voor het gevoel van oneindigheid dat je in Varanasi overvalt. Ze nemen hun bad, ze zwemmen, ze discussiëren, ze bidden en wassen hun kleren precies zoals ze dat 2700 jaar geleden gedaan hebben. Al kijkend en fotograferend lijkt het ons dat deze vrouwen en mannen het eeuwige leven hebben. Een tamelijk Hindoeïstische gedachte, zijn we dan misschien bekeerd? Na onze indrukwekkende tocht zijn we naar het hotel gegaan om maar eens te gaan douchen. Hierna druk in de weer geweest met een ticket naar Nepal. In de bloed hitte zijn we naar het busstation gegaan voor buskaartjes. Dit is natuurlijk echt onze Nederlandse inslag. Geen normale normaal persoon hier zou dit tijdens het warmste moment van de dag gaan doen... en wij snappen na afloop ook weer precies waarom... slecht voor ons lichaam en humeur... laten we het daar maar op houden. Uiteindelijk gewoon een buskaartje bij ons hotel gekocht en zijn we gaan uitrusten en bijslapen op de kamer. Over een paar dagen vind hier een festival plaats namelijk ‘holy' voor de Indiaanse mensen is dit de gelukkigste dag van het jaar. Tijdens dit festival worden broederschap en vriendschap gevierd. Dit wordt gedaan door felle poederstoffen op elkaar te gooien. Het holy festival is al een beetje begonnen her en der om ons heen zijn wij al mensen om ons heen dit helemaal groen, geel, oranje, enzovoorts zijn gegooid. Erg leuk om te zien. Deze kleur blijft overigens gewoon op je lichaam zitten en gaat zeker niet een, twee, drie weg... het schijnt zelfs je huid te kunnen verkleuren. Je snapt dat wij ons er verre van houden, maar het ziet er wel erg mooi uit! Wij zitten in Nepal als het 'holy' is maar doen wel voor de zekerheid maar oude kleren aan.

Nou lieve mensen, dit waren onze belevenissen vanuit India. Nu op naar het volgende land, Nepal, waar we heel benieuwd beiden naar zijn! Bedankt voor alle reacties, geeft ons een gevoel dat we een beetje thuis zijn!

Groetjes Mark en Maaike